หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1166

เมื่อฮ่องเต้เซวียนผิงสืบทอดบัลลังก์ในตอนนั้น ก็มีคนคาดเดาไปต่างๆ นานา ตอนนี้เมื่อได้รับการยืนยันจากบรรพบุรุษแล้ว ทำให้เขาตื่นเต้นจนน้ำตาคลอ “ขอบพระทัยสำหรับคำชมของท่านบรรพบุรุษ ลูกหลานจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

ฮ่องเต้บรรพบุรุษเอามือไพล่หลัง “พวกแก่ๆ ที่ไม่ยอมตาย การสร้างสำนักศึกษาสตรีมันเกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า? เราว่าพวกเจ้ากินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำ ผู้ชายผู้หญิงล้วนเป็นประชาชนของเป่ยเจา! ต้องปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน!”

“ถ้าไม่เห็นด้วย ก็มาสู้กับเราที่สุสานหลวง!”

ฮ่องเต้บรรพบุรุษ จู่ๆ ก็นึกถึงหญิงสาวที่เคยควบม้าออกรบบนสนามรบ

ดวงตาของนางเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า ที่ส่องประกายเจิดจ้า

นางมาที่เป่ยเจา ราวกับมีภารกิจบางอย่าง

ราวกับว่า ไม่ได้เป็นของโลกนี้

ฮ่องเต้บรรพบุรุษมีแววตาเลือนรางเล็กน้อย

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้ว แต่เขาก็ยังจำทุกอย่างเกี่ยวกับนางได้

เหล่าขุนนางเฒ่าสามารถโต้เถียงกับลู่เจาเจาต่อหน้าพระพักตร์ หรือแม้กระทั่งทูลคัดค้านจนตัวตายได้

แต่ในขณะนี้ คนที่อยู่ข้างหน้าคือฮ่องเต้บรรพบุรุษ!

ฮ่องเต้บรรพบุรุษได้ช่วยเป่ยเจาให้รอดพ้นจากวิกฤต และได้รับความเคารพจากทุกคนในตอนนั้น!! พวกเขาเรียกเขาว่าฮ่องเต้บรรพบุรุษ!

“ไอ้พวกไร้ประโยชน์... แค่ผู้หญิงเข้าโรงเรียนก็ทำให้พวกเจ้ากลัวงั้นหรือ? ไอ้พวกขี้ขลาด ขี้ขลาดทั้งนั้น!” ในขณะนี้ ภายใต้คำด่าทอของฮ่องเต้บรรพบุรุษ พวกเขาไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้เลย

ฮ่องเต้บรรพบุรุษด่าทอพวกเขาอยู่นานครึ่งชั่วยาม จนปากแห้งผากไปหมด

“เราไม่เคยพูด ไม่เคยพูดอะไรเลย! การสร้างสำนักศึกษาสตรี เราอนุญาตแล้ว! ถ้าไม่พอใจก็ลงมาหาเรา!” ร่างของฮ่องเต้บรรพบุรุษค่อยๆ จางหายไป แต่เสียงยังคงก้องอยู่ในท้องพระโรง

ทุกคนมีเหงื่อออกเต็มหน้าผาก คุกเข่าจนชา

“บรรพบุรุษ... ไป... ไปแล้วหรือ?” ขุนนางเฒ่าที่เพิ่งขู่ว่าจะฆ่าตัวตายในท้องพระโรงถามเบาๆ

เมื่อเห็นลู่เจาเจาพยักหน้า ทุกคนก็ทรุดลงกับพื้นราวกับหมดเรี่ยวแรง

ทั้งท้องพระโรงเต็มไปด้วยเสียงร้องโอดโอย

เมื่อฮ่องเต้เซวียนผิงได้รับการพยุงจากขันที ร่างกายของเขาก็สั่นคลอน

“องค์หญิงเจาหยาง หากท่านมีข้อขัดแย้งใด เราสามารถปรึกษาหารือกันได้ ทำไมต้องเชิญฮ่องเต้บรรพบุรุษขึ้นมาด้วย... ท่านสิ้นพระชนม์ไปเป็นร้อยปีแล้ว ไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านหรอกกระมัง?” ใต้เท้าหลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ ไม่เหลือเค้าความโกรธเกรี้ยวเมื่อครู่แล้ว

“ครั้งหน้าไม่ควรเชิญบรรพบุรุษขึ้นมาอีกแล้วนะ?” ใต้เท้าหวังพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เมื่อครู่เขายังแทบจะกินลู่เจาเจาเข้าไปแล้ว

แม้แต่ฮ่องเต้เซวียนผิงก็ไม่คาดคิด ว่านางจะเชิญฮ่องเต้บรรพบุรุษขึ้นมา

เมื่อฮ่องเต้บรรพบุรุษปรากฏตัว ใครจะกล้าคัดค้าน!!

แม้แต่ฮ่องบรรพบุรุษยังไม่ยอมรับคำพูดของตนเอง พวกเขาจะทำอะไรได้!

“เจาเจา ถ้าเจ้ารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม เสด็จพ่อฮ่องเต้จะให้ความยุติธรรมแก่เจ้า แต่ครั้งหน้า เราไม่สามารถเชิญฮ่องเต้บรรพบุรุษขึ้นมาอีกแล้วนะ” ฮ่องเต้เซวียนผิงหัวเราะจนเกือบจะร้องไห้

“หรือคิดว่าพวกนางจะสอบได้ตำแหน่ง ทำงานในราชสำนักงั้นหรือ?” ขุนนางพูดไปพูดมา ก็หัวเราะออกมา

ความอวดดีของผู้ชาย มันฝังลึกอยู่ในกระดูก

ลู่เจาเจายิ้มหวานพลางกล่าวว่า “ใต้เท้าทั้งหลาย อยากจะเดิมพันกับเจาเจาหรือไม่?”

“ข้าเดิมพันว่า อย่างมากก็แค่ห้าปี เป่ยเจาจะมีซิ่วไฉหญิงคนแรก!”

คำพูดนี้ ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

มีขุนนางคนหนึ่งถึงกับหัวเราะลั่น “ห้าปี? ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ องค์หญิง… ท่านรู้ไหมว่าห้าปีมันหมายความว่าอะไร?”

“แม้แต่ผู้ชาย จากการเริ่มต้นเรียนรู้จนสอบได้เป็นซิ่วไฉ ใช้เวลาห้าปีล้วนเป็นอัจฉริยะทั้งนั้น!”

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ “พวกเจ้ากล้าเดิมพันกับข้าหรือไม่?”

“ทำไมจะไม่กล้า! งั้นเอาห้าปีเป็นกำหนด ถ้าไม่มีซิ่วไฉหญิง ก็ปิดสำนักศึกษาสตรี แล้วเปลี่ยนเป็นสถานศึกษาชาย!”

“องค์หญิงเจาหยาง ยังต้องยอมรับต่อหน้าธารกำนัลว่า ผู้หญิงด้อยกว่าผู้ชาย และห้ามยุ่งเกี่ยวกับกิจการบ้านเมืองของเป่ยเจาอีก!”

ขุนนางทั้งหลายหน้าแดงก่ำ อยากจะเดิมพันกับลู่เจาเจา

“เรื่องนี้ขอให้เสด็จพ่อฮ่องเต้เป็นพยาน” ลู่เจาเจาหันไปมองฮ่องเต้เซวียนผิง ฮ่องเต้ก็โบกมือให้ขันทีเขียนสัญญาเดิมพันทันที

“ถ้าภายในห้าปีมีบัณฑิตหญิง ข้าขอให้ขุนนางทั้งหลายออกไปเดินตามถนน เพื่อยอมรับว่าผู้หญิงไม่ด้อยไปกว่าผู้ชาย!”