หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1198

แต่เขากลับช่วยอวี้จูไว้ได้โดยบังเอิญ

นางจึงคิดว่าจะดีหรือชั่วไม่ใช่สิ่งที่สวรรค์กำหนดได้?

คิดไปคิดมา มุมปากก็เผยรอยยิ้มจาง ๆ ออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบลูกอมออกมาจากกระเป๋าชิ้นหนึ่งส่งไปที่มือของซ่านซ่านอย่างอ่อนโยน “กินเถอะ...”

น้ำเสียงที่แฝงไปดูรอยยิ้ม ดูอ่อนโยนที่สุด

ซ่านซ่านได้ยินน้ำเสียงนี้ ทำเอาตัวสั่นเทาและขนที่แขนถึงกลับลุกชันขึ้นมา

และมองดูลูกอมเม็ดนั้นด้วยความหวาดกลัว

เขาพยายามอย่างหนักที่จะถอยหลังไป ส่วนมือก็ยื่นออกมาทำท่าโบกมือเพื่อแสดงให้เห็นถึงการปฏิเสธ

ใบหน้าเล็กๆของลู่เจาเจางอทันที “เจ้าอยากตายงั้นหรือ คิดว่าข้าจะมอบยาพิษให้เจ้าหรือไงกัน?” นางขมวดคิ้วแน่นและดวงตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางดูน่ากลัวขึ้นมา

ซ่านซ่านชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นความกลัวก็หายไปทันที เขารับลูกอมมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีกทั้งยังยิ้มให้นางเหมือนกับคนโง่เง่าคนหนึ่ง

น้ำเสียงที่คุ้นเคยเช่นนี้ถึงจะเป็นพี่สาวของเขา

สงบใจ ๆ เข้าไว้

เขายัดลูกอมเข้าปาก จนกระพุ้งแก้มปูดจนปิดปากได้ไม่สนิทและก็มีน้ำลายไหลย้อยออกมา

ลู่เจาเจาหนังตากระตุกเล็กน้อย เขาคงไม่ใช่ว่าป่วยหรอกกระมัง!!

รถม้าดังเอี๊ยดอ๊าดออกจากหมู่บ้านไป

อวี้จูยืนอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน และโบกมือให้จนกระทั่งรถม้าวิ่งออกไปไกล

ยิ่งมุ่งหน้าเข้าสู่แคว้นฟั่นมากเท่าไรก็ยิ่งร้อนมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อเข้าใกล้ชายแดนของแคว้นฟั่น ทุกคนก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เมื่อหลุดพ้นใจกลางของปรภพ สภาพของเหล่าเทพทั้งหลายก็ยิ่งแย่ลงไปอีก

ถึงขั้นที่ต้องให้ลู่เจาเจาถ่ายพลังวิญญาณให้ทุกวัน

“โชคดีที่ใช้หัวใจของปรภพบำรุงหล่อเลี้ยงมาระยะหนึ่ง มิฉะนั้นเกรงว่าวิญญาณคงจะสลายไปนานแล้ว” จู๋มั่วเช็ดเหงื่อระหว่างหน้าผาก ส่วนเทพเจ้าจงไป๋แสดงอาการออกมาเห็นได้ชัดที่สุด

ขณะนี้กำลังพักผ่อนกันอยู่ที่วัดระหว่างทาง

ในวัดเป็นสถานที่ที่มีพลังเทพมากมายนับไม่ถ้วน ในบรรดารูปปั้นเทพเจ้าเหล่านั้นก็มีของจงไป๋และคนอื่นๆ ด้วย แต่ก็เริ่มมืดมิดไม่มีแสงแล้ว

มีใยแมงมุมเกาะอยู่ทุกหนทุกแห่ง ดูเหมือนจะไม่มีใครมาดูแลเลย ผิวหนังด้านนอกของเทวรูปได้หลุดลอกออกแล้ว

ลู่เจาเจาลองแตะที่เทวรูปของเทพแห่งยุติธรรมเบาๆ ผิวด้านนอกของเทวรูปก็หลุดร่วงออกมา ชั่วพริบตาเดียวก็ทลายลงมาทันที

“หลังจากที่เทพเจ้าหลายองค์ถูกถอดจากออกตำแหน่งเทพ ทั้งสามภพก็ไม่สามารถสร้างวัดหรือรูปปั้นให้พวกเขาได้อีกต่อไป พลังศรัทธาของผู้ศรัทธาก็ไม่สามารถบำรุงจิตวิญญาณของพวกเขาได้แล้ว” จุยเฟิงถอนหายใจออกมา

จงไป๋และคนอื่น ๆ นอนอยู่ในรถม้า ในขณะที่อาหมานทำการบดลูกท้อให้เป็นน้ำ และหยดลงไปเล็กน้อยเพื่อให้ความชุ่มชื้นแก่ร่างกาย

ส่วนเซี่ยอวี้โจวก็รู้สึกกระวนกระวายเหมือนกำลังนั่งอยู่บนเข็ม และคอยแอบมองลู่เจาเจาเป็นระยะๆ

ที่นี่อยู่ที่เขตชายแดนของแคว้นฟั่นแล้ว พรุ่งนี้พอข้ามทะเลทรายไปก็จะถึงเมืองหลวงของแคว้นฟั่น

“มีอะไรจะพูดก็พูดมา เจ้าจะมาทำตัวบิดไปบิดมาไปไย?” ลู่เจาเจามองเซี่ยอวี้โจวแล้วกลอกตามองบนให้

เซี่ยอวี้โจวหัวเราะอย่างโง่งม

รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องโดนตีแน่นอน

ตกกลางคืน

กองไฟในวัดร้างลุกไหม้เป็นประกายไฟ ที่ด้านบนมีน้ำร้อนเดือดๆที่กำลังมีไอร้อนๆระเหยออกมา

จุยเฟิงพ่อหนุ่มผมแดงคอยเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู เขาพิงประตูอย่างเบื่อหน่ายและคาบหญ้าหางสุนัขเอาไว้ในปาก

ทหารที่คอยคุ้มกันของเป่ยเจาซ่อนตัวอยู่ในความมืด มีเพียงบางครั้งที่จะเผยตัวให้เห็น

จู๋มั่วนั่งอยู่ที่ข้างกองไฟกำลังเอาด้ายร้อยเข็มอยู่ เขาเป็นถึงรัชทายาทเผ่ามังกร แต่กลับกำลังทำเสื้อผ้าให้เด็กในท้องอยู่ “ไม่รู้ว่าเป็นเด็กผู้ชายหรือว่าผู้หญิงนะ? ถ้าเป็นเด็กผู้ชายจะต้องเหมือนข้าอย่างแน่นอน แต่ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงเหมือนอาอู๋ก็ยิ่งดี”

“ทำทั้งสีฟ้าและสีชมพูสองตัวเลยก็แล้วกัน” จู๋มั่วพึมพำเบา ๆ และข้าง ๆ เขาก็คืออาอู๋ที่กำลังตั้งครรภ์

แม่นมกับสาวใช้นอนหลับสนิทไปนานแล้ว

เซี่ยอวี้โจวกอดปลาไม้นอนน้ำลายไหล และส่งเสียงกรนเล็กน้อย

“ข้า...ข้าแต่งงานมีภรรยาแล้ว ฮิ ๆ...ภรรยา...” ในขณะนอนหลับเขายังคงยิ้มโง่ ๆ และละเมอความฝันออกมา

ที่มุมห้องเป็นพวกจงไป๋

ตอนนี้จงไป๋ไม่ได้สติแล้ว ลู่เจาเจาจึงจะลุกขึ้นมาดูอาการของเขาเป็นครั้งคราว

ซ่านซ่านนอนอยู่ที่ข้างกายของแม่นม และก้นที่ถูกพี่สาวตีก็ยังเจ็บอยู่เลย ถ้านอนหงายแล้วจะเจ็บก้นได้จึงนอนคว่ำกางแขนกางขาออก

ตอนนี้เขามีฟันทั้งหมดหกซี่ และตอนนี้กำลังยิ้มยิงฟันจ้องเขม็งไปที่พี่สาว