หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1142

แอบเปิดประตูดูเล็กน้อย

พี่น้องทั้งสองหลับสนิท ไม่ส่งเสียงรบกวนแม้แต่น้อย

“ใช่แล้ว ตั้งแต่เกิดมา คุณชายซ่านซ่านก็ร้องไห้ตื่นทุกคืน” แถมเสียงร้องก็ยังน่าเวทนา หมอหลวงก็ช่วยอะไรไม่ได้

ลู่เจาเจาลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย ผมหน้าม้าสองข้างยังม้วนเป็นลอนอยู่บนหน้าผาก

ซ่านซ่านยื่นมือไปหาแม่นมอย่างว่าง่าย

“โอ้ คุณชายน้อยของเราอยากกินนมแล้ว น่ารักจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันก็ดีสินะ”

“องค์หญิง เช้านี้ทางจวนเตรียมสำรับไว้แล้ว บ่าวจะช่วยท่านแต่งตัวเจ้าค่ะ”

ลู่เจาเจาเพิ่งตื่น พูดจาไม่ค่อยชัดเจน

“แล้วท่านแม่ล่ะ?”

สาวใช้ปิดปากหัวเราะ “ฮูหยินรออยู่หน้าประตูตั้งนานแล้วเจ้าค่ะ วันนี้ประกาศผลสอบจอหงวน”

ลู่เจาเจาได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที

“เอาชุดสีแดงมาให้ข้า ชุดที่ดูรื่นเริงหน่อย” วันนี้เป็นวันดีของพี่สาม

พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็เห็นนกสาลิกาส่งเสียงเจื้อยแจ้วบินวนอยู่รอบนอกหน้าต่าง

“โอ้ นกสาลิกามาร้องบอกข่าวดี วันนี้เป็นวันมงคลแน่ๆ” สาวใช้ที่อยู่นอกประตูพูดจบ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

“โอ้ เสียงกลองประกาศข่าวดี”

ลู่เจาเจายังไม่ทันได้กินข้าวเช้า ก็รีบวิ่งไปที่ประตูใหญ่แล้ว

เป็นอย่างที่คิด ท่านแม่กำลังซับน้ำตาด้วยความตื่นเต้น ท่านพ่อกำลังสั่งให้คนเอาเงินให้ขันทีที่มาแจ้งข่าวดี

นี่คือจอหงวนที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้ง ขันทีมาแจ้งข่าวดีด้วยตนเอง

ขันทีเห็นองค์หญิงวิ่งมาด้วยฝีเท้าเล็กๆ จึงไม่กล้ารับ แต่ท่านแม่ทัพหรงพูดว่า “รับเอาไว้ เป็นการเอาเคล็ดจากจอหงวน”

ขันทีจึงรับด้วยความเคารพ เงินนี้ เขาจะนำไปใช้ไม่ได้

ต้องส่งต่อรุ่นสู่รุ่น

เขารับเด็กกำพร้ามาเป็นลูกบุญธรรมหลายคน ต่อไปเขาก็มีลูกหลานแล้ว

สวี่สืออวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนว่า “ไปเตรียมธูปเทียนและกระดาษเงิน ไปไหว้ศาลบรรพชนของจวนจงหย่งโหว”

เติงจือเบะปากเล็กน้อย “ฮูหยิน ยังจะไปแจ้งข่าวดีให้ตระกูลลู่ทำไมกันเจ้าคะ”

นางไม่มีความรู้สึกดีๆ กับจงหย่งโหวเลยจริงๆ

หรงเช่อแอบยิ้ม “เจ้าน่ะ ไม่เข้าใจความคิดของฮูหยิน”

“หนึ่งครอบครัวมีลูกสองคนสอบได้จอหงวน นี่มันเป็นเกียรติยศขนาดไหนกัน? ต้องเป็นบรรพบุรุษส่งผลดีถึงจะมีโอกาสได้แบบนี้”

“จงหย่งโหวสละโอกาสอันยิ่งใหญ่นี้ออกไปจากประตู แน่นอนว่าต้องไปแจ้งข่าวดีให้ดีๆ” หรงเช่อเตรียมธูปเทียนและกระดาษเงินไว้แล้ว จากนั้นจึงพาสวี่สืออวิ๋นออกไป

เติงจือหัวเราะออกมา

“นี่มันข่าวดีตรงไหนกัน เกรงว่าบรรพบุรุษของตระกูลลู่ที่อยู่ใต้ดินต้องลุกขึ้นมาอาละวาดแน่” ไปแก้แค้นชัดๆ

แต่เมื่อแสงแดดที่ส่องลอดผ่านรูบนหลังคาสัมผัสตัวนาง นางก็ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะกลับไปหลบที่มุมเดิม

‘ข้ากลับมาแล้วหรือ? ข้ากลับมาที่จวนโหวแล้วหรือ?’

‘ที่นี่คือบ้านของข้า ที่นี่คือบ้านของเรา หย่วนเจ๋อ…’ นายหญิงใหญ่ต้องทนทุกข์ทรมานในขุมนรกชั้นที่สิบแปดทุกวัน นางฝันอยากจะกลับไปยังจุดเริ่มต้น กลับไปที่จวนโหว

กลับไปเป็นนายหญิงใหญ่ผู้สุขสบาย มีหลานชายที่กตัญญูและเชื่อฟัง มีลูกสะใภ้ที่ซื่อสัตย์และขยันขันแข็งคอยดูแลนาง

‘จวนทรุดโทรมขนาดนี้แล้วเหรอ?’ ลู่หย่วนเจ๋อกระซิบแผ่วเบา มองไปที่ป้ายบรรพบุรุษที่วางอยู่เกลื่อนพื้น น้ำตาก็หยดลงมาเป็นเม็ดใหญ่

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังมาจากนอกประตูใหญ่

เสียงเอี๊ยดดังขึ้น ใยแมงมุมถูกปัดออกไป เหล่าสาวใช้และคนรับใช้ก็เดินเข้ามาเป็นแถว

นายหญิงใหญ่ร้องเสียงหลง ‘เป็นอวิ๋นเหนียง ข้ารู้แล้วว่าต้องเป็นอวิ๋นเหนียง! อวิ๋นเหนียงเป็นเด็กกตัญญูเสมอ ตอนฤดูหนาวที่ข้าปวดเท้า นางเอาตัวมาให้ข้าใช้แทนกระเป๋าน้ำร้อน’

‘ตอนที่ข้าปวดตามตัว นางคอยนวดให้ข้าทั้งคืนโดยไม่หลับไม่นอน’

‘ตอนกลางคืนที่ข้าอยากกินซาลาเปา นางไม่กลัวลำบาก ลุกขึ้นมาทำให้ข้าด้วยตัวเอง’

ลู่หย่วนเจ๋อพูดเสียงเบาๆว่า ‘แล้วทำไมต้องทรมานนางด้วยล่ะ?’

เสียงของนายหญิงใหญ่หยุดชะงักลงทันที

ผ่านไปนานจึงพูดขึ้นว่า ‘เจ้าก็ไม่ได้รักนาง’

ทั้งสองคนเงียบไปในทันที

พวกเขาเห็นกับตาว่าชายร่างสูงสง่าที่ดูเคร่งขรึมค่อยๆ ประคองสวี่สืออวิ๋นเข้ามาในบ้าน ไม่กี่ปีที่ไม่ได้เจอกัน สวี่สืออวิ๋นไม่ได้ดูแก่ลงเลย กลับดูอ่อนเยาว์กว่าเดิมเสียอีก นางดูมีความสุขจนแทบจะล้นออกมา