หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1167

“ต้องก้มหัวให้ข้าอีกสามครั้ง แล้วสารภาพมาว่าตนเองตาต่ำ!”

จนกระทั่งขันทีเขียนสัญญาเดิมพันเสร็จ ฮ่องเต้เป็นพยาน ทั้งสองฝ่ายต่างยิ้มอย่างมั่นใจ

“องค์หญิงเจาหยาง ท่านเจ้าแพ้แน่นอน! ผู้หญิงในทั่วหล้า ไม่มีใครคู่ควรกับความไว้วางใจของท่านขนาดนี้หรอก” ทุกคนในราชสำนักต่างรู้ดีว่าคนทั่วไปคิดอย่างไร

ใครจะส่งลูกสาวไปโรงเรียน? แม้ว่าจะเรียนฟรี แล้วใครจะยินยอม?

คนส่วนใหญ่ เลี้ยงลูกสาวเพื่อสินสอด หรือขายให้เป็นทาสในบ้านคนรวย การไปโรงเรียน หมายถึงการสูญเสียแรงงานคนหนึ่ง ประการแรก การเข้าเรียนของพวกนางถือเป็นปัญหาใหญ่

สำหรับเรื่องการสอบเป็นซิ่วไฉนั้น ไม่มีใครคิดว่าจะเป็นไปได้จริง ๆ เลย

เป็นพันๆ ปีแล้วที่ผู้หญิงเป็นเพียงเครื่องประดับของผู้ชาย และใช้ชีวิตโดยพึ่งพาผู้ชาย

อยู่บ้านเชื่อฟังพ่อ แต่งงานเชื่อฟังสามี สามีตายก็เชื่อฟังลูกชาย

ผู้หญิงที่ต้องพึ่งพาผู้ชาย จะสอบซิ่วไฉได้หรือ? ล้อเล่นอะไรกัน!

“มากดลายนิ้วมือกันก่อนเถอะ” ลู่เจาเจาตั้งใจแน่วแน่ที่จะสร้างอนาคตที่ดีให้กับผู้หญิง จึงไม่อาจประมาท

ลู่เยี่ยนซูและเหล่าท่านลุงหลายคนยืนกอดอก “พวกเราจะไม่เข้าร่วมแล้วล่ะ”

ขุนนางหลายคนส่ายหัว แล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่อกดลายนิ้วมือ

“แทนที่จะกังวลเรื่องการรับสตรีเข้าเรียน ทำไมไม่กังวลเรื่องเงินทุนในการสร้างสถานศึกษาเล่า? นี่ไม่ใช่จำนวนเงินเล็กน้อยนะ...”

“เงินที่พวกเราบริจาค จะต้องไม่ถูกนำไปใช้กับสำนักศึกษาสตรีเด็ดขาด!” ขุนนางมองลู่เจาเจาอย่างไม่วางตา

ลู่เจาเจาโบกมือ “เงินสำหรับสร้างสำนักศึกษาสตรี ได้รวบรวมครบแล้ว ไม่ให้ทุกท่านต้องกังวล”

“ถ้าเช่นนั้น เจาเจาจะไม่รบกวนเหล่าท่านลุงทั้งหลายในการปรึกษาหารือเรื่องสำคัญของแคว้นแล้วล่ะ…” พูดจบ ลู่เจาเจาก็วิ่งออกจากประตูท้องพระโรงอย่างร่าเริง

ขุนนางเลิกคิ้วขึ้น “ยังไงนางก็เป็นถึงจักรพรรดินีแห่งแคว้นใต้ หรือว่าจะเป็นแคว้นใต้ที่ออกเงินให้?”

“เป็นไปไม่ได้หรอก เงินตั้งหลายหมื่นตำลึง แคว้นใต้จะเอาออกมาสร้างให้เป่ยเจางั้นหรือ? ฝันไปเถอะ!”

“ช่างเถอะว่าเงินจะมาจากไหน ยังไงก็ไม่ใช่ข้าที่ให้อยู่แล้ว” ใต้เท้าเจ้ากรมกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

ที่บ้านของเขามีท่านแม่เป็นคนดูแลการเงิน ท่านแม่ดูแลเงินเขาจึงวางใจได้

เมื่อวัน ท่านแม่ยังมาขอเงินเขาสองหมื่นตำลึง บอกว่าจะเอาไปทำการค้าครั้งใหญ่!

ในตอนนี้ ลู่เจาเจาเดินออกจากท้องพระโรงนั้น หันกลับมามองกลุ่มคนที่อยู่ในท้องพระโรง

“ในราชสำนักนี้ จะต้องมีที่สำหรับผู้หญิง!” นางกล่าวพึมพำ

ตอนที่นางไปส่งท่านยายอาหมานข้ามมิติกาลเวลา นางได้เห็นภาพหนึ่งโดยบังเอิญ

เด็กชายเด็กหญิงนั่งเรียนด้วยกันในห้องเรียนที่สว่างไสว เสียงอ่านหนังสือดังก้องกังวานไปไกลแสนไกล

ตอนนั้นในใจของนางรู้สึกสั่นสะเทือนอย่างมาก

เรื่องนี้ยังคงอยู่ในใจนางตลอดเวลา

นางคิดว่า ในชีวิตนี้นางได้เกิดใหม่เป็นผู้หญิงธรรมดา บางทีนางอาจมีภารกิจของตนเอง

เด็กสาวออกจากประตูวัง แล้วขึ้นรถม้าไป

“ท่านนี้คือแม่นางโจว เป็นผู้น้องของพ่อเจ้า”

“ได้ยินว่าเจ้าจะสร้างสำนักศึกษาสตรี แม่นางโจวจึงมาสมัครด้วยตนเอง”

“เรื่องนี้ ข้าจะจัดการกับแม่นางโจวเอง” ทั้งการรับสมัครและการสร้างสถานศึกษา จะต้องหาวิธีดำเนินการ

มิเช่นนั้น ครอบครัวส่วนใหญ่คงไม่ยอมให้ลูกสาวเข้าเรียน

ลู่เจาเจายิ้มจนแก้มปริ มีท่านแม่และพี่โจวคอยช่วย นางจะต้องกังวลอะไรอีก!

“ท่านได้ก้าวเดินออกไปเป็นก้าวแรกที่สำคัญที่สุดเพื่อสตรีในใต้หล้าแล้ว ส่วนที่เหลือ ขอมอบให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา การกระทำขององค์หญิงในครั้งนี้ เป็นคุณประโยชน์ต่อสตรีทุกยุคทุกสมัย ข้า ซูเหยา ในนามของสตรีทั่วหล้า ขอขอบคุณในพระเมตตาอันยิ่งใหญ่ขององค์หญิง”

โจวซูเหยาตื่นเต้นจนมือสั่น นางโค้งคำนับลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาส่งหีบเงินให้นาง ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

วันพรุ่งนี้ นางจะออกเดินทางไปยังแคว้นฟั่น

ในตอนกลางคืน

ลู่เจาเจาหาวหวอดๆ ขณะที่โยกตัวไปมาบนเก้าอี้นุ่มๆ ทันใดนั้น นางก็เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน

บนท้องฟ้าสีดำสนิท ดวงดาวที่ส่องแสงเจิดจ้าดวงหนึ่งค่อยๆ โผล่ขึ้นมา

ในครั้งนี้ สิ่งที่กำลังจะผงาดขึ้นคือเหล่าสตรีมากมาย

ปล.ฝนตกหนักที่บ้าน ไฟดับทั้งวันเลย ต้องใช้โทรศัพท์พิมพ์ตอนนี้ วันนี้ขอลงแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้จะกลับมาอัปเดตตามปกติ จุ๊บๆ