หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 115

พี่รอง ท่านเขียวจนน่ากลัวจริงๆ

【หากพี่รองไม่เชื่อ นัดเพื่อนสนิท พาคนรักไป ก็เข้าใจแล้ว......ฮิฮิ......】ลู่เจาเจาหัวเราะอย่างชั่วร้าย

ลู่เจิ้งเย่ว์สูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งเฮือก อุ้มลู่เจาเจาขึ้น “ชิงชิง วันนี้ไม่ง่ายได้กลับเมืองหลวง ก็พักผ่อนให้เต็มที่เถิด”

พูดจบก็นิ่งไป “พรุ่งนี้ ข้าพาเจ้าไปพบเพื่อนสนิทของข้า”

“เขาวรรณกรรมโดดเด่น เจ้าต้องชอบมากแน่ ๆ”

ซูจื่อชิงทำเสียง หึ เบาๆ “ชิงชิงชอบพี่เจิ้งเย่ว์ที่สุดแล้ว”

รอตอนลู่เจิ้งเย่ว์อุ้มเจาเจาออกมา ซูจื่อชิงพิงอยู่หน้าประตู มองเขาอย่างลุ่มหลง

จนกระทั่งเขาเดินไปไกล

ลู่เจิ้งเย่ว์เดินไปพลางถามไปพลาง “เจาเจาไม่ชอบนางหรือ?”

มารดาก็ไม่ชอบนาง เจาเจาก็ไม่ชอบนางเหมือนกัน

“อืม” เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆ

“เลว!”

ลู่เจิ้งเย่ว์ส่งเจาเจากลับสวนทิงเฟิง แล้วไปสวนหมิงเต๋อพบพี่ใหญ่

ตั้งแต่พี่ใหญ่รู้เรื่องราวต่างๆในช่วงเวลานี้ ก็เที่ยงคืนแล้ว

กลางดึก

เขายืนอยู่มุมหนึ่งของสวนทิงเฟิง มองแสงสว่างในบ้าน ไม่พูดจาสักคำ

สวี่ซื่อกำลังป้อนไข่ตุ๋นให้เจาเจา ก็ได้ยินเติงจือถามว่า “คุณชายรองอยู่หน้าประตู จะเชิญเขาเข้าไหมเจ้าคะ?”

【เชิญเข้ามาทำไม แช่เย็นสมอง ไม่แน่ว่าอาจจะตื่นตัวได้สติ】

【เดิมที เขาเพื่อผู้หญิงคนนี้แล้ว ทำให้มารดาโกรธจนไม่สบาย】

สวี่ซื่อส่ายหน้า ก็ไม่สนเขาแล้ว

ไม่รู้ลู่เจิ้งเย่ว์จากไปตั้งแต่เมื่อไร

เช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็พาซูจื่อชิงไปตามนัด

เพื่อนสนิทในชีวิตนี้ของเขา

ลู่จิ่งไหวหมุนตัวมา คิ้วและดวงตามีรอยยิ้มบางๆ

“เจิ้งเย่ว์”

เขาอ่อนโยนดุจหยก เหมือนบุรุษผู้สง่างาม

ซูจื่อชิงก้มหน้าเล็กน้อย ไม่มองเขาสักนิด เพียงแต่ตามหลังลู่เจิ้งเย่ว์ ดูเหมือนกลัวและระมัดระวัง

“เจิ้งเย่ว์อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?” พวกเขาทยอยนั่งลง ซูจื่อชิงนั่งอยู่ด้านข้างลู่เจิ้งเย่ว์ ตรงข้ามกับลู่จิ่งไหว

“โชคดีมีชิงชิงช่วยเหลือ บังเอิญโชคดีเก็บชีวิตหนึ่งกลับมา” ลู่เจิ้งเย่ว์พูดด้วยรอยยิ้ม

แววตาลู่จิ่งไหวกระจ่างใส คารวะต่อซูจื่อชิงแล้ว

“ข้ากับเจิ้งเย่ว์เป็นเพื่อนสนิทหลายปี ช่วยเขา ก็เหมือนช่วยข้า เหล้าจอกนี้ คารวะแม่นาง ขอบคุณแม่นางจิตใจดี” ท่าทางเขาดูเหมือนนับถือมาก

“คุณชายชมมากเกินไปแล้ว ชีวิตคนหนึ่ง ชิงชิงจะเห็นคนตายไม่ช่วยได้อย่างไร”

การกระทำสองคนมีระดับ และค่อนข้างหลีกเลี่ยง

ดื่มไปสามจอก ลู่เจิ้งเย่ว์ก็ดื่มจนขึ้นหัวแล้ว