หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1196

รอจนลู่เจาเจาตอบตกลง อวี้จูถึงยืนขึ้นและออกไปกับนายอำเภอ

“จู๋มั่ว เจ้าไปเชิญพระภิกษุที่มีชื่อเสียงมาช่วยสวดส่งดวงวิญญาณทีเถอะ” ลู่เจาเจาพูดจบ มุมปากของเซี่ยอวี้โจวก็กระตุกเล็กน้อย...

“ถ้ายังไง...ให้ข้า...ข้าทำเอง” เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็สงสารเด็กทารกที่ตายไปอย่างน่าสังเวชเหล่านั้น

“พวกพระภิกษุกลุ่มนั้นบอกว่าข้าเป็นพระพุทธเจ้ากลับชาติมาเกิด ข้าสวดส่งเองย่อมดีกว่าคนอื่นแน่นอน”

ลู่เจาเจาปิดปากแล้วแอบยิ้ม “เจาเจาต้องขอขอบคุณพี่เซี่ยอวี้โจวแทนพวกนางแล้วล่ะ...” เซี่ยอวี้โจวยืดอกและเงยหน้าขึ้นมาทันที จากนั่นก็หยิบปลาไม้เดินออกนอกประตูไป

ทุกคนเก็บข้าวของจนท้องฟ้าสว่างแล้ว

รถม้าของนายอำเภอส่งเสียงดังเอี๊ยดกลับมาที่หมู่บ้าน

ในหมู่บ้านมีเสียงร้องไห้คร่ำครวญดังไปทั่ว และฮูหยินเฒ่าจำนวนนับไม่ถ้วนยังนั่งลงกับพื้นตบขาตัวเองพร้อมกับร้องไห้เหมือนหัวใจแตกสลาย “ตัวเองคลอดมาเอง ตัวเองเป็นคนมอบชีวิตให้เอง ทำไมถึงจะฆ่าไม่ได้ล่ะ? พวกข้าเพียงแค่อยากได้ลูกชาย มันผิดตรงไหน?”

“ท่านนายอำเภอได้โปรดละเว้นชีวิตด้วยเถอะ พวกเราผิดไปแล้ว”

“ต่อไปพวกยัยหนูเหล่านั้น...อยากทำอะไรก็ทำอะไร พวกเราจะเลี้ยงดูนางเอง จะเลี้ยงดูให้เหมือนคุณหนูตระกูลใหญ่ๆเลย จะไม่ทรมานอย่างแน่นอน ท่านได้โปรดละเว้นลูกชายของข้าด้วยเถอะ...”

เหล่าฮูหยินเฒ่าร้องไห้คร่ำครวญ เพราะถ้าหากลูกชายที่บ้านถูกจับไป ต่อไปจะทำอย่างไร

และหญิงชราหลายคนที่เป็นคนลงมือทำด้วยตัวเอง ตอนนี้ก็ถูกคุมขังแล้ว

ทั้งหมู่บ้านร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ

รถม้ายังไม่ทันหยุดสนิท อวี้เจินก็กระโดดลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว “ท่านแม่ ท่านแม่ ข้าได้รับเลือกแล้ว!” แม่นางน้อยมีใบหน้าเต็มไปด้วยความปีติยินดี และกระโดดไปหาท่านแม่อย่างร่าเริง

“ท่านแม่ ที่สำนักศึกษาประกาศรับสมัครคนทำความสะอาดด้วยนะ ท่านก็ไปที่สำนักศึกษาด้วยกันดีหรือไม่?” อวี้จูยังไม่ไว้วางใจจะปล่อยให้ท่านแม่อยู่ข้างนอกคนเดียว

นางไปถามมาแล้ว สำนักศึกษาหญิงขาดคนทำงานจิปาถะอยู่ หากเป็นวันปกติหลังเลิกเรียนนางก็สามารถไปช่วยงานได้ นางจะวางใจได้ก็ต่อเมื่อมีแม่อยู่ด้วยใกล้ ๆ

หญิงคนนั้นพยักหน้าพร้อมกลับหลั่งน้ำตาเต็มคลอเบ้า “ได้ แม่จะตามเจ้าไปด้วย”

นางถูกลักพาตัวมาในภูเขาลูกใหญ่แห่งนี้ และเคยหลบหนีมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เดิมทีคิดว่าชีวิตนี้จะไม่มีความหวังแล้ว

คิดไม่ถึงว่า...

หญิงคนนั้นร้องไห้น้ำตาไหลพราก

“ท่านแม่ พวกเราสามารถติดต่อกับท่านตาได้แล้ว ในที่สุดท่านแม่ก็สามารถกลับบ้านได้ สามารถออกจากที่นี่ได้แล้วนะ” อวี้จูรู้สึกเจ็บปวดแทนท่านแม่

นางรู้สึกว่าท่านแม่ของตัวเองไม่เหมือนกับคนอื่น

มีเพียงแม่ของนางที่มักจะโพล่งหลุดพูดบทกวีออกมา แต่โดยส่วนใหญ่นางจะนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา...และแสดงท่าทีปฏิเสธและเกลียดแค้นคนทั้งหมู่บ้านนี้อย่างรุนแรง

และก็มีเพียงแม่ของนางที่มักจะแอบหลบหนีออกไปบ่อยๆ แต่ก็ถูกจับกลับมาและถูกตีจนผิวหนังปริแตก ถึงกระทั่งที่ถูกล่ามด้วยโซ่ไว้ในคอกหมูเลยด้วยซ้ำ

ทุกสิ่งที่ท่านแม่มีนั้นไม่เข้ากับหมู่บ้านเล็ก ๆ บนภูเขานี้และมันก็กลายเป็นเครื่องมือที่ใช้ต่อรอง

นางจึงไม่กล้าสอนเด็กคนไหนอีกต่อไปแต่ถึงกระนั้นก็ยังคงไม่สามารถช่วยพวกนางได้

“ตระกูลของแม่ เป็นตระกูลที่รักการศึกษา ตระกูลของเรามีแต่คนที่มีความรู้ในทุกรุ่น บรรพบุรุษของแม่เป็นคนที่หัวโบราณที่สุด คงกลับไปไม่ได้แล้ว...”

อวี้จูชะงักไปเล็กน้อย “ทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของท่านแม่สักนิด ทำไมต้องให้เหยื่อมาแบกรับด้วยล่ะเจ้าค่ะ?”

เหยาจิ้งอี๋มองนางและส่ายหัวไม่ได้พูดอะไร

แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลูกสาวได้รับเข้าเรียนที่สำนักศึกษาหญิงแล้ว ในใจก็อดไม่ได้ที่จะต่อสู้เพื่อหาทางออกเพื่อลูกสาว

ดังนั้งจึงตัดสินใจ แอบเขียนจดหมายหนึ่งฉบับ ทั้งหมดก็เพื่อมอบสิทธิ์ให้กับลูก

ขณะที่ลู่เจาเจากำลังขึ้นรถม้า ทันใดนั้นก็เลิกคิ้วขึ้น “ตระกูลเหยางั้นหรือ?”

อวี้ซูกระซิบเสียงเบาๆว่า “ตระกูลที่รักการศึกษา และเป็นบัณฑิตที่ให้ความสำคัญกับระเบียบวินัย คงจะเป็นตระกูลเหยาจากซีเหอ”

“ตระกูลเหยามักอ้างตัวว่าเป็นศิษย์ที่สืบเชื้อสายของนักปราชญ์ จึงมีความหยิ่งยโสทะนงตนอยู่บ้างในหมู่บัณฑิต” นักปราชญ์ได้เข้าถึงหลักธรรมผ่านการศึกษาเป็นเวลาหลายพันปี บัณฑิตในโลกมนุษย์มากมายต่างอ้างว่าเป็นศิษย์ของเขา แต่ผ่านไปพันปีแล้วใครจะรู้ได้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่

“ถ้าเป็นตระกูลเหยา เกรงว่าคงจะปฏิเสธรับนาง” ถึงกระทั่งที่ไม่ยอมรับนางอย่างเด็ดขาด