หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 116

เขาตบหัวไหล่ของลู่จิ่งไหว เรอกลิ่นเหล้า “เอิ้ก......เป็นสหายจิ่งไหว รู้จักข้าที่สุด......เอิ้ก เข้าใจข้า”

“มีสหายเช่นนี้ ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”

ลู่จิ่งไหวถอนหายใจเบาๆ “พูดแล้วก็ละอายใจ สหายเจิ้งเย่ว์ไม่อยู่เมืองหลวง หลายเดือนนี้จิ่งไหวเกิดเรื่องเข้าใจผิดกับจวนโหวเล็กน้อย”

“ท่านแม่ชอบเครื่องประดับ ซื้อของพวกหายากเป็นประจำ คิดไม่ถึงคนใช้จวนโหวขโมยสินเดิมฮูหยินสวี่มาขาย ท่านแม่บังเอิญซื้อมาพอดี”

“ยังมีเรื่องไปถึงศาลาว่าการแล้ว”

“หลายวันก่อนเด็กรับใช้ข้าถูกท่านแม่ตำหนิ เขายิ่งแค้นใจ ชักนำภัยพิบัติสู่ฝั่งบูรพา ถึงกับจุดไฟเผาจวนโหว ตอนนี้จิ่งไหวมีเหตุผลก็พูดไม่ชัด” ลู่จิ่งไหวลอบถอนหายใจอีกครั้ง

ลู่เจิ้งเย่ว์ดื่มจนเบลอ โอบไหล่ของลู่จิ่งไหว

“นี่นับเป็นความเข้าใจผิดอะไรกัน?”

“เราสองคน เป็นเพื่อนกัน เอิ้ก......เพื่อนกัน”

“เครื่องประดับนั่น ท่านชอบ ข้าขอมาให้ท่าน”

“เราสองคนเป็นใครกับใคร พวกเราเป็นเพื่อนสนิทมาหลายปี อย่าว่าแต่เครื่องประดับ แม้แต่ตำแหน่งซื่อจื่อจวนโหว เจ้าก็เป็นได้” เขาพยายามพูดอย่างมีความสุข ลู่จิ่งไหวก็ดื่มอีกหลายจอกแล้ว

“เจิ้งเย่ว์ดื่มมากแล้ว พูดจาเหลวไหล ตำแหน่งของซื่อจื่อนี้ เป็นของคุณชายเยี่ยนซู คุณชายเยี่ยนซูมากความสามารถ ทั้งเมืองหลวงมีใครไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเขา”

ลู่เจิ้งเย่ว์หัวเราะเยาะ “เขาตอนนี้สู้ท่านไม่ได้”

“สู้......สู้ไม่ได้”

“ทะ......ท่านพ่อ ด่าพวกเรา......ไม่เอาไหนทุกวัน เอิ้ก หากเจ้าเป็นพี่น้องข้าจริงๆก็ดีแล้ว หึหึ ตำแหน่งของ ซื่อจื่อ ซื่อจื่อนี้ เป็นของท่านแต่เพียงผู้เดียว”

ตรงหน้าลู่เจิ้งเย่ว์ส่าย ซูจื่อชิงรีบไปประคองเขาไว้