หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 123

เมื่อประตูวังเปิด แม่นมเฒ่านางหนึ่งก็เดินยิ้มเข้ามา

นี่คือแม่นมข้างกายองค์หญิงใหญ่ ใบหน้าหยิ่งยโส

นางเดินผ่านสตรีนางอื่น ตรงเข้ามาหาสวี่ซื่อ “ฮูหยินสวี่ เจาเจายังเด็ก ซ้ำหิมะยังตกหนัก องค์หญิงใหญ่จึงขอให้ท่านนั่งเกี้ยวเข้าไปในวังได้เป็นกรณีพิเศษ” ที่แท้ ก็มีองค์หญิงใหญ่หนุนหลัง

คนอื่นๆ ต่างตกใจ องค์หญิงใหญ่คือคนที่เข้มงวดเรื่องระเบียบวินัยมากที่สุด

แต่ตอนนี้กลับเชิญให้สวี่ซื่อนั่งเกี้ยวของตนเข้าไปในวัง?

สวี่ซื่อก้มหน้ามองเจาเจาที่กำลังอมนิ้วมือ เยี่ยม โดดเด่นมาก

นางกับองค์หญิงใหญ่เป็นสหายกันมานานหลายปี องค์หญิงใหญ่ไม่เคยแหกกฎเกณฑ์เลย

“เช่นนั้นก็ขอบคุณแม่นม และน้ำใจขององค์หญิงใหญ่ด้วย” สวี่ซื่อทำความเคารพ ก่อนจะอุ้มเจาเจาขึ้นเกี้ยวไป

ภายในวังมีคนกำลังปัดกวาดหิมะตลอดเวลา แต่หิมะก็ยังคงเกาะเป็นชั้นบางๆ

ยิ่งเข้าไปข้างใน สวี่ซื่อก็ยิ่งรู้สึกหนาวจับใจ

คนในวังจำนวนมากไอ สีหน้าไม่สู้ดี

นางใจสั่น

เมื่อข้ามกำแพงวังมาถึงตำหนักคุนหนิง ยังไม่ทันจะได้เข้าไปด้านในก็ได้กลิ่นยา

“ไทเฮาเป็นอย่างไรบ้าง?” สวี่ซื่ออุ้มเจาเจาลงจากเกี้ยว

แม่นมตาแดง “เดิมไทเฮาร่างกายแข็งแรงดี ปีนี้ลมหนาวน้อยมาก แต่เมื่อถึงปลายปีหิมะตกหนัก อุณหภูมิลดลงจึงล้มป่วย ไข้สูงไม่ลด ไอหนักไม่หยุด เช้าวันนี้ก็แทบหายใจไม่ออก”

“ฝ่าบาทถึงขั้นยกเลิกการว่าราชการตอนเช้าเพื่อมาเฝ้าไทเฮาเจ้าค่ะ”

“หมอหลวงทั้งหมดถูกเรียกตัวมาที่ตำหนักคุนหนิง แต่ก็ไม่สามารถรักษาได้”

หากไม่ใช่ว่าฝ่าบาทมีเหตุผล เกรงว่าหัวของเหล่าหมอหลวงคงหลุดออกจากบ่าไปแล้ว

“โรคปอด โรคปอด! ติดต่อได้ อาการคล้ายโดนลมหนาวแต่อาการจะค่อยๆ หนักขึ้น ไอไม่หยุด ไข้สูงไม่ลด และจะเสียชีวิตจากการที่อวัยวะภายในหยุดทำงาน”

ลู่เจาเจาที่อยู่ในอ้อมกอดของเติงจือกะพริบตาปริบๆ

ประตูใหญ่ปิดแน่น เมื่อเปิดออกก็ได้กลิ่นยาอย่างหนัก

ตลบอบอวลไปทั่ว

ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว ขอบตาแดงนั่งอยู่ข้างเตียง มองทุกคนด้วยแววตาโกรธเคือง

“ทั้งสำนักหมอหลวงไม่มีใครรักษาอาการป่วยจากลมหนาวได้เลยหรือ? ข้ามีพวกเจ้าไว้มีประโยชน์อะไร?!” ฮ่องเต้มือสั่น

พื้นเพของไทเฮาไม่ได้สูงส่ง หลังจากให้กำเนิดเขา ทั้งสองพระองค์ก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในวัง

ทั้งสองพึ่งพาอาศัยกัน ฮ่องเต้จึงให้ความสำคัญกับพระมารดามาก

เหล่าหมอจากสำนักหมอหลวงคุกเข่าตัวสั่น

ด้านในล้วนมีสตรีบรรดาศักดิ์ยืนอยู่ สวี่ซื่อทำความเคารพก่อนจะไปยืนข้างพวกนาง

ทุกคนล้วนมาเพื่อเยี่ยม

“แค่ก แค่ก…” ไทเฮาอยู่ในอาการสะลึมสะลือ ไข้ยังสูงไม่ลด ใบหน้าขึ้นสีแดง แต่ยังคงไออย่างรุนแรง