หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1165

“บรรพบุรุษตายไปตั้งกี่ปีแล้ว คนเป็นยังจะถูกเขาควบคุมอีกหรือ? แล้วเขามีพระราชกฤษฎีกาหรือไม่?” ลู่เจาเจามองไปที่ฮ่องเต้เซวียนผิง

ฮ่องเต้เซวียนผิงขมวดคิ้วพลางส่ายหัว “นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของบรรพบุรุษก่อนสิ้นพระชนม์ สืบทอดต่อกันมาหลายชั่วอายุคน”

ทุกคนรู้ว่า นี่เป็นเพียงการใช้คำพูดของบรรพบุรุษ มาปิดปากลู่เจาเจาเท่านั้น

“ได้... พวกท่านจะต้องเอาเรื่องบรรพบุรุษมาพูดใช่ไหม?” ลู่เจาเจาพูดอย่างโมโหจนกัดฟันกรอด

มองไปยังทุกคนด้วยสีหน้าเย็นชา

“องค์หญิงเจาหยาง ท่านก็เป็นองค์หญิงที่แสนสบายของท่านไปเถิด เรื่องสตรีทั้งแผ่นดินเกี่ยวอะไรกับท่านด้วยเล่า” มีขุนนางคนหนึ่งถึงกับพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเพื่อเตือนสตินาง

ลู่เจาเจาไม่พูดอะไร

เรื่องบรรพบุรุษงั้นหรือ?

งั้นมาเผชิญหน้ากันเลย!

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่……

บรรยากาศในท้องพระโรงเริ่มเย็นยะเยือก ฮ่องเต้เซวียนผิงที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปด้วย แขนถึงกับขนลุกชัน……

ลู่เจาเจาเรียกขันทีน้อยคนหนึ่งมา

“เอาป้ายที่อยู่หน้าท้องพระโรงและรูปเทพที่อยู่สองข้างบังไว้หน่อย ข้ามีตัวช่วยที่จะเข้ามา”

ขันทีน้อย??

ขันทีมองไปที่ฮ่องเต้เซวียนผิงอย่างทำอะไรไม่ถูก ฮ่องเต้เซวียนผิงก็พยักหน้าพร้อมกับลูบแขนที่ขนลุกไปด้วย ตัวช่วย? ตัวช่วยอะไรหรือ??

นางยังไปตามคนมาช่วยอีกหรือ?

แม้แต่ฮ่องเต้ยังคาดหวังอยู่บ้างว่า คนที่มาช่วยจะเป็นใครกัน ถึงได้กล้ามาต่อกรกับราชสำนัก?

ในวินาทีที่ป้ายและรูปเทพถูกบัง แสงแดดในท้องพระโรงดูเหมือนจะจางลง ราวกับว่าความสว่างและความยิ่งใหญ่ลดน้อยลง บรรยากาศภายในท้องพระโรงพลันเต็มไปด้วยความอึมครึมน่ากลัว

ขุนนางถึงกับกระทืบเท้า “นี่ก็เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว ทำไมจู่ๆ ถึงรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัวเช่นนี้?”

พลางยกมือขึ้นจัดปกเสื้อ ความเย็นยะเยือกยังคงแทรกเข้ามา

“ใต้เท้าสวี่ ท่านต้องสั่งสอนหลานสาวของท่านบ้าง ท่านเป็นผู้ใหญ่ขององค์หญิงเจาหยางโดยตรง ดุด่าว่ากล่าวสักสองสามคำก็ไม่น่าเกลียดหรอก”

“ใต้เท้าลู่ ท่านเป็นพี่ชายขององค์หญิงเจาหยาง ท่านจะปล่อยให้นางทำตามอำเภอใจไม่ได้นะ”

“ผู้หญิงเรียนหนังสือ นี่มันสมควรแล้วหรือ? ก้าวแรกเรียนหนังสือ แล้วก้าวต่อไป จะคิดเข้ามาในราชสำนักหรือเปล่า? นี่มันผิดทำนองคลองธรรมอย่างเห็นได้ชัด!”

“ใต้เท้าลู่ ท่านก็เป็นบัณฑิต ท่านเข้าใจเรื่องนี้ดี ผู้หญิงเรียนหนังสือ นี่มันไม่สมควรอย่างยิ่ง!”

ลู่เยี่ยนซูเม้มปาก ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

“แปลกจัง ทำไมถึงมีหมอกขาวขึ้นในท้องพระโรง? ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?” ขุนนางคนหนึ่งถึงกับยกมือขยี้ตา ภายในท้องพระโรง ดูเหมือนจะมีหมอกขาวปกคลุม……

ลู่เจาเจากระแอม

“ในเมื่อขุนนางทั้งหลายต้องการทำตามคำพูดของฮ่องเต้บรรพบุรุษ งั้น... เราไปถามฮ่องเต้บรรพบุรุษต่อหน้ากันเลยเถิด”

ทันทีที่พูดจบ ความวุ่นวายในท้องพระโรงก็ตื่นตระหนก

แต่เมื่อสายตาทอดลงมายังลู่เจาเจา ความเย่อหยิ่งนั้นก็หายไปสิ้น

“ขอถามฝ่าบาทบรรพบุรุษ เมื่อครั้งนั้นพระองค์ได้ทรงทิ้งคำพูดไว้หรือไม่ ว่าห้ามมิให้จัดตั้งสำนักศึกษาสตรี และอนุชนรุ่นหลังต้องปฏิบัติตามพระประสงค์นี้?”

ฮ่องเต้บรรพบุรุษตอบอย่างไม่ลังเล “ไม่เคย”

เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างพากันงุนงง???

พวกเราถูกฝ่าบาทบรรพบุรุษหักหลัง!!

“ฝ่าบาทบรรพบุรุษ ท่านโปรดทรงทบทวนอีกครั้ง พระประสงค์นี้ได้สืบทอดกันมาในเป่ยเจาเป็นเวลากว่าร้อยปีแล้ว…” ขุนนางเฒ่าคนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ฮ่องเต้บรรพบุรุษทอดสายตาลงมาอย่างเรียบเฉย “เราเป็นฮ่องเต้ หรือเจ้าเป็นฮ่องเต้กันแน่?”

“เราพูดว่าไม่ได้พูด เราไม่ชัดเจนพอหรือ?”

“เราไม่มีทางพูดอะไรโง่ๆ เช่นนี้”

“การสร้างโรงเรียนเป็นบุญใหญ่หลวง ไม่ว่าชายหรือหญิง ล้วนเป็นลูกหลานของเป่ยเจา การเจริญรุ่งเรืองก็ล้วนเป็นของเป่ยเจา!”

“พวกเจ้าอย่าทำให้ชื่อเสียงของเราเสียหาย! ถึงแม้เราจะจากโลกนี้ไปกว่าร้อยปีแล้ว แต่ตอนนี้เราก็ทำงานในแดนปรภพ มีตำแหน่งหน้าที่การงาน พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาใส่ร้ายเรา!” ฮ่องเต้บรรพบุรุษในตอนนี้ทำงานเป็นเสมียนอยู่กับสิบพญายม มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดีทีเดียว

ฮ่องเต้บรรพบุรุษกล่าวด้วยท่าทางที่ดูชอบธรรม ราวกับว่าไม่เคยพูดคำเหล่านั้นมาก่อน

ฮ่องเต้บรรพบุรุษเหลือบมองไปที่ฮ่องเต้เซวียนผิงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า

เขาพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “เป่ยเจาเลือกเจ้ามาสืบทอดบัลลังก์ ก็ถือว่ามีวิสัยทัศน์อยู่บ้าง เป่ยเจาไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะไม่เจริญรุ่งเรือง!”