หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 122

“เก็บกล่องไว้ให้ดี อย่าให้ท่านโหวเห็นเป็นอันขาด” โชคดีที่พวกเขาล้วนซ่อนมันไว้ กลัวว่าจะสร้างความลำบากให้เจาเจา

ขณะที่กำลังพูด

จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น

“ฮูหยิน เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”

เจวี๋ยซย่ารีบร้อนเดินเข้ามา ใบหน้าขาวซีด

“ฮูหยินรีบเข้าวังเร็วเจ้าคะ ไทเฮาป่วยหนัก แต่ละจวนล้วนเข้าวังหมดแล้ว เกรงว่าครั้งนี้ไทเฮาคงอาการไม่ดี” ในวังส่งคนมาแล้ว

สวี่ซื่อรีบลุกขึ้น

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลย…”

“บ่าวเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ”

สวี่ซื่อรีบเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ฮูหยิน องค์หญิงใหญ่ถามว่า…พาคุณหนูน้อยไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ?” สาวใช้ลังเลเล็กน้อย

สวี่ซื่อลังเล เจาเจาเพิ่งจะอายุได้สิบเดือน กลัวว่าการเข้าวังครั้งนี้จะเป็นการปะทะกันของเหล่าผู้สูงศักดิ์

“โรคระบาด! ติดต่อกันได้!” คำพูดของลู่เจาเจาทำให้สวี่ซื่อตกใจจนขาแทบอ่อน

โรคระบาด?

ทำไมถึงมีโรคระบาดเกิดขึ้นในวัง? หัวใจของสวี่ซื่อกระตุก

“พาข้าไป พาข้าไป! ข้าต้านทานพิษได้หมด ฮิฮิ ข้าไม่กลัวโรคระบาดหรอก” ลู่เจาเจาดีใจกระโดดโลดเต้น

สวรรค์ เธออยากจะเข้าไปดูหน้าผู้โชคร้ายจริงๆ!

“หากไม่พาข้าไป องค์รัชทายาทตายแน่!” ตามในหนังสือ รัชทายาทน้อยจะต้องโดนสิงวันนี้

สวี่ซื่อตัวชา ดวงตาเบิกกว้าง

มือของนางสั่นเล็กน้อย องค์รัชทายาทจะตาย? ในวังมีโรคระบาด? สวี่ซื่อวิตกกังวล

“ไปด้วย…” ลู่เจาเจาจับนิ้วมือของแม่ไม่ปล่อย

“พาข้าไปด้วยอาจจะมีทางรอด หากไม่พาข้าไป จะต้องมีคนตายจำนวนมาก…”

“รวมถึงท่านแม่ด้วย…”

“ได้โปรด…” เธอขอร้องสวี่ซื่อ เธอจะต้องเข้าไปในวังด้วยให้ได้!