หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 121

“เหมือนเดิม ใหญ่!” เด็กน้อยบ่นอย่างจริงจัง ยังทำมือเปรียบเทียบ ขอชามใบใหญ่!

ลู่เจิ้งเย่ว์รับชามใบเล็กไปเงียบๆ ตักอาหารใส่ชามใบใหญ่แล้วยื่นให้

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วราวกับไส้เดือน มักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

นางเคาะหัว เรื่องอะไรขึ้นนะ

หลังจากเดินทางข้ามเวลา ดูเหมือนว่าสมองของนางจะไม่พอใช้

ความคิดสองอย่างมักจะขัดแย้งกัน ชัดๆ ว่าสมองมีความคิดของตัวเอง แต่...

ควบคุมมือไม่ได้ ควบคุมปากไม่ได้ ควบคุมนิสัยไม่ได้! !

ลู่เจาเจาไม่อยากคิดอีกต่อไป ประคองชามที่ใหญ่กว่าศีรษะของนาง และยิ้มยิงฟันเล็กๆ สองซี่ หยิบชามขึ้นมาก้มหน้าก้มตากินเอร็ดอร่อย “หมับๆ ๆ...” แม้แต่ศีรษะก็มองไม่เห็น

ลู่หย่วนเจ๋อเหลือบมองไม่ใคร่พอใจ แต่เขาอดกลั้นเต็มที่ สุดท้ายไม่ได้พูดอะไร

หลังอาหารกลางวัน ลู่หย่วนเจ๋อก็ออกจากจวน

ลู่เจิ้งเย่ว์เดินเล่นกับซูจื่อชิงในจวน "ชิงชิงไม่ต้องห่วง เจ้าฉลาดหลักแหลม ท่านพ่อท่านแม่ต้องชอบเจ้าแน่ๆ"

“ข้าแต่งงานแล้ว ทุกเดือนมีเงินส่วนตัวหกสิบตำลึง ถึงตอนนั้นข้าเลี้ยงเจ้าเอง”

“น่าเสียดายที่ข้าเรียนสู้จิ่งไหวไม่ได้ ไม่อย่างนั้นข้ายังสอบจอหงวนได้ ให้เจ้าได้หน้าได้ตา แม้แต่จวนโหวแห่งนี้ ก็ยังเป็นของพี่ใหญ่”

“ถึงแม้พี่ใหญ่จะเป็นซื่อจื่อแต่พิการ ท่านพ่อก็เลยยังเป็นใหญ่ในบ้าน”

"แต่เจ้าไม่ต้องห่วง หัวใจของข้ามีค่าดั่งหนึ่งหมื่นตำลึงทอง!"

“เรารักกันจริง มันไม่สำคัญว่าเราจะมีเงินหรือไม่ ข้าเชื่อว่าชิงชิงไม่ใช่คนหยิ่งยโส เราจะเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่ปรองดองกันอย่างแน่นอน”

คำพูดเหล่านี้พี่ใหญ่เป็นคนสอน ทุกคำพูดเหมือนเหยียบกับระเบิดผู้หญิง

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูจื่อชิงค่อนข้างเกร็ง

เดิมทีคิดจะเกลี้ยกล่อมให้ลู่เจิ้งเย่ว์แต่งงานกับนาง แต่ในตอนนี้ ตกตะลึงพูดไม่ออกสักคำ

นางหาข้ออ้างกลับเรือนไปพักผ่อน

ลู่เจิ้งเย่ว์เบะปาก ถือบทความที่พี่ใหญ่มอบให้เขาไปที่ราชวิทยาลัยกั๋วจื่อเจี้ยน

มีเพียงบุตรชายของราชวงศ์และขุนนางเท่านั้นที่เข้ากั๋วจื่อเจี้ยนได้