หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 120

สวี่ซื่อยิ้มหรี่ตา "แม่นางซู เจ้ามีพระคุณช่วยเจิ้งเย่ว์ของพวกเรา ไม่มากเกินไปหรอก ข้าสั่งให้คนไปตามท่านโหวกลับบ้านแล้ว ขอบใจแม่นางซูที่มีน้ำใจยิ่งนัก"

ซูจื่อชิงตาแดง "ไม่เคยมีใครใจดีกับข้าขนาดนี้มาก่อน"

นายหญิงใหญ่ก็ชอบนางมาก สาวน้อยคนนี้ชาญฉลาดมีไหวพริบ

ทันทีที่ซูจื่อชิงเข้ามา ก็บีบนวดไหล่ทุบขาให้นายหญิงใหญ่ กริยาวาจาเป็นแบบที่นางชื่นชอบมาก

"เจ้ามาจวนโหวแล้ว ก็ถือเป็นบ้านของตัวเองละกัน"

“ถ้ามีใครรังแกเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าเอง!” นายหญิงใหญ่มองค้อนสวี่ซื่อแวบหนึ่ง แต่สวี่ซื่อก็ไม่โกรธ

ซูจื่อชิงเม้มริมฝีปาก ยิ้มอย่างเขินอาย

แน่นอนว่านางเป็นที่ถูกใจของนายหญิงใหญ่

เผยเจียวเจียวบอกความชอบของทุกคนในจวนโหวกับตนเองแล้ว ก็เพื่อให้นางยึดจวนโหวได้ราบรื่น

“ท่านโหวถึงจวนแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้หน้าประตูรายงาน

ใบหน้านายหญิงใหญ่ปลื้มปีติ

“รีบเชิญท่านโหวเข้ามาเร็วเข้า วันนี้อากาศหนาวจัด เดี๋ยวจะเป็นหวัด” นายหญิงใหญ่ยิ้มใจดีเป็นพิเศษ

ลู่เจิ้งเย่ว์ดึงแขนเสื้อของซูจื่อชิง

“ไม่ต้องห่วง ขอแค่ท่านพ่อเห็นด้วย ใครก็ห้ามงานแต่งเราไม่ได้”

“ที่จวนโหว พ่อข้าพูดคำไหนคำนั้น” ลู่เจิ้งเย่ว์พูดหนักแน่น

ซูจื่อชิงก็มีความคาดหวังในใจเช่นกัน

ฮูหยินเผยยอมเป็นอนุภรรยาสิบกว่าปี นางเต็มใจจะอยู่กับผู้ชายคนนี้ เต็มใจเป็นเงาข้างหลัง ผู้ชายคนนี้ดีขนาดไหนกันเชียว

นางอยากรู้จริงๆ

ตึกๆ ๆ...

เสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก

“มีแขกมาจวนหรือ”

เสียงของลู่หย่วนเจ๋ออ่อนโยน เป็นผู้ใหญ่กว่าชายหนุ่มอย่างลู่เจิ้งเย่ว์เล็กน้อย