หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1200

เจ็บจัง เจ็บจังเลย...

สองมือของเขาค่อย ๆ กางออกและก็กำแน่นในทันที เขาอยากบีบคอมนุษย์ให้ขาดสะบั้น แต่ก็อยากจะหยุดความกระหายที่ต้องการฆ่าคนในใจลง

ผ่านไปเป็นเนิ่นนาน ซ่านซ่านที่เหงื่อไหลเต็มหัวก็ร่วงลงสู่พื้นดิน

มือเล็ก ๆ ดันพื้นดินเอาไว้ในทันที และพื้นดินก็แตกเป็นทางแยกถี่ ๆ อย่างรวดเร็ว

เขามองมือทั้งสองข้างอย่างช้าๆ

เขารู้สึกว่าร่างกายเล็ก ๆ ของเขาที่เต็มไปด้วยพลังงานมหาศาล และพลังนั้นกำลังพลุ่งพล่านไปทั่วตัวเขา เขาต้องการจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

“นายท่าน ตอนนี้ร่างกายของท่านยังเด็กเกินไป ยังไม่สามารถแบกรับพลังอันยิ่งใหญ่นี้ไหว ท่านเอากลับคืนได้ไปส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ท่านได้ใช้ชีวิตอย่างที่อยากทำแล้ว”

“ท่านอยากทำอะไรก็ทำได้เลย”

ซ่านซ่านรู้สึกเพียงแค่เสียงนั้นค่อยๆไกลจากตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ และเมื่อมีสติขึ้นมาเขาก็มายืนอยู่ที่ในวัดร้างแล้ว

และตรงหน้าเขาก็คือลู่เจาเจาที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่

ภายในวัดร้าง ไม่รู้ว่ากองไฟดับไปตั้งแต่เมื่อใด

แต่ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่าง มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องทะลุลอดประตูและหน้าต่างที่ผุพังเข้ามา ทำให้มีสว่างขึ้นมาเล็กน้อย

ทุกคนในวัดร้างต่างนอนหลับสนิท ซ่านซ่านมองดูลู่เจาเจาเงียบ ๆ

ใบหน้าของเขาปรากฏให้เห็นถึงความลังเลอยู่เล็กน้อย มือเล็ก ๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นไปตรงหน้าลู่เจาเจาและโบกมือไปมา...

เมื่อเห็นว่าพี่สาวดูเหมือนจะไม่ขยับเขยื้อน ก็เขยิบเข้าไปใกล้ๆอีก

เขาเอื้อมมือไปแตะที่ระหว่างคิ้วของลู่เจาเจา ลู่เจาเจาบ่นงึมงำ และเกาผมอย่างรำคาญ ปากของนางดูเหมือนกำลังด่าอะไรบางอย่าง...

ทำให้ซ่านซ่านถอยหลังกลับไปทันทีด้วยความกลัว และเขาก็ถอยออกไปนอกวัดร้างชั่วคราว

ซ่านซ่านทำหน้าหวาดกลัว และเข่าก็อ่อนจนร่วงไปดังตุบ...

เขาคุกเข่าลงที่นอกธรณีประตูและก้มหัวกราบลงอย่างรวดเร็ว เขาก้มหัวกราบไปหลายครั้ง และเมื่อไม่ได้ยินว่ามีการเคลื่อนไหวภายในห้องแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายวูบวาบ...

เขานั่งจ้ำเบ้าลงพื้นราวกับกำลังกลัวอะไรอยู่ก็ไม่ปาน จากนั้นเขาก็ตบหน้าอกตัวเองเบา ๆ เพื่อให้ตัวเองมีความกล้าหาญขึ้นมา

ในหัวของเขาราวกับว่ามีความดีและความชั่วกำลังต่อสู้กันอยู่ ทั้งกำลังดิ้นรนและกำลังลังเล

ข้างหูมีเสียงพูดสะกดที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง

“นายท่าน ท่านเกิดจากธรรมชาติไม่ควรถูกสิ่งใดมาผูกมัด ถ้าผู้ใดพยายามข่มท่าน ก็จงทำลายฉีกกระชากมันเป็นชิ้น ๆ และเลาะกระดูกมันไปเผาทำลายเป็นเถ้าธุลี”

“พวกที่เสแสร้งว่าเป็นคนดีในโลกของเทพ ที่ยกตนว่าเป็นสุภาพชน แท้ที่จริงก็เป็นพวกเห็นแก่ตัวกันทั้งสิ้น”

“พวกเขาสามารถปกครองสามภพได้ และทำไมนายท่านถึงทำไม่ได้เล่า?”

“นายท่าน ท่านเกิดมาสูงส่ง มนุษย์ธรรมดาไหนเลยจะคู่ควรเป็นบิดามารดาของท่านได้? ท่านควรใช้ชีวิตอย่างที่อยากทำ...เหตุใดพวกเราจึงไม่ได้เห็นแสงสว่าง เหตุใดต้องซ่อนตัวอยู่ใต้พิภพ เป็นเทพเองที่สร้างพวกเรา เป็นเทพเองที่เลี้ยงพวกเราไว้ ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของเทพทั้งสิ้น!”

“นายท่านของข้า รีบฆ่าคนเพื่อโตเป็นผู้ใหญ่เสียเถอะ รีบฆ่าพ่อฆ่าแม่ ตัดขาดเครือญาติทั้งหมดและกลับคืนสู่โลกของพวกเรากันเถอะ...”

“นายท่าน ตัดสายสัมพันธ์ของญาติทิ้งไปเถอะ และกลับสู่โลกที่เป็นของท่าน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน