หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1199

พอพี่สาวทำปากขมุบขมิบ เขาก็หดคอลงไม่กล้าจ้องไปอีก

ในอกเต็มไปด้วยความโกรธเคือง รอข้าให้เติบโตมีความสามารถก่อนเถอะจะต้องให้ท่านเห็นดีแน่! ข้าก็จะตีก้นท่านเช่นกัน!

ถ้าข้ามีพลังเทพละก็ ฮึ...

นางจะต้องเจอดีแน่!

ตอนที่กำลังหลับตานอนสะลึมสะลือ เขาเหมือนจะได้ยินเสียงเรียกหามาจากไกลๆ

“นายท่าน...ท่านกลับมาแล้ว”

“นายท่าน...รีบตื่นเถอะ นายท่าน...”

ซ่านซ่านเอามือปิดหูและยื่นก้นออกมา เขาพยายามลุกขึ้นนั่ง...แต่กลับรู้สึกเหมือนร่างกายนั้นเบาหวิวมาก เขาอ้าปากค้างอย่างตกใจ เอ๋...

เขาหันไปมองข้างหลังก็เห็นตัวเขากำลังนอนหลับอยู่ดี ๆ

เขายกมือขึ้นไปเขย่าเรียกแม่นม แต่กลับทะลุผ่านร่างกายของแม่นมไป

ร่างของเขาโปร่งใสทะลุได้!

ซ่านซ่านลุกขึ้นมาอย่างโซเซ แต่พอยกขาขึ้นตัวเขาก็ลอยขึ้นมา เขารู้สึกว่ามันดูสนุกเป็นพิเศษ

และที่ข้างหูเหมือนมีเสียงอะไรไม่รู้กำลังเรียกหาเขาอยู่

หัวใจเขาเต้นแรงมาก ซ่านซ่านรู้สึกว่าตัวเองควรจะไปดูหน่อย

เขาลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าลู่เจาเจา จากนั้นเขาก็มีความคิดอยากจะบีบแก้มลู่เจาเจา อยากแตะก้นของลู่เจาเจาขึ้นมา

แต่ทว่ายังคงกลัวอิทธิพลของลู่เจาเจาอยู่ เขาจึงไม่กล้า

ทำได้เพียงต้องหดมือกลับไปเท่านั้น

และปากก็พึมพำว่า ‘รอให้ข้ามีความสามารถก่อนเถอะ จะต้องจัดการเจ้าให้ได้ และต้องทำให้เจ็บปวดจนต้องร้องขอชีวิต’

พอหันหลังไปก็ทะยานออกนอกวัดร้างไป

ตอนที่ผ่านตัวจุยเฟิง จุยเฟิงก็พ่นหญ้าหางสุนัขออกมาด้วยความสงสัย

แปลกจริง ชั่วขณะนั้นเหมือนมีลมพัดผ่านตัวไปยังไงยังงั้น

แต่เขาไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร ดังนั้นจึงกอดอกเฝ้าประตูต่อ

ซ่านซ่านไม่รู้ว่าควรจะไปทางไหนดี แต่เขาเหาะตามเสียงที่นำทางอยู่ที่ข้างหูเข้าไปในทะเลทราย

ลึกลงไปในทะเลทราย ราวกับว่ามีความลับอันยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่

“นายท่าน...” ราวกับรับรู้ได้ว่าเขากำลังเข้าใกล้ เสียงนั้นก็ยิ่งเร่งรีบมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงกระทั่งที่เหมือนมีมนต์สะกดแฝงอยู่ลึก ๆ

“นายท่านของข้า ท่านเกิดมาก็ควรจะยืนอยู่จุดสูงสุดของสามภพ สิ่งมีชีวิตทั้งหลายควรหมอบอยู่ใต้เท้าของท่านทั้งสิ้น นายท่าน นายท่าน...”

“ยอมรับของบรรณาการจากพวกเราด้วยเถอะ...”

“นายท่าน ขอให้ไปทวงทุกสิ่งที่เป็นของท่านกลับมา ทำให้สามภพต้องสั่นคลอนและทำให้ทุกคนต้องยอมสยบอยู่ใต้เท้าของท่าน ต่อไปท่านก็ไม่ต้องก้มหัวอีก และท่านไม่ต้องฝืนใจทำ ไม่ต้องได้รับความคับข้องใจใด ๆ อำนาจและพลัง...ทุกอย่างล้วนเป็นของท่าน”

“ราชาของพวกเรา รีบมารับของบรรณาการจากพวกเรา เอาพลังที่เป็นของท่านกลับไปเถอะ...”

ภายใต้แสงของแสงจันทร์ ซ่านซ่านยืนอยู่เหนือทะเลทราย และตรงกลางทะเลทรายก็มีพายุพัดพาทรายให้หมุนเป็นวงกลมราวกับกำลังสร้างค่ายกลที่แปลกประหลาดขึ้นมา

“พลังจะกลับมาและไม่มีใครในสามภพสามารถถ่วงดุลท่านได้ ท่านจะเป็นนายเหนือหัวของดินแดนทั้งสามภพ”

แววตาของซ่านซ่านเป็นประกายขึ้นมา เขาเอ่ยถามด้วยเสียงเบาๆว่า “จุดสูงสุดของอำนาจงั้นหรือ? สูงสุดในใต้หล้างั้นหรือ?”

“ใช่ ไม่มีใครสามารถสู้ท่านได้”

ซ่านซ่านเอ่ยถามต่ออีกว่า “ข้าสามารถทำอะไรก็ได้งั้นหรือ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว!”

“ยินดีต้อนรับราชากลับมา! กลับมาสู่จุดสูงสุดของสามภพ!” และทุกคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก็ต้อนรับการกลับมาของชีเจวี๋ย

ซ่านซ่านเห็นภาพในภวังค์

เขาเหมือนจะเห็นชายชุดดำทั้งตัวกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์และรับการสักการะอยู่

ซ่านซ่านยังไม่ทันตอบสนองกลับก็ถูกพลังที่แรงกล้าฉุดเข้าไปอยู่ที่กลางสัญลักษณ์

ทันใดนั้นค่ายกลใต้ฝ่าเท้าก็สว่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พลังอันแรงกล้าส่งมาจากทุกทิศทุกทาง จากนั้นพลังงานสีดำนั้นก็เข้าสู่ร่างกายของเขา

“อ๊ากกก!!!” ซ่านซ่านกรีดร้องเสียงดัง พลังที่พุ่งเข้ามาทำให้ร่างกายของเขารู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิด ร่างกายเล็ก ๆ สั่นเทาเล็กน้อย เขาอยากจะดิ้นรนให้หลุดพ้นแต่กลับทำไม่ได้

พลังนั้นทั้งแข็งแกร่งและเผด็จการ อารมณ์เชิงลบนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้ามาในสมอง ทำให้เขาเกือบหลงอยู่ในนั้น

เหงื่อเย็นๆเม็ดใหญ่ผุดขึ้นมาระหว่างหน้าผากของซ่านซ่านและไหลลงมา เมื่อมองอย่างละเอียดถึงพบว่าที่ค่ายกลใต้เท้าเต็มไปไปด้วยเลือดสดๆสีแสบตาไหลอยู่เต็มไปหมด

ความโหดร้ายที่เขากดทับเอาไว้ส่วนลึกที่สุดราวกับกำลังถูกกระตุ้นให้ตื่น

ดวงตาของเขาแดงก่ำ เลือดในร่างกายกำลังกรีดร้องมันเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างที่รุนแรง