หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1146

“มันอยู่ในแดนประภพมาหลายหมื่นปีแล้ว แม้แต่ฮ่องเต้เฟิงตูก็ยังไม่กล้าแตะต้องมัน”

จุยเฟิงคิดว่ามันเหมือนกับตาน้ำพุแห่งแดนมาร ที่มีพลังมหาศาลและสามารถดูดซับได้

เพียงแค่เอื้อมมือไปแตะต้องมันชั่วครู่ ก็เกือบจะเผาผลาญวิญญาณเทพของเขา

ของสิ่งนี้ น่ากลัวอย่างยิ่ง

ซ่านซ่านโผล่หัวออกมาจากอ้อมกอดของเซี่ยอวี้โจว ดวงตาเต็มไปด้วยความโลภ แต่ก็ยังมีความกลัวอย่างมาก

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจ แต่เขาก็กลัวโดยสัญชาตญาณ

เมื่อเซี่ยอวี้โจวเข้ามาใกล้ เขาถึงกับหดคอหลบ

“ช่วงนี้ข้าเที่ยวไปทั่วแดนปรภพ ได้ยินข่าวลือมากมาย”

“ตำนานเล่าว่าหัวใจปรภพมีอยู่ตั้งแต่เริ่มต้นของสวรรค์และโลก”

“แม้ว่าแดนปรภพจะอยู่ภายใต้การควบคุมของแดนเทพ แต่มันก็ไม่ได้ถูกจำกัดโดยแดนเทพ นั่นก็เป็นเพราะหัวใจปรภพ” แดนปรภพอยู่ภายใต้การปกครองของแดนเทพ แต่แดนเทพไม่อาจควบคุมแดนปรภพได้

“พลังของหัวใจปรภพนั้นแข็งแกร่งมาก ถึงขนาดมีต้นกำเนิดเดียวกับสวรรค์และโลก และเกี่ยวข้องกับการกำเนิดของสวรรค์และโลก...”

“แน่นอนว่า สิ่งเหล่านี้ได้ก้าวข้ามขอบเขตของสามดินแดนไปแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าจริงหรือเท็จ”

“เป็นเพียงข่าวลือในวงแคบของแดนปรภพเท่านั้น”

“แต่สิ่งนี้ไม่มีใครแตะต้องได้ เป็นที่รู้กันทั่วไป” แม้แต่ดวงวิญญาณใกล้ๆ ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ แรงสั่นสะเทือนอันแผ่วเบาระหว่างสวรรค์และโลกทำให้พวกเขาต้องหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะยืนอยู่ริมฝั่ง

แสงนั้น นางรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด ราวกับว่ากระแสเลือดทั่วร่างกายของนางเริ่มเดือดพล่าน ราวกับว่ามีความเชื่อมโยงบางอย่าง…

รอยประทับสีแดงระหว่างคิ้วส่องประกายเจิดจ้า นางอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปทางหัวใจปรภพ

ฮ่องเต้เฟิงตูยืนอยู่ไกลๆ อดที่จะหัวเราะไม่ได้

“หัวใจปรภพมีต้นกำเนิดมาจากสวรรค์และโลก แม้ว่าจะไม่มีสติสัมปชัญญะ แต่ความเย่อหยิ่งนั้นฝังลึกอยู่ในกระดูก ข้าปกครองแดนปรภพที่นี่มาเป็นพันปีแล้ว ยังไม่เคยแตะต้องเลย”

“เจ้าน่ะ สงบสติอารมณ์หน่อย หัวใจปรภพจะไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นเทพกระบี่เจาหยาง…แล้ว...”

พูดไปพูดมา เขาก็เอามือปิดปากอย่างตะลึง ตาก็มองอย่างไม่อยากจะเชื่อ คำว่าแล้วติดอยู่ในปาก

ทันใดนั้น หัวใจปรภพก็ลอยขึ้นไปในอากาศ

แสงพุ่งตรงไปที่มือเล็กๆ ของลู่เจาเจา แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแสง เขายังเห็นความดีใจและความสุขอยู่ในนั้นด้วย

ก้อนแสงเข้ามาในมือ มีความอุ่นอยู่บ้าง ลู่เจาเจายังรู้สึกถึงความสนิทสนมอีกด้วย

ราวกับว่ารู้จักกันมานานแล้ว

ก้อนแสงนั้นล้อมรอบตัวนาง บางครั้งก็แตะแขนนาง แตะแก้มนาง แตะเอวนาง ทำให้ลู่เจาเจาหัวเราะคิกคัก

ฮ่องเต้เฟิงตู…

ชาไปหมดแล้ว ชาจริงๆ

“ข้าเป็นคนชั้นต่ำอะไรกัน? เฝ้าเจ้ามาเป็นพันปีก็ไม่เคยให้แตะต้อง?” ฮ่องเต้เฟิงตูหน้าเต็มไปด้วยความคับข้องใจ เหมือนภรรยาน้อยที่ถูกทอดทิ้ง

ลู่เจาเจาประคองก้อนแสงด้วยสองมือ พลางเอียงศีรษะเล็กน้อย

ในใจเขาปั่นป่วนราวกับมีคลื่นยักษ์ถาโถม ทั้งสามดินแดน เมื่อไหร่กันที่ปรากฏบุคคลเช่นนี้? เป็นเซียนอิสระงั้นหรือ? ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อน!

เซี่ยอวี้โจวเห็นชายหนุ่มก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

“พี่ชาย ท่านมาแล้วเหรอ? งั้นฝากท่านส่งเจาเจากลับบ้านด้วย ข้าจะไปส่งซ่านซ่าน...”

ซ่านซ่านกำเสื้อผ้าของเขาแน่น เอาหัวซุกอกของเขา ตัวสั่นเทาไปทั้งตัว

ถ้ามองอย่างละเอียด จะเห็นใบหน้าซีดเซียวหวาดกลัวของเขา

เซี่ยอวี้โจวตรงไปตรงมา ถึงกับเขย่งเท้าไปตบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ จนฮ่องเต้เฟิงตูถึงกับกะพริบตาปริบๆ…

เจ้าเด็กนี่อยากตายรึไง

แต่ชายหนุ่มพยักหน้าให้เขาเบาๆ แล้วอุ้มเจาเจาจากไป

เมื่อเขาจากไป ฮ่องเต้เฟิงตูจึงรู้สึกว่าแรงกดดันที่มองไม่เห็นนั้นสลายไป ทั้งที่เผชิญหน้ากับเหล่าทวยเทพก็ไม่เคยรู้สึกความกดดันรุนแรงถึงเพียงนี้

“เจ้าเด็กแสบ เจ้าอยากตายรึไง รู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? ถึงกล้าไปตบบ่าเขาส่งเดชแบบนี้!”

“ระวังจะตายยังไงไม่รู้ตัว!”

“คนแข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าไปล่วงเกินเขาเลย ดีไม่ดีค่อยผูกมิตรไว้จะดีกว่า ใช่แล้ว แล้วนี่เขาเป็นท่านเซียนจากขุนเขาลูกไหนกัน?”

“ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าแดนเทพจะมีผู้เก่งกาจขนาดนี้โผล่ขึ้นมา”

“หึ แดนเทพช่างโชคดีอะไรเช่นนี้ แม้แต่สวรรค์ก็ยังลำเอียงเข้าข้างพวกเขา”

เซี่ยอวี้โจวได้ฟังแล้วก็งงเป็นไก่ตาแตก “ขุนเขาอะไรกัน ท่านเซียนอะไรกัน? การตบบ่ามันผิดตรงไหน? พวกเราก็เป็นแบบนี้กันมาตลอดไม่ใช่เหรอ”