หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1144

ลู่เจาเจามักจะออกไปพบปะผู้คน ทำให้เข้าใจถึงความยากลำบากของพวกเขา นางรู้ว่าการจะส่งเสียให้คนคนหนึ่งได้ร่ำเรียนนั้น แทบจะต้องใช้กำลังของคนทั้งตระกูล

ลู่หย่วนเจ๋อแอบฟังอยู่ พอได้ยินดังนั้นก็แทบบ้าคลั่ง

‘อย่าทุบ อย่ารื้อนะ นี่คือจวนจงหย่งโหวของข้า นี่คือรากฐานของตระกูลข้า!’

‘ลู่เจาเจา เจ้าเป็นลูกหลานของจวนโหว ทำไมถึงคิดอกตัญญูเช่นนี้ได้!’

‘ถ้าทุบทิ้งไป ก็จะไม่เหลืออะไรแล้ว…’ ลู่หย่วนเจ๋อทรุดลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง จิตวิญญาณของเขาก็แทบจะแตกสลาย

แต่ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ไม่มีใครสนใจความคิดของเขา

ตอนที่ออกจากเรือน สวี่สืออวิ๋นเดินตามหลังมาช้าๆ แล้วเหลือบมองไปที่มุมหนึ่ง

ลู่หย่วนเจ๋อเงยหน้าขึ้นอย่างเลื่อนลอย ราวกับเห็นสวี่สืออวิ๋นสบตากับเขา

ลู่หย่วนเจ๋อตกตะลึง

‘เจ้า…เจ้าเห็นข้าเหรอ? อวิ๋นเหนียง เจ้าเห็นข้าเหรอ?’

ลู่หย่วนเจ๋อนึกขึ้นได้ ครั้งก่อนที่เจาเจาไปแดนปรภพ เขาเคยบอกว่าสวี่สืออวิ๋นเป็นเผ่าภูติ…ใช่แล้ว สวี่สืออวิ๋นเป็นเผ่าภูติ นางต้องมองเห็นเขาได้!!

เขาพูดไม่ถูกว่าทำไม จู่ๆ ก็ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไล่ตามสวี่สืออวิ๋นไป

‘อวิ๋นเหนียง...อวิ๋นเหนียง...ข้าเสียใจมาก ข้าเสียใจมาก...’ เขารีบวิ่งออกจากศาลบรรพชนเหมือนคนบ้า ไม่สนใจแสงแดดที่ร้อนระอุ ไม่สนใจเสียงร้องที่น่ากลัวของนายหญิงใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง

‘อวิ๋นเหนียง ข้าเสียใจ ข้าเสียใจ...’ เขาอยากจะก้าวไปข้างหน้าแล้วคว้าชายเสื้อของสวี่สืออวิ๋น แต่สวี่สืออวิ๋นหันหลังกลับโดยไม่หันกลับมามอง

เขาอยากจะก้าวไปข้างหน้า แต่ร่างกายของเขาก็เหมือนถูกไฟไหม้ ทรมานจนแทบทนไม่ได้

เขาจ้องมองนิ้วของเขาที่กำลังค่อยๆ ละลายไปทีละน้อยด้วยความตื่นตะลึง

‘อวิ๋นเหนียง มองมาที่ข้า หันกลับมามองข้า ข้าเสียใจ...ข้าอยากจะกลับไปที่จุดเริ่มต้น’ เขามองไปที่ร่างนั้นอย่างโง่เขลา ในแวบสุดท้าย ดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมของสวี่สืออวิ๋น

เรียกเขาว่าสามีด้วยความเขินอาย ทุ่มเทและอุทิศให้กับเขาทั้งหมดของหัวใจ

เขาหลับตาลง กอดความทรงจำอันอบอุ่น

นายหญิงใหญ่มองดูลูกชายของนางแตกสลายต่อหน้าต่อตา ไม่มีแล้ว ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย

ยมทูตมาถึง และพานางกลับไปที่แดนปรภพ

ลู่เจาเจาได้ยินเสียงร้องไห้ข้างหลังนาง แต่ไม่ได้หันกลับไปมอง

“พี่สาม พรุ่งนี้ท่านไปที่บ้านขุนนางในนามของข้า เพื่อขอรับบริจาคนะ”

“บอกว่าข้าตั้งใจจะสร้างโรงเรียน ชื่อโรงเรียนเจาหยาง แต่ละเมืองมีโรงเรียนหนึ่งแห่งเพื่อให้นักเรียนชาวนาเข้าเรียนฟรี ทุกคนสามารถเข้าเรียนทดลองได้หนึ่งเดือน” หนึ่งเดือนก็เพียงพอที่จะคัดกรองเด็กที่ต้องการเรียนรู้จริงๆ

เป็นถนนสู่สวรรค์สำหรับชาวนาในการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของพวกเขา

“บริจาค? ครั้งนั้นพวกเขาเคยยืมเงินฝ่าบาท ไม่ยอมคืนเป็นสิบๆ ปี”

“พวกขุนนางจะยอมบริจาคเงินเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอก” ลู่เจิ้งเย่ว์เบิกตากว้าง พลางโบกมือปฏิเสธ

ลู่เยี่ยนซูเผยรอยยิ้มจางๆ “หน้าโรงเรียนแต่ละแห่งจะตั้งศิลาจารึก ชื่อผู้บริจาคมากที่สุดจะถูกสลักเรียงตามลำดับ”

ตระกูลใหญ่ๆ ชอบชื่อเสียงแบบนี้ที่สุด

แล้วใบหน้าเล็ก ๆ ก็บิดเบี้ยวด้วยความน่ากลัวและดุร้าย

แยกเขี้ยวสองซี่เล็กๆ ขมวดคิ้วแน่น หน้าตาดูดุดันเหมือนปีศาจ

“เขาพูดว่าอะไร? ใครจะเข้าใจเสียงอ้อแอ้ของเขา?” เซี่ยอวี้โจวนั่งยองๆ หยิบไข่จากอก แล้วเคาะเบาๆ ที่หัว

พอไข่แตก เขาก็นั่งปอกเปลือก

ลู่เจาเจามองเขาอย่างลังเล “เขาชี้…น่าจะหมายถึง…”

“มืดแล้ว เขาจะฝันร้าย? ในฝันมีสิ่งที่น่ากลัวมากมาย? ทำให้เขากังวลและหวาดกลัว”

“อยู่ข้างๆ ข้า เขาจะนอนหลับสบาย? ไม่ถูกฝันร้ายรบกวน?”

ซ่านซ่านกอดขานาง ร้องเสียงดังลั่น

ดวงตากลมโตเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น หัวเล็กๆ พยักขึ้นลงอย่างแรง

“จิ๊บจิ๊ยบ...อู๋อู๋ จิ๊บจิ๊บ...”

เซี่ยอวี้โจวเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง “แบบนี้ก็ได้เหรอ? พวกเจ้าสมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ มีแต่เจ้าเท่านั้นที่เข้าใจเขาได้”

“เจ้าก็มีน้องชายไม่ใช่เหรอ? ข้าจำได้ว่าเขาควรจะโตกว่าซ่านซ่านด้วยซ้ำ...” ตอนที่ออกจากเป่ยเจาไป พระชายาใกล้จะคลอดแล้ว

เซี่ยอวี้โจวเบะปาก

“ท่านพ่อบอกว่า ให้ข้าอยู่ห่างๆ น้องชายไว้”