หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 120

สวี่ซื่อยิ้มหรี่ตา "แม่นางซู เจ้ามีพระคุณช่วยเจิ้งเย่ว์ของพวกเรา ไม่มากเกินไปหรอก ข้าสั่งให้คนไปตามท่านโหวกลับบ้านแล้ว ขอบใจแม่นางซูที่มีน้ำใจยิ่งนัก"

ซูจื่อชิงตาแดง "ไม่เคยมีใครใจดีกับข้าขนาดนี้มาก่อน"

นายหญิงใหญ่ก็ชอบนางมาก สาวน้อยคนนี้ชาญฉลาดมีไหวพริบ

ทันทีที่ซูจื่อชิงเข้ามา ก็บีบนวดไหล่ทุบขาให้นายหญิงใหญ่ กริยาวาจาเป็นแบบที่นางชื่นชอบมาก

"เจ้ามาจวนโหวแล้ว ก็ถือเป็นบ้านของตัวเองละกัน"

“ถ้ามีใครรังแกเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าเอง!” นายหญิงใหญ่มองค้อนสวี่ซื่อแวบหนึ่ง แต่สวี่ซื่อก็ไม่โกรธ

ซูจื่อชิงเม้มริมฝีปาก ยิ้มอย่างเขินอาย

แน่นอนว่านางเป็นที่ถูกใจของนายหญิงใหญ่

เผยเจียวเจียวบอกความชอบของทุกคนในจวนโหวกับตนเองแล้ว ก็เพื่อให้นางยึดจวนโหวได้ราบรื่น

“ท่านโหวถึงจวนแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้หน้าประตูรายงาน

ใบหน้านายหญิงใหญ่ปลื้มปีติ

“รีบเชิญท่านโหวเข้ามาเร็วเข้า วันนี้อากาศหนาวจัด เดี๋ยวจะเป็นหวัด” นายหญิงใหญ่ยิ้มใจดีเป็นพิเศษ

ลู่เจิ้งเย่ว์ดึงแขนเสื้อของซูจื่อชิง

“ไม่ต้องห่วง ขอแค่ท่านพ่อเห็นด้วย ใครก็ห้ามงานแต่งเราไม่ได้”

“ที่จวนโหว พ่อข้าพูดคำไหนคำนั้น” ลู่เจิ้งเย่ว์พูดหนักแน่น

ซูจื่อชิงก็มีความคาดหวังในใจเช่นกัน

ฮูหยินเผยยอมเป็นอนุภรรยาสิบกว่าปี นางเต็มใจจะอยู่กับผู้ชายคนนี้ เต็มใจเป็นเงาข้างหลัง ผู้ชายคนนี้ดีขนาดไหนกันเชียว

นางอยากรู้จริงๆ

ตึกๆ ๆ...

เสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก

“มีแขกมาจวนหรือ”

เสียงของลู่หย่วนเจ๋ออ่อนโยน เป็นผู้ใหญ่กว่าชายหนุ่มอย่างลู่เจิ้งเย่ว์เล็กน้อย

เหมือนกับเผยเจียวเจียวในวัยสาง แต่สวยกว่าเผยเจียวเจียว

ต้องยอมรับว่า ซูจื่อชิงรูปลักษณ์เป็นเลิศ เผยเจียวเจียวสู้อุตสาหะไม่น้อยกว่าจะได้คนที่โดดเด่นเช่นนี้

ลู่หย่วนเจ๋อเหลือบมองซูจื่อชิง แต่ไม่ได้พูดอะไร

ซูจื่อชิงหน้าแดง นั่งลงข้างนายหญิงใหญ่ เอาใจใส่มาก

ลู่เจาเจาอุ้มชามใบเล็ก สีหน้าไม่พอใจ

“เล็ก...” สีหน้าขี้ฟ้อง เล็ก ชามนี้เล็กมากไป

สวี่ซื่ออดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อม "เด็กใช้ชามเล็ก ผู้ใหญ่ใช้ชามใหญ่"

ลู่เจาเจาโกรธมากจนลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้

"ใหญ่!"

เปรียบเทียบตัวเองกับการยืนบนเก้าอี้ซึ่งมีความสูงเท่ากับสวี่ซื่อที่นั่งอยู่