หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1147

“เขายังเคยอยู่เป็นเพื่อนข้าคัดลอกการบ้านให้เจาเจาตอนกลางคืนด้วยนะ...” พูดจบ เขาก็รีบปิดปากตัวเองทันที

“ข้ามประโยคเมื่อกี้นี้ไปนะ ทำเป็นไม่ได้ยิน เจาเจาจะฆ่าปิดปากข้าแน่!”

ฮ่องเต้เฟิงตู???

เห็นฮ่องเต้เฟิงตูไม่เชื่อ เซี่ยอวี้โจวก็อุทานออกมาว่า “เขายังโดนเจาเจาตีจนร้องไห้บ่อยๆ เลยนะ... ครั้งก่อนยังขู่จะไปฟ้องฮูหยินเลย”

ฮ่องเต้เฟิงตู: โลกใบนี้ ในที่สุดก็เพี้ยนจนข้าไม่อาจเข้าใจได้แล้ว

ชายหนุ่มที่เจ้าเห็น กับชายหนุ่มในสายตาของข้า นี่เป็นคนเดียวกันจริงหรือ?

ข้าสงสัยมาก

ฮ่องเต้เฟิงตูไม่เชื่อ ไม่เชื่อเลยจริงๆ

เซี่ยอวี้โจวเป็นคนโง่จริงๆ เฮ้อ ไม่แปลกใจเลยที่คนอื่นไม่ปิดบังอะไรต่อหน้าเขา เพราะยังไงเขาก็ไม่เข้าใจอยู่แล้ว

เซี่ยอวี้โจวพูดจบก็กระโดดโวยวาย “เฮ้ๆๆ ซ่านซ่านอย่าฉี่ใส่ข้านะ!!” พอตะโกนเสียงดัง…

“เจ้าจะสั่นทำไม? ไม่ได้จะตีเจ้าสักหน่อย”

เซี่ยอวี้โจวเห็นท่าทางหวาดกลัวน่าสงสารของเขา ก็อดใจอ่อนไม่ได้ จึงเอ่ยปากปลอบโยน

เด็กแค่ฉี่ ไม่น่าจะทำให้ตกใจจนตัวสั่นขนาดนั้นมั้ง…

“เอาล่ะ เอาล่ะ รบกวนฮ่องเต้เฟิงตูส่งข้ากลับไปหน่อยเถอะ...”

ระหว่างกลับไป ฮ่องเต้เฟิงตูถามอย่างสงสัย “เจ้ารู้หรือไม่ว่าชายหนุ่มผู้นั้นเป็นใคร? หรือว่า เจ้ารู้จักชื่อของเขาหรือเปล่า?” คนแบบนี้ ในสามดินแดนเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีชื่อเสียง

เซี่ยอวี้โจวคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เข้าใจในทันที

“ข้ารู้แล้ว ข้าเคยได้ยินเจาเจาพูดถึง...”

ดวงตาของฮ่องเต้เฟิงตูเป็นประกาย แล้วจ้องมองเซี่ยอวี้โจวอย่างตั้งใจ

“เขาชื่อ สุนัขเฮงซวย”

“ใช่ เขาชื่อสุนัขเฮงซวย” เซี่ยอวี้โจวพยักหน้าอย่างจริงจัง

ฮ่องเต้เฟิงตู “ข้ากับเจ้าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าแบบนี้! ถ้าตะโกนออกไปแบบนี้ จะไม่โดนเขาตีตายเลยเหรอ?” ไปตะโกนด่าผู้บำเพ็ญเพียรผู้ยิ่งใหญ่ว่า สุนัขเฮงซวย กลัวจะไม่ตายเร็วหรือไง?

เซี่ยอวี้โจวโกรธมาก “ใครทำอะไรท่าน? เจาเจาก็เรียกเขาแบบนี้!”

นางเรียกเขาว่าสุนัขเฮงซวยอยู่ตลอด!

ฮ่องเต้เฟิงตูเกือบจะหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “ข้าถามชื่อจริงของเขา ชื่อจริง!”

ในขณะนั้น พวกเขาก็มาถึงโลกมนุษย์พอดี เซี่ยอวี้โจวกลอกตาขึ้น “ข้าจะถามชื่อจริงเขาทำไมกัน? เขาก็ไม่ใช่ผู้หญิง... ข้าไม่ได้อยากแต่งงานกับเขาสักหน่อย” ยังไงก็ตาม คนที่โตกว่าก็เรียกพี่ คนที่เด็กกว่าก็เรียกน้อง เซี่ยอวี้โจวเน้นความสบายๆ

ฮ่องเต้เฟิงตู…

โมโหจนหันหลังเดินหนีไป

เซี่ยอวี้โจวพาซ่านซ่านกลับไปที่เตียง ด้วยประสบการณ์จากการเลี้ยงลู่เจาเจา เขาจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นให้ซ่านซ่านอย่างคล่องแคล่ว

ซ่านซ่านนอนนิ่งอยู่บนเตียง ไม่กล้าส่งเสียง

ฮือๆๆๆๆ…

ตอนกลางคืนแม่นมยังเปิดประตูดูอยู่ครั้งหนึ่ง

ตอนเช้าเปิดประตูอีกที ในห้องก็ไม่เห็นใครแล้ว

ซ่านซ่านเพิ่งเก้าเดือน ยังเดินไม่ได้ ทุกคนในตอนนั้นรู้สึกหนาวไปทั้งตัว ในหัวคิดไปถึงเรื่องร้ายต่างๆ นานา

“อย่าร้องเลย อย่าร้อง คุณชายน้อยไม่ได้หายไปไหน ยังอยู่ในห้องบรรทมขององค์หญิง ปลอดภัยดี...” สาวใช้เห็นว่าเรื่องราวเริ่มใหญ่โต จึงรีบดึงคนเข้าไปในห้อง

เสียงสะอื้นของสาวใช้ตัวน้อยหยุดชะงัก นางหันหลังแล้วก็วิ่งโซซัดโซเซออกไปนอกประตู

“เจอแล้ว เจอแล้ว... เจอคุณชายน้อยแล้ว ฮือๆๆ...”

ไม่นานนัก ห้องของลู่เจาเจาก็เต็มไปด้วยผู้คน

สวี่สืออวิ๋นได้ยินว่าลูกหายไป นางตกใจกลัวจนตัวสั่นไปหมด หรงเช่อคิดว่าเป็นฝีมือของศัตรู เขาจึงตรวจสอบรายชื่อศัตรูของเขา

หรงเช่อรีบเข้าไปอุ้มซ่านซ่านขึ้นมา แล้วตีก้นเขาเบาๆ ไปสองที

“เจ้าเป็นอะไรไป? ทำให้ทุกคนตกใจกันหมด ดื้อตั้งแต่ยังเล็กๆ เลยนะ...”

ซ่านซ่านกลอกตาไปมาเล็กน้อย เบะปาก ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

หรงเช่อโกรธมากยิ่งขึ้น แต่ซ่านซ่านก็อายุแค่เก้าเดือน เขาจึงได้แต่ข่มอารมณ์แล้วจ้องมองเขาเท่านั้น

“ฮูหยิน บ่าวไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยจริงๆ นะเจ้าคะ…” แม่นมคุกเข่าลงบนพื้นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“จริงๆ แล้ว บ่าวก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเช่นกัน” อวี้ซูเป็นสาวใช้คนสนิทของลู่เจาเจา นางมีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นนางจึงควรจะมีประสาทสัมผัสที่ว่องไว ไม่น่าจะรอดพ้นสายตานางไปได้