หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 119

เขาเดาว่า เรื่องที่ลู่จิ่งไหวกับเผยเจียวเจียวลงมือกับทายาทจวนโหว ต้องทำลับหลังบิดาแน่นอน

ผู้ชายให้ความสำคัญกับทายาท แม้ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับลู่จิ่งไหวแค่ไหน แต่ไม่มีทางยอมให้เผยเจียวเจียวทำร้ายพวกตนพี่น้องสามคน

ฉะนั้น ซูจื่อชิงไม่รู้จักกับลู่หย่วนเจ๋อ และเขาไม่รู้เรื่อง

“เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไรไป พรุ่งนี้จวนจัดงานเลี้ยงขอบคุณ นางอยากได้ครอบครัวไม่ใช่หรือ”

“งั้นก็ให้บ้านนางสิ”

สีหน้าของลู่เยี่ยนซูเต็มไปด้วยความเย็นชา

ลู่เจาเจารู้สึกสับสน [โอ้โฮ ทำไมพี่ใหญ่ถึงรู้ทุกอย่าง? ! !]

[พี่ใหญ่ของข้า ที่แท้คือผู้ร้ายหมายเลขหนึ่ง!]

[พี่ใหญ่ยิ่งใหญ่ทรงพลังเหลือเกิน พี่ใหญ่ยอดเยี่ยมเกรียงไกร พี่ใหญ่เป็นมันสมองของครอบครัว... โชคดีที่ช่วยพี่ใหญ่ และช่วยชีวิตเขาไว้ด้วย มิฉะนั้น...]

[ไม่เช่นนั้นท่านแม่จะต้องอับอาย พี่ใหญ่จะต้องดื่มปัสสาวะ พี่รองจะต้องตายอย่างไม่ยุติธรรม พี่สามจะต้องควักลูกตา หั่นมือและเท้า ทั้งตระกูลคุณตาจะถูกถอนรากถอนโคน ...]

หน้าอกของลู่เจิ้งเย่ว์กระเพื่อมไม่หยุด แต่เขาจับไว้แน่น

แววตาของลู่เยี่ยนซูอ่อนโยน ไม่ใช่พี่ชายหรอกที่ฉลาด

เจาเจา เจ้าต่างหากที่เป็นแม่พระของพวกเรา

“ไปกันเถอะ พี่ใหญ่จะพาเจ้าไปกินเนื้อ...เจ้าอยากกินอะไร เนื้อสับ?” ลู่เยี่ยนซูอุ้มเจาเจาขึ้นมา เข็นรถเข็นออกไป

“กุ๊กๆ...” เลียนเสียงไก่ร้อง แล้วตบต้นขาตัวเอง

อ๋อ ลู่เยี่ยนซูเข้าใจแล้ว น่องไก่

นับตั้งแต่เผาเป็ดเมื่อครั้งก่อน นางก็เปิดโลกใบใหม่

ข้าต้องได้กินน่องไก่ย่าง

นางกินน้ำแกงไก่ที่ห้องครัวจนเบื่อแล้ว จึงคลานเข้าไปในห้องครัว รบกวนพ่อครัว กอดขาเรียกลุง ลุง...

ลุง...

เสียงเล็กเสียงน้อยเรียกลุงอย่างนี้ ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยความคาดหวัง พนมสองมือขอร้องไม่หยุด

ใครจะต้านทานท่าทางแบบนี้ของตุ๊กตาน้อยได้