หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 114

หายไปในชั่วพริบตา ไม่มีใครสังเกตเห็น

“น้องเจาเจาเฉลียวฉลาด หน้าตาน่ารักจริงๆ......” ซูจื่อชิงอยากจะลูบศีรษะของนาง ลู่เจาเจากลับทำหน้ามุ่ย หลบถอยหลังด้วยใบหน้ารังเกียจ

“สกปรก......” คำพูดที่ปากเล็กๆ พูดออกมา ยิ่งทำให้สีหน้าซูจื่อชิงซีดทันที

“เจาเจา ห้ามเสียมารยาทแบบนี้” ลู่เจิ้งเย่ว์สีหน้าลนลาน รีบอธิบาย

“เจาเจายังเด็ก พูดจาไม่เป็น ชิงชิงเจ้าอย่าเก็บมาใส่ใจ นางมีอายุเพียงสิบเดือน พูดจาเหลวไหล” ลู่เจิ้งเย่ว์เห็นซูจื่อชิงร้องไห้ รีบวางเจาเจาบนเก้าอี้ เดินหน้าพูดเอาใจ

ซูจื่อชิงเบ้าตาแดง แต่กัดริมฝีปากล่าง ดื้อรั้นไม่ยอมร้องไห้

ทำให้ลู่เจิ้งเย่ว์ยิ่งรู้สึกปวดใจ

“เป็นชิงชิงไม่ควรเพ้อฝันเด็ดดวงจันทร์ที่ส่องสว่างบนท้องฟ้า”

“ชิงชิงกับพี่เจิ้งเย่ว์ แตกต่างกันราวเมฆและโคลน ชิงชิงกลับไปดีกว่า ได้อยู่กับพี่เจิ้งเย่ว์ เป็นวาสนาของชิงชิงแล้ว ชิงชิงไม่ควรรบกวนคนในครอบครัวของพี่เจิ้งเย่ว์ ทำให้พวกท่านห่างกัน”

ลู่เจิ้งเย่ว์ร้อนใจมาก

“แต่เจ้าต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ไปเพื่อช่วยข้า ข้าจะต้องรับผิดชอบต่อเจ้า ข้าจะแต่งงานกับเจ้า!”

“ชิงชิง!” ใบหน้าลู่เจิ้งเย่ว์เต็มไปด้วยความรีบร้อน ถึงขั้นชูสามนิ้วขึ้นสาบาน

“เจ้าเป็นสตรีที่ไร้เดียงสาบริสุทธิ์ เป็นข้าผิดต่อเจ้า” ลู่เจิ้งเย่ว์อยากถามเรื่องนางกับลู่จิ่งไหว แต่เห็นนางน้ำตานองหน้า ทำอย่างไรก็เอ่ยปากไม่ได้

ชิงชิงมีน้ำใจช่วยตนเอง ตนเองสงสัยนาง เป็นการดูหมิ่นนางไม่ใช่หรือ?

ซูจื่อชิงถอนหายใจ แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง “พี่เจิ้งเย่ว์ ข้าไม่อยากกลายเป็นความขัดแย้งของท่านกับคนในครอบครัว”

“ข้าหวังเพียงชีวิตนี้ท่านจะมีความสุข และไม่ทะเลาะกันเพื่อข้า”

“ชิงชิงไม่ขอร้องมากถึงขั้นเป็นภรรยาท่าน และไม่อยากทำลายความรักของท่านกับแม่นางเวิน ทว่าหากชิงชิงได้อยู่ข้างกายเป็นสาวใช้ส่วนตัวคนหนึ่งของท่าน ประคองยกน้ำให้แม่นางเวิน ขอเพียงได้เห็นท่านทุกวัน ก็มีความสุขแล้ว” ซูจื่อชิงมองเขาอย่างเศร้าๆ

ลู่เจิ้งเย่ว์เกิดความรู้สึกนิดๆ

【จูบเลย จูบเลย จูบเลย......】 เสียงร้องสนับสนุนหนึ่ง ทำให้ลู่เจิ้งเย่ว์หน้าแดงทันที