หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1148

หลังจากตกใจ สวี่สืออวิ๋นก็รู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว นั่งลงบนเก้าอี้พลางโบกมือ

“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพวกเจ้า” ความผิดปกติของซ่านซ่าน นางรู้ตั้งแต่ก่อนเขาเกิดแล้ว

สาวใช้จะไปควบคุมเขาได้อย่างไร

หรงเช่อถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ข้าเพิ่งไปตรวจดูรอบๆ มา คาดว่าเขาคงคลานมาตลอดทาง เมื่อคืนฝนตก มีรอยยาวๆ ตรงมุมกำแพง แถมยังมีรอยนิ้วมือเล็กๆ อีกด้วย”

เขาอุ้มซ่านซ่านขึ้นมา แล้วก็เป็นอย่างที่คิด…

หัวเข่าและฝ่ามือของเจ้าตัวเล็กเต็มไปด้วยโคลน

ไม่แปลกใจที่ลู่เจาเจาตื่นมาแล้วได้กลิ่นดินโคลน

“ถ้าเจ้าคิดถึงพี่สาว เจ้าสามารถให้แม่นมอุ้มมาได้ แต่ต่อไปห้ามออกไปข้างนอกคนเดียว รู้ไหม?” หรงเช่ออุ้มเขาขึ้น ซ่านซ่านซบไหล่เขาอย่างเบื่อหน่าย ดูท่าทางมีความหงุดหงิด

ลู่เจาเจาเบะปาก “เขาไม่คิดถึงข้าหรอก” ลู่เจาเจารู้ดีอยู่ในใจ

ตอนที่นางยังไม่กลับมา ซ่านซ่านทำให้สัตว์ต่างๆ สละชีวิตตัวเองทุกคืน เขาเพลิดเพลินกับความรู้สึกในการสังหาร

หลังจากนางกลับมา ชีวิตของซ่านซ่านก็ตกต่ำลง

เขาจะคิดถึงนางได้หรือ? ล้อเล่นอะไรกัน

ตอนกลางคืน เพื่อที่จะได้นอนหลับฝันดี เขาอาจจะนอนข้างๆ นางอย่างไม่เต็มใจ แต่นี่มันเช้าแล้ว เขามาทำอะไรกัน??

ลู่เจาเจามองไปที่ซ่านซ่าน ซ่านซ่านหันหน้าหนีอย่างฝืนๆ ไม่กล้ามองนาง

“ข้าสงสัยว่า เขากำลังดูว่าข้าตายหรือยัง” ไม่งั้น ใครจะเอื้อมมือมาแตะจมูกนางเพื่อดูว่ายังหายใจอยู่ไหม??

“ถุยๆๆ เช้าๆ แบบนี้จะพูดอะไรที่เป็นอัปมงคลแบบนี้ไม่ได้”

“ขอให้เจาเจาของเรามีแต่ความสุขยืนยาว สุขภาพแข็งแรง” สวี่สืออวิ๋นตกใจรีบพูดแก้เคล็ด พ่อแม่ทุกคน ล้วนอยากให้ลูกมีสุขภาพแข็งแรงปลอดภัยกันทั้งนั้น

“เปลี่ยนชุดเครื่องนอนของเจาเจา แล้วไปอาบน้ำให้ซ่านซ่านเถิด” สวี่สืออวิ๋นรู้สึกมึนหัว เพราะช่วงนี้จวนกำลังเตรียมงานมงคลวุ่นวายไปหมด

เรื่องการแต่งงานของตระกูลสวี่กับตระกูลเวินได้ถูกกำหนดไว้เมื่อสิบกว่าปีก่อนแล้ว ตอนนี้ลูก ๆ ทั้งสองได้ครองคู่กัน สวี่สืออวิ๋นจึงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ซ่านซ่านซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ ไม่กล้าแม้แต่จะมองพี่สาว

ลู่เจาเจารู้สึกว่าเขาเจ้าเล่ห์ไม่เบาเลย เหมือนกำลังคิดแผนอะไรอยู่

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ก็มีอาจารย์ครูเฒ่าหลายคนมาที่จวน

“ท่านนี้ถูกส่งมาจากแคว้นใต้”

“สองท่านนี้ฮ่องเต้เป็นคนเชิญมา ทั้งสองเป็นบัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ในยุคนี้”

“การได้รับการสั่งสอนจากทั้งสามท่านนี้ถือเป็นโชคดีอย่างยิ่ง เจาเจา เจ้าต้องตั้งใจเรียนให้ดีนะ…” ลู่หยวนเซียวช่วงนี้ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้กับบัณฑิตทั้งหลาย ได้รับการเก็บเกี่ยวอย่างมาก

ท่านบัณฑิตทั้งหลายก็ชื่นชมเขาอย่างมากเช่นกัน

รอยยิ้มบนใบหน้าของลู่เจาเจาจางหายไป

“อีกไม่กี่วันพี่รองก็จะแต่งงานแล้ว หรือว่ารอให้ข้าดื่มเหล้าฉลองงานแต่งเสร็จก่อนแล้วค่อยเริ่มเรียนดีไหม?” อีกไม่นานก็จะต้องออกเดินทางไปยังแคว้นฟั่น หนีไปเลยดีกว่า!

“เจาเจา การเรียนรู้ไม่ควรละเลย เจ้ามีพรสวรรค์ก็ยิ่งต้องพยายามทะนุถนอมเอาไว้” ลู่หยวนเซียวอุ้มนางเข้าไปในห้องหนังสือโดยตรง

เขาชี้ไปที่การบ้านของลู่เจาเจาทีละตัว

ตอนนี้บัณฑิตกำลังสอนลู่เจาเจา ส่วนราชครูแห่งแคว้นใต้ก็พาซ่านซ่านมาอยู่ข้างนอก

ซ่านซ่านชี้ไปที่ตัวหนังสือทีละตัว ราชครูก็เอนตัวบนเก้าอี้แล้วอ่านให้ฟัง

“ตัวนี้ อ่านว่า ซี”

“ตัวนี้คือ หมิน...”

“ตัวนี้คือ จ้าว...”

ซ่านซ่านชะงัก เขาชี้ไปที่ตัวเดิมอีกครั้ง ราชครูกล่าวว่า “ตัวนี้คือ จ้าว…”

ทันใดนั้น ซ่านซ่านก็ยิ้มกว้าง แล้วไถลลงมาจากตักของราชครู แล้วคลานสี่ขาไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

PS ขอโทษนะคะ เมื่อวานไม่สบาย นอนทั้งวันเลย เพิ่งมาอัปเดตได้ค่ะ จุ๊บๆ ทุกคน

สาวใช้เห็นว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว ก็รีบอุ้มเขาออกไป

ซ่านซ่านหาว พอกินนมเสร็จ แม่นมก็พาเขามานอนบนเตียง

แม่นมไม่กล้าประมาท จึงสั่งสาวใช้สองคนเฝ้าหน้าประตู แล้วค่อยออกไปทำอาหารเสริมให้เขา

“พวกเจ้าสองคนเฝ้าอยู่หน้าประตู ห้ามออกไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว ถ้าไม่มีใครอยู่หน้าประตู ระวังหนังของพวกเจ้าให้ดี” แม่นมยังไม่เชื่อว่า นางจะควบคุมเด็กอายุเก้าเดือนไม่ได้

ลู่เจาเจาเพิ่งเลิกเรียน ก็ได้ยินราชครูบอกว่าน้องชายหนีออกจากบ้าน