หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1201

ถึงกระทั่งที่ไปสมรู้ร่วมคิดกับลู่เจาเจาอย่างลับ ๆ แล้วอย่างไรล่ะ ไม่ช้าก็เร็วแดนเทพก็ตกอยู่ในมือของตัวเองอยู่ดี

สิบปี อย่างมากก็แค่สิบปี!

หันชวนมีความทะเยอทะยานมาก ในดวงตาของเขาค่อย ๆ ปรากฎให้เห็นถึงความปรารถนาอันเล็กน้อยนั้น ทันใดนั้นกระแสพลังชั่วร้ายก็พุ่งออกมาจากร่างของเขา...สายตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นและก็รีบกดพลังนั้นลงไปทันทีทันใด

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วสะบัดแขนเสื้อก่อนจะหันหลังจากไป

“ท่านเซียนเยี่ยนชิง ท่านมีเบาะแสเกี่ยวกับหญ้าบริสุทธิ์หลิวหลีแล้วหรือไม่?” ท่านเซียนหันชวนยืนอยู่ในตำหนักเทพ พร้อมกับร่างกายที่เต็มไปด้วยรัศมีของความสะอาดบริสุทธิ์ ราวกับไม่ได้คิดฟุ้งซ่านอะไรใดเลย

ชายในชุดคลุมขาวอย่างท่านเซียนเยี่ยนชิงขมวดคิ้วแน่น

“ข้าได้ไปที่ภูเขาสัจธรรมมาแล้ว และไปตรวจสอบที่ตำหนักเซียนของเทพกระบี่เจาหยางและศิษย์ของนางอย่างละเอียดแล้ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยของหญ้าบริสุทธิ์หลิวหลีแม้แต่น้อย

“ในปีนั้นที่นางทำลายหญ้าบริสุทธิ์ทั้งหมด เกรงว่าคงจะเริ่มวางแผนไม่ดีต่อแดนเทพตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว”

ท่านเซียนเยี่ยนชิงเป็นกังวลขึ้นมาทันที “เกรงว่าในใต้หล้านี้คงจะไม่มีหญ้าบริสุทธิ์อีกต่อไป”

เมื่อนึกถึงสมุนไพรที่ตัวเองปลูกในภูเขาลึกมาเป็นเวลานานหลายพันปี แต่กลับปลูกออกมาเป็นได้แค่วัชพืชที่ไร้ค่า เกือบทำให้พลังเทพในร่างปั่นป่วนย้อนกลับจนแทบจะระเบิดออกมา และโกรธจนธาตุไฟเข้าแทรกไปแล้ว

หัวใจของท่านเซียนหันชวนรู้สึกเย็นวาบเล็กน้อย

“หรือจะให้เหล่าเซียนทั้งหลายลงไปในโลกมนุษย์หลายๆครั้งเพื่อชำระล้างเจ็ดอารมณ์หกปรารถนางั้นหรือ?”

“การข้ามผ่านเคราะห์กรรมเก้าครั้งเพื่อบรรลุ แม้แต่มหาเทพก็ตามแต่ยังต้องใช้เวลาเป็นพันปีและก็ยังไม่แน่ว่าจะกลับสู่แดนเทพได้อย่างราบรื่นหรือไม่ พวกเขาเหล่านั้นล้วนเป็นผู้มีคุณูปการในแดนเทพ ข้าจะทนเห็นได้อย่างไร” ยิ่งปรารถนามากเท่าไร เคราะห์กรรมที่เผชิญก็จะยิ่งหนักขึ้น ทุกคนล้วนเข้าใจความจริงข้อนี้เป็นอย่างดี

“เทพกระบี่เจาหยางทุ่มเทเพื่อสามภพ ข้ารู้สึกซาบซึ้งในพระคุณของนาง แต่นางก็ต้องคิดถึงเหล่าเทพเซียนในแดนเทพบาง...”

“ช่างเถอะ ค่อยคิดหาวิธีอื่นเถอะ”

“ถ้าหากว่างก็ลองไปดินแดนพุทธสักรอบ ไปสอบถามพระโพธิสัตว์ว่ามีคำแนะนำอะไรบ้างไหม”

“ว่ากันว่าพระพุทธเจ้าเกิดมาพร้อมกับหัวใจที่ฝักใฝ่ในพระพุทธศาสนา หากไม่ได้ลงไปโลกมนุษย์ก็คงอาจจะมีวิธีแก้ไข แต่น่าเสียดายที่จนบัดนี้ยังไม่กลับมา” หันชวนถอนหายใจเบาๆและส่ายหัว แสดงท่าทีราวกับว่าเขาทุ่มเทเพื่อสามโลกอย่างเต็มที่แล้ว

ท่านเซียนเยี่ยนชิงพยักรับเล็กน้อย

“อาการบาดเจ็บของท่านเล่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หันชวนขมวดคิ้วเล็กแน่น แต่ก็ปรับอารมณ์กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว เขาหัวเราะเบา ๆ “แม้ว่าเทพกระบี่เจาหยางจะยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ แต่มีบุญกุศลติดตัวอยู่และยังคงกล้าหาญเหมือนเคย รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่แขนของข้าถูกนางตัดไป”

“เพียงแต่น่าเสียดายที่นางไปช่วยพวกชั่วร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ และตอนนี้ยังไปสมรู้ร่วมคิดกับเทพเจ้าไม่ดีที่ตกสวรรค์ไปแล้วเหล่านั้นอีก นางยอมที่จะลดตัวตกต่ำเอง” เขาหรี่สายตาลงเพื่อซ่อนอารมณ์และพูดอย่างเรียบเฉย

กลิ่นอายดาบของลู่เจาเจา ต่อให้เป็นเทพก็ตามแต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้ หากถูกนางตัดแขนทิ้งข้างหนึ่ง ต่อให้เป็นเทพเซียนก็ไม่สามารถสร้างแขนขึ้นมาใหม่ได้

เขาในตอนนี้เหลือเพียงแขนข้างเดียวเท่านั้น

เมื่อท่านเซียนเยี่ยนชิงจากออกไป สีหน้าของหันชวนก็กลับมาเย็นชาขึ้นมาทันที แขนที่หายไปเปล่าๆ เขาจะไม่สนใจได้อย่างไร!!

ชีวิตเขาถูกตรึงอยู่บนเสาแห่งความอัปยศมาทั้งชีวิต!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน