หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1197

ลู่เจาเจาส่ายหัว และมองไปที่อวี้จูพร้อมกับหรี่ตายิ้มให้

“ถูกปฏิเสธไม่รับเข้าตระกูลก็อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้นะ”

“ที่พึ่งของนางมั่งคงกว่าตระกูลเหยาเสียอีก อืม บางทีอาจมีสักวัน ที่ตระกูลเหยาจะต้องวิ่งกระเสือกกระสนมาหาก็ได้...” อวี้จูลงมาจากรถม้า ร่างกายเหมือนมีแสงส่องประกายไปทั่วตัว

นางอาจจะกลายเป็นประกายดาวดวงแรกก็เป็นได้

ทันใดนั้น...

แสงสีทองแสงหนึ่งจากร่างนางไหลเข้าที่หว่างคิ้วของลู่เจาเจา แม้แต่ร่างกายของซ่านซ่านเองก็แบ่งไปส่วนหนึ่งเช่นกัน

ลู่เจาเจาเงยหน้ามองท้องฟ้ามีดาวหางนับไม่ถ้วน พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าจากทั่วทุกทิศทาง ช่างเหมือนกับดวงไฟเป็นดวงๆยังไงยังงั้น

บุญเต็มท้องฟ้าเลย...

จากนั้นก็หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของลู่เจาเจาและซ่านซ่านมากมายนับไม่ถ้วน

มีบางส่วนพุ่งไปยังเมืองหลวง และตกไปที่ครอบครัวที่ถูกขุดหลุมฝังศพ เพื่อคอยปกป้องพวกเขาตลอดไปหลายพันปี

ลู่เจาเจายังไม่ทันปีนขึ้นไปบนรถม้า อวี้จูก็จูงมือแม่เดินมาหาแล้ว

“องค์หญิงเพคะ ครั้งนี้จากกันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้พบเจอกันอีกครั้ง อวี้จูจะคอยอนิษฐานให้ทุกวันอย่างแน่นอน และจะขอให้องค์หญิงปลอดภัยมีความสุข ไร้ซึ่งความกังวลใดทั้งปวง” อวี้จูคุกเข่าลงที่ปลายเท้าของลู่เจาเจาและก้มกราบคำนับสามครั้งอย่างจริงจัง

อวี้จูเข้าใจดีว่าที่องค์หญิงสร้างคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ ไม่ได้เพียงแต่ตัวเองจะได้รับประโยชน์ด้วยเท่านั้น แต่ยังทำเพื่อผู้หญิงอีกหลายล้านคนที่ไม่สามารถควบคุมโชคชะตาของตัวเองได้

ไม่มีใครเลยรู้เลยว่าในภายภาคหน้าอวี้จูคนนี้จะกลายเป็นกำลังสำคัญของลู่เจาเจาด้วยความจงรักภักดี

จนกระทั่งที่แม้ตายไปก็ยังคิดถึงแต่องค์หญิงของนาง

“อวี้จูจะไม่ทำให้องค์หญิงผิดหวัง” แววตาของนางเปล่งประกายระยิบระยับ ราวกับดวงดาวที่เต็มท้องฟ้า

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปากและเผยรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก “ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง” เมื่อเข้ามาที่เมืองหลวงก็หมายความว่าได้สำเร็จการเรียนเรียบร้อยแล้ว และก็หมายความว่าพร้อมที่จะเหยียบพวกบัณฑิตที่หยิ่งผยองคิดว่าตัวเองใหญ่โตเหล่านั้น ด้วยการสอบเป็นจอหงวนเพื่อรับตำแหน่งราชการ

อวี้จูพยักหน้าอย่างแรง

แม่นมกำลังอุ้มซ่านซ่านยืนอยู่ด้านข้าง ซ่านซ่านเงยหน้ามองอวี้จูเล็กน้อย

อวี้จูก็หันมามองเขาเหมือนกัน

อวี้จูชะงักไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดนางถึงมองน้องชายขององค์หญิงแล้วรู้สึกใกล้ชิดอย่างมาก

นางรับตะกร้าไม้ไผ่จากมือของแม่นางมา “องค์หญิง นี่เป็นขนมขัดฟันที่อวี้จูทำด้วยตัวเอง คุณชายซ่านซ่านอายุได้สิบเดือนแล้ว เป็นวัยที่ฟันเริ่มงอกแล้วสามารถใช้ได้ ขอให้องค์หญิงอย่าได้รังเกียจ...” นางมองซ่านซ่านตาปริบ ๆ

ซ่านซ่านเองก็กำลังมองนางอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน จากนั้นก็กางมืออ้วนๆของเขาออก

ลู่เจาเจารู้สึกเอือมระอา “แม่นม รับไว้เถอะ”

นางรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างซ่านซ่านกับอวี้จูเป็นเช่นไร

เมื่อเห็นลู่เจาเจารับไว้ ใบหน้าของอวี้จูก็แย้มยิ้มอย่างมีความสุข

“บรรพบุรุษตระกูลวั่งของเจ้าจะได้เป็นใหญ่เป็นโตแล้วล่ะ แต่น่าเสียดาย...ชิชิ...ที่ตระกูลเจ้าไม่มีวาสนาแล้ว”

“ถ้านี่เป็นแม่นางของที่บ้านข้าล่ะก็ จะต้องเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมด้วยความรักและเอ็นดู ให้นางได้เรียนหนังสือดีๆ เป็นที่เชิดหน้าชูตาให้กับบรรพบุรุษ”

ฮูหยินนอนหงายหน้าอยู่กับพื้น แสงแดดที่ร้อนระอุทำให้แผ่นดินที่ถูกตากแดดร้อนระอุ เท้าเปล่าๆก็โดนลวกจนพองหมดแล้ว

แต่นางกลับรู้สึกว่าร่างกายหนาวสะท้านไปทั้งตัว ราวกับตกไปใต้ธารน้ำแข็ง ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นแม้แต่น้อย

ผู้หญิงก็สามารถสร้างเกียรติให้กับบรรพบุรุษได้งั้นหรือ?

ดวงตาที่พร่ามัวค่อย ๆ ปิดลง ภาพตรงหน้าของนางเป็นเงาของหลานสาวที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไป และทันทีที่นางหลับตานางเหมือนจะได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารก

นางรู้สึกเหมือนถูกเสียงร้องไห้นับไม่ถ้วนล้อมเอาไว้ ในช่วงฤดูร้อนเล่นนี้แต่กลับหนาวจนถึงกระดูกดำ

ภายในรถม้า

แม่นมกอดซ่านซ่านแล้วพูดว่า “คุณชายน้อยไม่เคยสนใจคนอื่นมาก่อน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนจะชอบแม่นางอวี้จูอย่างมาก แค่ได้ยินเสียงของนางจะต้องเงี่ยหูฟังและเงยหน้ามองนาง”

“ดูสิ ยังเปิดผ้าม่านเอาไว้ แล้วตัวเองก็นอนพาดดูเองเสียด้วย”

ลู่เจาเจาได้แต่หัวเราะไม่ได้พูดอะไร

แต่ในใจกำลังครุ่นคิดถึงคำพูดของศิษย์พี่ใหญ่ที่บอกว่าซ่านซ่านเป็นวิญญาณชั่วร้ายที่กลับชาติมาเกิด เขาเกิดมาด้วยความโหดเหี้ยมและชอบฆ่าคน