หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 117

ลู่จิ่งไหวเหยียดนิ้วชี้ออกไปช้อนคางของซูจื่อชิงขึ้นมา

“เขาทำอะไรเจ้าหรือเปล่า ฮึ”

“จูบที่นี่? จูบที่นี่? หรือ... ที่นี่?” เขาจิ้มตัวซูจื่อชิง

ซูจื่อชิถลึงตามองเขาตำหนิ "ตัวข้าเป็นของเจ้า ข้าจะปล่อยให้เขาทำอะไรได้อย่างไร เขาคู่ควรตรงไหน" ลู่เจิ้งเย่ว์แม้แต่จับมือยังหน้าแดง รู้สึกว่าล่วงเกิน

ปกป้องนางอย่างสุดหัวใจ ปล่อยให้ถูกล่วงเกินไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

ซูจื่อชิงรู้สึกค่อนข้างอึดอัด รู้สึกไม่อยากใกล้ชิดกับลู่จิ่งไหวที่นี่อย่างบอกไม่ถูก

“เราไปห้องข้างๆ เถอะ” ซูจื่อชิงดึงเขา

ลู่จิ่งไหวกลับค่อยๆ ดึงชุดของนางออกเบาๆ "ไม่เอา ตรงนี้ล่ะ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำต่อหน้าเขาสักหน่อย"

“คราวที่แล้วเขาตกหน้าผาหมดสติ เจ้าผิดศีลกว่าตอนนี้มาก”

“ชิงชิง ให้ข้าดูความสามารถของเจ้าเร็วเข้า” ดวงตาของลู่จิ่งไหวแดงก่ำ

แค่คิดถึงครั้งก่อน ลู่จิ่งไหวก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เขาจงใจทำให้ลู่เจิ้งเย่ว์อับอาย จึงตั้งใจทำอะไรซูจื่อชิงตอนที่ลู่เจิ้งเย่ว์หมดสติ

เขาฟื้นขึ้นมาพอดี

วันนั้น ซูจื่อชิงตื่นตระหนกจนกระโดดขึ้นเตียง

ลู่จิ่งไหวยืนอยู่หลังประตู

มองดูลู่เจิ้งเย่ว์จมลงไปทีละน้อย

“ไม่คิดถึงข้าบ้างหรือ” ลู่จิ่งไหวกัดริมฝีปากแรง ทำให้ซูจื่อชิงอุทานตกใจ

ขณะที่ตื่นตระหนกก็ปิดปากแน่น

นางพูดเสียงสะอื้น "ข้าไม่คิดถึงท่านได้อย่างไร แม้แต่ตัวข้ายังให้ท่านได้"

“แต่เจ้า... หมั้นหมายกับแม่นางเจียงแล้ว”

สีหน้าท่าทางลู่จิ่งไหวไม่แยแส "เจียงอวิ๋นเหมี่ยน? นางเป็นเพียงท่อนไม้ จะเทียบกับเจ้าได้อย่างไรกัน"

ใบหน้าของซูจื่อชิงแดงแปร๊ด

“จริงหรือ เจ้าเคยแตะต้องนางหรืออย่างไร” ซูจื่อชิงเม้มริมฝีปาก