หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1145

“เขายังตบหน้าข้าด้วย”

ลู่เจาเจาทำหน้าเคร่งขรึม มองเขาอย่างจริงจัง “ท่านอ๋องจิ้งซีลำเอียงรักลูกคนเล็ก? ยังตบหน้าเจ้าอีกงั้นหรือ? ถ้าเขาเป็นแบบนี้ ข้าจะไปหาเสด็จพ่อฮ่องเต้ให้ตำหนิเขา”

เซี่ยอวี้โจวส่ายหัวอย่างรวดเร็วด้วยความกังวล “ช่างเถอะๆ ไม่ต้องหรอก! เรื่องภายในครอบครัว ไม่ต้องรบกวนท่านลุงฮ่องเต้หรอก”

“จริงๆ แล้ว ตบก็ไม่เจ็บเท่าไหร่ จริงๆ...” เขาทำหน้ารู้สึกผิด ไม่มีวี่แววของความคับข้องใจเลย

ลู่เจาเจามองเขาอย่างสงสัย “เจ้าไปทำอะไรน้องชาย?”

เซี่ยอวี้โจวเหม่อมองฟ้า

แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ต่อสายตาที่จ้องมองของลู่เจาเจา

เขาเกาหัวด้วยความเขินอาย “ข้าโกนหัวน้องชายจนเกลี้ยงเลย กำลังจะจุดธูปจี้หัวให้เป็นรอยแผลเป็นเหมือนพระ พอดีพ่อมาเห็นเข้า เลยโดนตบไปฉาดใหญ่ เกือบฟันร่วงหมดปาก...”

“ข้ายังจ้างเณรน้อยสองรูปมาสวดมนต์ให้น้องชายทุกวัน จะได้เรียนขั้นพื้นฐาน”

“เฮ้ย แล้วรู้ไหม คำแรกที่น้องชายพูด ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่แม่ รู้ไหมว่าเขาเรียกอะไร?” เขาเชิดหน้า มองเจาเจาอย่างภูมิใจ

เจาเจาไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ ถามเขาด้วยความประหลาดใจ “พี่ชาย?”

เซี่ยอวี้โจวทำหน้ายิ้มแย้ม

“ถ้าเขาเรียกพี่ชาย ข้าคงไม่ดีใจขนาดนี้หรอก”

“คำแรกที่เขาพูด คือ อามิตตาพุทธ ด้วยความพยายามของข้า เขาจะต้องมีบุญวาสนาแน่ๆ!” เฮ้อ นานๆ ทีอ๋องจิ้งซีจะมีลูกชาย คงตั้งตารอฟังคำแรกของลูกชายน่าดู

พอได้ยินคำว่าอามิตตาพุทธ ก็หันมาตบเซี่ยอวี้โจวอีกฉาดใหญ่

“ถ้าเขาจะขึ้นไปเป็นพระพุทธองค์แทนข้า ข้าก็จะไม่ขึ้นไป”

“ข้าจะอยู่บ้าน แล้วแต่งเมียแปดคนเลย”

เขาชูนิ้วขึ้นมา แล้วแสดงเลขแปด

ลู่เจาเจาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แม้แต่ซ่านซ่านก็อ้าปาก น้ำลายไหลโดยไม่รู้ตัว

“สมควรโดนตีแล้ว ทุกครั้งที่โดนตีก็สมควรทั้งนั้น”

อ๋องจิ้งซีช่างอนาถใจ

เซี่ยอวี้โจวลูบหน้า รู้สึกผิดจนไม่กล้าสบตาลู่เจาเจา

“พอแล้ว พอแล้ว อย่ามัวเสียเวลาข้าไปดูเสียนถิงในแดนปรภพ” ลู่เจาเจาต้องไปแดนปรภพทุกวันเพื่อขังวิญญาณของเสียนถิง ดูเหมือนว่าหัวใจปรภพจะดีต่อการบำรุงวิญญาณ รอจนถึงงานชุมนุมธรรมะของแคว้นฟั่นในเดือนหน้า ก็พอดีจะได้ไปขอร้องพระโพธิสัตว์ทั้งหลาย”

เซี่ยอวี้โจวพยักหน้า เห็นว่าเจาเจาไม่ปฏิเสธ ก็เลยอุ้มซ่านซ่านตามหลังนางไป

อากาศในแดนปรภพมืดมัว ท้ายที่สุดแล้ว วิญญาณก็ไม่สามารถมองเห็นแสงแดดได้ เหมาะสำหรับวิญญาณในการพักผ่อน

“น้องชายของเจ้าช่างกล้าหาญจริงๆ ลูกตาเหลือกไปมา ไม่กลัวเลยสักนิด” เซี่ยอวี้โจวเห็นซ่านซ่านมองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ

“เขาน่ะ ใจกว้าง”

“นอกจากนี้ เนื่องจากการจากไปอย่างน่าเศร้าของแม่เจ้า เขาจึงรู้สึกผิดต่อเจ้า เมื่อรวมกันแล้วก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะทำตามที่เจ้าขอ”

อาหมานตาเป็นประกาย “งั้นข้าขอแก่นพลังเทพจากเขาสักสองสามองค์ได้ไหม?”

ลู่เจาเจารีบห้าม “ไม่ได้!”

“เมื่อแก่นพลังเทพถูกดึงออกแล้ว จะถูกโยนลงสู่แม่น้ำสวรรค์เพื่อชำระล้าง จนไม่เหลือความศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป หาเขาก็ไร้ประโยชน์ แถมยังอาจเปิดเผยตัวตนของเราอีกด้วย” ลู่เจาเจาได้ตัดการติดต่อของอาหมานแล้ว แม้แต่ท่านเซียนเยี่ยนชิงก็ทำได้เพียงพบกันในความฝันเท่านั้น

อาหมานพยักหน้าอย่างเศร้าสร้อย ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อมองไปยังเหล่าท่านเซียน นางมักจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ใจเหมือนถูกมีดกรีด ราวกับรู้จักกับพวกเขากันมานาน

ความไม่พอใจในตัวพ่อเลวก็เพิ่มขึ้นอีกนิด

ลู่เจาเจาตรวจสอบจนแน่ใจว่าศิษย์ปลอดภัยดีแล้ว จึงเดินไปที่หัวใจปรภพ

หัวใจปรภพเปล่งประกายระยิบระยับ แม้แต่แม่น้ำใต้ดินธรรมดาก็กลายเป็นเหมือนน้ำพุวิญญาณ

“หัวใจปรภพคืออะไรกันแน่?” ราวกับว่ามันมีต้นกำเนิดเดียวกับกลิ่นอายเต๋าสวรรค์

กลิ่นอายของมันสอดคล้องกับสามดินแดนอย่างยิ่ง

ลู่เจาเจาถึงกับรู้สึกคุ้นเคย

“ถอยห่างจากสิ่งนี้ให้ไกลหน่อย ของสิ่งนี้ ดูได้แต่ห้ามแตะต้อง” จุยเฟิงยืนแยกเขี้ยวอยู่ด้านหลัง