หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1168

สวี่สืออวิ๋นกับโจวซูเหยายุ่งกันอยู่ตลอดทั้งคืน

พวกนางรู้ดีว่า สำนักศึกษาสตรีมีความหมายอย่างไร

เช้าวันรุ่งขึ้น โจวซูเหยาไม่มีเวลาพักผ่อน ได้แต่ดื่มชาใสสองอึกแล้วออกเดินทางพร้อมหีบเงิน

นางต้องการเปิดสำนักศึกษาสตรีให้ทั่วเป่ยเจา

เงินทั้งหมดสองแสนห้าหมื่นตำลึง นางเตรียมพร้อมที่จะลงมือทำแล้ว

เงินที่เหลืออีกหนึ่งแสนสามหมื่นตำลึง นางให้สวี่สืออวิ๋นไว้สร้างสำนักศึกษาสตรีในเมืองหลวงและบริเวณใกล้เคียง

“การสร้างสำนักศึกษาสตรีนั้นไม่ยาก แต่การหาอาจารย์ครูมาสอนเกรงว่าจะไม่ง่าย”

“ในเมืองหลวง มีบัณฑิตมากมาย แต่พวกเขาหยิ่งในศักดิ์ศรี การสอนผู้หญิงเกรงว่า…” สวี่สืออวิ๋นขมวดคิ้ว บัณฑิตพวกนี้ถือตัวว่าสูงส่ง การหาอาจารย์ครูที่ดีมาไม่ได้ก็ไร้ประโยชน์

“ฮูหยิน ท่านไม่ได้นอนทั้งคืน ร่างกายจะรับไหว พักผ่อนก่อนดีไหมเจ้าคะ…” เติงจือเป็นห่วงฮูหยิน นำน้ำแก้อาการนอนไม่หลับมาให้ หวังว่าฮูหยินจะได้นอนหลับสักหน่อย

“ช่างเถอะ สั่งห้องเครื่องส่งชามาให้หน่อยเถิด”

“วันนี้เจาเจาต้องออกเดินทางแล้ว ยังพักไม่ได้” สวี่สืออวิ๋นโบกมือ ดื่มชาเข้มไปถ้วยหนึ่ง สมองจึงโล่งขึ้นมาบ้าง

“ตอนนี้เพิ่งสอบเคอจวี่เสร็จ บัณฑิตยังไม่ได้ออกจากเมืองหลวง รีบไปหาอาจารย์ครูก่อนเถิด”

“ว่าไปแล้ว ถึงแม้เจาเจาจะตัวเล็กแต่ก็มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ การจัดเตรียมของโรงเรียนสตรีนั้นครบครันมาก โรงเรียนมีทั้งโรงอาหาร ที่พัก และยังเปิดโอกาสให้นักเรียนทำงานเพื่อชดใช้หนี้อีกด้วย” ซึ่งหมายความว่า ถ้านักเรียนต้องการกินอยู่ที่สถานศึกษา ก็สามารถทำงานเพื่อแลกได้

เติงจือมีแววตาอิจฉาเล็กน้อย “ถ้าสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาด้วยการเรียนหนังสือได้ ก็ไม่ต้องเป็นบ่าวแล้ว”

สาวใช้ของตระกูลใหญ่เหล่านี้ นอกจากคนที่เกิดในบ้านแล้ว เกือบทั้งหมดถูกพ่อแม่ขายเข้ามาในจวนกันทั้งนั้น

สวี่สืออวิ๋นลูบมือนางเบาๆ “ข้าได้ลบสถานะทาสของเจ้าไปแล้ว ถ้าเจ้าอยากเรียนหนังสือ เจ้าสามารถไปได้ทุกเมื่อ”

เติงจือหน้าแดงเล็กน้อย “ฮูหยิน บ่าวไม่ไปเจ้าค่ะ บ่าวอยากอยู่ข้างๆ ท่าน นอกจากนี้ จะมีนักเรียนที่อายุเท่าข้าได้อย่างไร…”

“อยู่จนแก่ก็เรียนรู้จนแก่ ตราบใดที่ยังอยากเรียน ก็ไม่มีคำว่าสายเกินไป เมื่อสำนักศึกษาสตรีสร้างเสร็จ เจ้าไปเรียนได้ทุกวัน”

สวี่สืออวิ๋นไม่เคยคิดว่า การเป็นสาวใช้ต้องรู้สึกต่ำต้อย

เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ยิ่งควรจะพลิกชะตาชีวิต

เติงจือชะงักไป ขยับริมฝีปากเล็กน้อย และโค้งคำนับอย่างลึกซึ้ง “ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ งั้นข้า...ข้าจะไปแค่ครึ่งวัน ท่านใช้ข้าจนเคยชิน คนอื่นมาปรนนิบัติท่าน ข้าไม่วางใจ” เติงจือไม่เคยคิดที่จะจากฮูหยินไป เมื่อก่อนฮูหยินปล่อยนางออกจากจวน นางก็ไม่เคยจากไปเลย

“ได้ๆๆ ตราบใดที่อยากเข้าเรียน ก็ปล่อยพวกเจ้าไป แม้ว่าจะสอบไม่ได้อะไร ก็สามารถอ่านออกเขียนได้ นั่นก็เป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว” คำพูดนี้ของสวี่สืออว๋น สาวใช้ในจวนต่างก็มีความสุข

อายุปูนนี้ ถ้าอ่านออกเขียนได้ ก็สามารถหางานที่ดีมากๆได้

“แต่อาจารย์ครู อาจจะหายากสักหน่อย” สวี่สืออวิ๋นถอนหายใจเบาๆ

“ค่าตอบแทนของสถานศึกษานั้นดีมาก” เติงจือเคยดูรายการ ค่าตอบแทนดีมาก แต่ความลำเอียงของผู้คน ทำให้คนรู้สึกหมดหนทาง

สวี่สืออวิ๋นเห็นความน้อยใจในดวงตาของนางทันที ดูเหมือนว่าอารมณ์ไม่ดี

“พี่เติงจือ ทำไมตาแดงก่ำล่ะ ใครรังแกพี่หรือ?” ลู่เจาเจาวางชามข้าวลง ถามด้วยความสงสัย

เติงจือไม่อยากทำให้เจาเจาหนักใจ วันนี้องค์หญิงจะออกจากเมืองแล้ว ไม่อยากให้นางต้องกังวล

“เรื่องสำนักศึกษาสตรีหรือเปล่า?” เจาเจาเดาได้อย่างแม่นยำ

ด้วยสถานะของตระกูลลู่ในตอนนี้ นอกจากเรื่องสำนักศึกษาสตรี คงไม่มีใครกล้าสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขา

น้ำตาของเติงจือไหลพรากลงมา

นางเดินเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าสวี่สืออวิ๋น เพื่อขอโทษ “เรื่องที่ฮูหยินสั่งไว้ บ่าวทำไม่สำเร็จเจ้าค่ะ”

“บ่าวนำประกาศรับสมัครอาจารย์ครูไปติดที่ถนนเซี๋ยงอวิ๋น แต่ไม่นาน…” สีหน้าของเติงจือดูอดกลั้น แม้กระทั่งมีความอับอายอยู่บ้าง

“ประกาศก็ถูกคนอื่นฉีกจนไม่เหลือชิ้นดีเจ้าค่ะ”

“ตอนนี้ยังมีคนเฝ้าอยู่ที่ถนนเซี๋ยงอวิ๋น ไม่อนุญาตให้บ่าวติดประกาศเลย” เติงจือโกรธจนพูดไม่ออก เถียงไปสองสามประโยค ก็ถูกพวกบัณฑิตแต่งกลอนเสียดสี นางเจ็บใจจนจุกอก

ลู่เจาเจาเช็ดปาก “ข้าจะไปดู”

“คุณหนู ท่านอย่าไปเลยเจ้าค่ะ การเปิดสำนักศึกษาสตรี จะไปลดทอนทรัพยากรและสถานะของผู้ชาย พวกบัณฑิตตอนนี้ต่อต้านกันอย่างหนัก”