หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1143

“ที่นี่สกปรก อย่าให้ชายกระโปรงของเจ้าเลอะล่ะ” หรงเช่อเห็นชายเสื้อของนางเปื้อนฝุ่น ก็อดที่จะสงสารไม่ได้

“จะมีใครบอบบางขนาดนั้น” สวี่สืออวิ๋นหัวเราะอย่างขบขัน

“จวนโหวที่เคยรุ่งเรืองในอดีต บัดนี้ถึงกับสิ้นสุดลง แม้แต่ทายาทก็ไม่มี” สาวใช้อดถอนหายใจไม่ได้ ใครจะไปคิดว่าจวนโหวจะตกต่ำถึงเพียงนี้

นายหญิงใหญ่ที่มุมห้องเต็มไปด้วยความเสียใจ

จวนโหวสิ้นสุดลง ไม่มีทายาทสืบสกุลแล้ว

ฮ่าฮ่าฮ่า ตระกูลลู่พ่ายแพ้ต่อพวกเขาแล้ว

ลู่หยวนเจ๋อมองไปที่สวี่สืออวิ๋นและลูก ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ นางอย่างโง่งม

“ถึงแม้ว่าจะถูกขับออกจากลำดับวงศ์ตระกูลแล้ว ไม่นับว่าเป็นลูกหลานของตระกูลลู่ แต่ท้ายที่สุดก็ยังมีสายเลือดเดียวกัน จุดธูปสักหน่อยเถอะ ให้พวกเขาดูว่า ถึงแม้จะออกจากจวนโหวแล้ว พวกเราก็ยังสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้” สวี่สืออวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แฝงไว้ด้วยความภาคภูมิใจเล็กน้อย

“ลูกชายคนโตที่ขาพิการในตอนนั้น ตอนนี้ได้ปกครองแคว้นใต้แล้ว”

“เจิ้งเย่ว์ ลูกชายที่เคยเป็นเพียงคุณชายเจ้าสำราญ ตอนนี้ได้กลายเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้พิทักษ์ชายแดนแล้ว”

“หยวนเซียว ลูกชายที่เคยถูกมองว่าโง่เขลาที่สุด วันนี้ได้สอบจอหงวนสำเร็จ และกลายเป็นจอหงวนคนที่สองของบ้านเรา...”

“อ้อ พวกเขาทั้งหมดสอบได้จอหงวนทั้งสามครั้ง”

“และยังมีเจาเจา แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องพูดให้มาก ตราบใดที่นางยังอยู่ แม้แต่สามดินแดนก็ไม่กล้าล่วงล้ำ ตอนนี้ใครบ้างที่ไม่เคารพยำเกรงบ้านเรา? น่าเสียดายที่จวนจงหย่งโหวไม่มีบุญวาสนา”

“วันนี้หยวนเซียวสอบได้จอหงวน ก็เลยมาแจ้งข่าวดีให้พวกเจ้าได้ทราบ ขอให้ได้รับความสุขไปด้วยกัน..”

“ข้ามีบุญวาสนา ข้ามีบุญวาสนา เดี๋ยวไปที่บ้านตระกูลหรงจุดธูปสักหน่อย ได้ลูกหลานที่เก่งกาจมาฟรีๆ ตั้งหลายคน” หรงเช่อโผล่หัวออกมาจากด้านหลังแล้วพูดขึ้น

ลู่หย่วนเจ๋อมีน้ำตาเลือดไหลออกมาจากดวงตา

พวกเขาเหมือนตัวตลกที่แอบอยู่ในเงามืด แอบมองความสุขของสวี่สืออวิ๋น

แอบมองความสุขที่ควรจะเป็นของพวกเขา

‘เป็นหลานของตระกูลลู่ของข้า นี่คือบุญวาสนาของตระกูลลู่ของข้า’

‘ทั้งหมดเป็นของจวนจงหย่งโหว...’ นายหญิงใหญ่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ นางเสียใจมาก เสียใจมากจริงๆ

ตอนนั้นนางตาบอดเพราะความโลภ ยอมให้ภรรยาน้อยเข้ามาในบ้าน แล้วไล่ลูกสะใภ้และหลานชายออกไป

สุดท้ายก็ต้องพบกับจุดจบที่ไม่มีลูกหลานสืบสกุล

ตอนนี้หลานชายทั้งสามคนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ประสบความสำเร็จ แต่พวกเขากลับถูกไล่ออกจากบ้าน

“ก็จวนจงหย่งโหวไม่มีบุญวาสนา ใครในเมืองหลวงบ้างที่จะไม่หัวเราะเยาะพวกเขา?”

“คุณชายคุณหนูของบ้านเรา ทุกคนล้วนมีความสามารถพิเศษ บ้านไหนมีสักคนก็ต้องจุดธูปไหว้เจ้าแล้ว จงหย่งโหวมีทั้งคนเก่งด้านบุ๋นและบู๊ แต่กลับไม่รู้จักรักษาไว้ จะโทษใครได้ นอกจากโทษตัวเองว่าไม่มีบุญวาสนา” ปากของสาวใช้คนนี้ช่างร้ายกาจนัก ทำเอานายหญิงใหญ่โกรธจนน้ำตาเลือดไหลออกมา

“วันนี้ตั้งใจพาเด็กๆ มาดู หลังจากนี้ ก็จะไม่มาไหว้อีกแล้วล่ะ”

“เพราะถึงอย่างไร ก็ถูกไล่ออกจากบ้านแล้ว ไม่มีชื่อก็ไม่มีสิทธิ์” สวี่สืออวิ๋นยิ้มมุมปาก

ลู่หย่วนเจ๋อมองนางอย่างโง่งม พลางเดินเข้าไปหานางโดยไม่รู้ตัว

แต่เมื่อซ่านซ่านเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็เพียงแค่ยิ้มหวานให้เขา จากนั้น…

ดวงตาก็พลันเปลี่ยนเป็นลึกลับน่ากลัว

พลังที่เพิ่งเพิ่มขึ้นอย่างยากลำบากของลู่หย่วนเจ๋อ ก็เหมือนถูกดึงดูดด้วยกระแสน้ำวนที่มองไม่เห็น ไหลออกจากร่างของเขาอย่างรวดเร็ว ทีละนิด แล้วมุ่งหน้าไปหาซ่านซ่าน

ทั้งหมดถูกดูดเข้าไปในร่างกายของซ่านซ่าน ถูกดูดซับโดยเขา

ความเกรี้ยวกราดของลู่หย่วนเจ๋อหายไป เขาถอยหลังด้วยความตกใจกลัว แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่หยุดเลยสักนิด

จนกระทั่งจิตวิญญาณของเขาสั่นคลอน ซ่านซ่านก็อิ่มหนำสำราญ เรอออกมา แล้วซุกตัวลงในอ้อมกอดของแม่นม และหลับไปอย่างพึงพอใจ

ลู่หย่วนเจ๋อตกใจและกังวลอย่างมาก นี่มันตัวอะไรกัน??

หลังจากที่ลู่เยี่ยนซูและคนอื่น ๆ ไหว้เสร็จแล้ว ลู่เจาเจาก็กล่าวว่า “เสด็จพ่อฮ่องเต้ประทานที่ดินผืนนี้ให้ข้าแล้ว”

“ปล่อยให้ที่ดินรกร้างก็เปล่าประโยชน์”

“ไม่สู้รื้อจวนโหว สร้างศาลบรรพชนใหม่ แล้วสร้างโรงเรียนขึ้นมาดีกว่า”

“เด็กชาวนายากจนอยากเรียนหนังสือ ช่างยากเย็นแสนเข็ญ โรงเรียนแห่งนี้ จะรับเฉพาะบุตรหลานชาวนา ไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียน เข้าเรียนได้ทันที”

“แล้วใช้แรงงานแลกที่พักและอาหาร”

“ฝ่าบาททรงแต่งตั้งข้าเป็นองค์หญิงเจาหยาง มีเงินเดือนให้ทุกเดือน แต่ข้าไม่เคยรับเลย พี่ใหญ่จะไปรับเงินแทนข้าพรุ่งนี้ แล้วเราจะเริ่มงานได้”

สวี่สืออวิ๋นพยักหน้าอย่างพอใจ “เจาเจามีความปรารถนาดีต่อประชาชน แม่รู้สึกยินดีมาก”