หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1195

เด็กหนุ่มดูเหมือนจะถอนหายใจเบา ๆ ออกมาอย่างจนใจ มือที่เรียวยาวทั้งสองข้างดึงตัวเด็กหญิงออกมาจากผ้าห่ม และเมื่อเห็นแก้มของนางแดงระเรื่อ แต่แม้แต่ดวงตาก็ยังลืมไม่ขึ้น…

จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เขานำกล่องที่มีทองคำและเงินที่หนักมากสองกล่องมาไว้ที่ข้างเตียง ก่อนจะหายตัวกลายเป็นควันไป

วันรุ่งขึ้น

ฟ้าเพิ่งจะสางก็มีคนมาเคาะประตูเรือนแล้ว

อวี้จูถือถาดไม้เอาไว้ทั้งสองมือ และข้างบนถาดไม้ก็มีขนมพื้นบ้านวางเอาไว้อยู่ ตอนนี่กำลังพ่นไอร้อนออกมาอยู่พอดี

เสื้อผ้าของอวี้จูขาดหลุดลุ่ยและเก่ามาก แต่ว่าถูกซักให้สะอาดและมีกลิ่นของแสงแดดอีกด้วย

เมื่อคืนนางไม่ได้นอนทั้งคืน นางเก็บข้าวของและเก็บเสื้อผ้าอยู่กับท่านแม่ที่บ้าน

เพิ่งจะทำธุระเสร็จยังไม่ทันได้พักผ่อน ก็มาทำอาหารเย็นให้กับผู้มีพระคุณแล้ว

ก่อนที่จะทำอาหารเย็นนางก็รีบไปอาบน้ำอาบท่าให้สะอาด

นางรู้ว่าคนชั้นสูงในเมืองหลวงรักความสะอาด

อวี้จูรู้ว่าองค์หญิงไม่ได้รังเกียจนาง แต่นางต้องการให้องค์หญิงมีความสุขกับการกิน และในขณะนี้พอนางเห็นจู๋มั่วที่ดูดุร้ายคนนั้นมาเปิดประตูให้ อวี้จูก็พูดเสียงสั่นขึ้นมา “องค์หญิงตื่นแล้วหรือยังเจ้าคะ? นี่เป็นอาหารพื้นบ้านประจำถิ่นของพวกเรา...”

เป็นเนื้อที่ท่านแม่แอบเอาเงินส่วนตัวที่เก็บไว้ไปซื้อมาเมื่อคืนนั้นเอง

และเมื่อจู๋มั่วเห็นว่าเป็นนาง สีหน้าก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย “เข้าไปเถอะ องค์หญิงทรงตื่นแล้วล่ะ”

อวี้จูพยักหน้า เพียงแต่แค่รู้สึกว่าแม้แต่สาวใช้ในห้องยังแต่งตัวหรูหรากว่าผู้หญิงในเมืองเสียอีก

เมื่อคืนชุดที่องค์หญิงทรงให้นางมา นางยังไม่ได้สวมใส่เลย

นางกลัวว่าผิวที่หยาบกร้านของนางจะทำให้เสื้อผ้าเป็นรอยได้ นางจึงอยากใส่หลังจากเข้าเรียนที่สำนักศึกษาแล้ว

ลู่เจาเจายังไม่ทันลืมตาก็ได้กลิ่นหอมที่ฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศแต่พอลืมตาขึ้นมาก็เกือบจะตาบอด

เพราะที่หัวเตียงนอนมีแสงของทองคำและเงินส่งอร่าม ลู่เจาเจายังไม่ได้สวมรองเท้าหรือถุงเท้าก็กระโดดลงมาจากเตียงแล้ว

“ว้าว...หลอมรวดเร็วขนาดนี้เลยหรือ?” นางกอดทองคำจำนวนหนึ่งและกัดอย่างแรง กัดจนกระทั่งเจ็บฟันถึงได้วางลงอย่างพอใจ

“แบบนี้ภายในช่วงห้าปีนี้สำนักศึกษาหญิงก็ไม่ต้องกังวลแล้ว!” สำหรับห้าปีหลังจากนี้ ขอเพียงแค่ผู้หญิงลุกขึ้นยืนได้ ก็สามารถหมุนเวียนได้แน่นอน

แต่ว่า...

แม้ว่าลู่เจาเจาจะเป็นคนที่ทำอะไรตามใจไม่มีขอบเขต แต่ครั้งนี้ที่หลุมฝังศพของขุนนางถูกขุด ก็ถือว่ากรรมที่ทำได้ตามสนองแล้ว

นางเงยหน้ามองท้องฟ้า “ทำไมเจ้าไม่ออกมาพบหน้าข้าล่ะ? หลบหน้าไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ...”

“สุดท้ายก็ต้องไปยอมรับผิดอยู่ดี”

“ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยินข้า”

เสียงอู้อี้ของชายหนุ่มดังลงมาจากท้องฟ้า “ออ”

“องค์หญิง อวี้จูไม่เสียใจ อวี้จูได้พบกับองค์หญิงถือเป็นวาสนาที่ดีที่สุดของอวี้จูแล้ว” นางมีความสุขมากที่ได้พบกับองค์หญิง

ลู่เจาเจากุมมือนางกลับและพยักหน้าให้นาง

ทั้งสองคนกินข้าวเช้าเสร็จ ก็ได้ยินคนข้างนอกมารายงานให้ฟัง “นายอำเภอโจวต้องการขอพบขอรับ”

อวี้จูพึมพำเสียงเบาๆขึ้นว่า “เมื่อคืนนายอำเภอโจวสั่งให้พิจารณาคดีตลอดทั้งคืน คนที่มือเปื้อนเลือดล้วนถูกควบคุมตัวไปหมดแล้ว”

“คูน้ำทารกมีกระดูกสองร้อยสามสิบหกคน”

“นี่เป็นแค่กระดูกที่อยู่ครบสมบูรณ์แบบเท่านั้น ยังมีเศษกระดูกอีกมากที่ยังรวบรวมได้ไม่ครบ...” บนภูเขามีหมาป่าจำนวนมาก ทารกแรกเกิดก็มีกระดูกที่อ่อนนุ่ม จึงมีหลายคนที่เหลือเพียงกระดูกส่วนหนาๆที่ขนาดเท่ากับนิ้วเท่านั้น

พวกนางมาเกิดในโลกมนุษย์เหมือนเกิดมาเผชิญเคราะห์กรรมก็ไม่ปาน

“ในหมู่บ้านมีชาวบ้านทั้งหมดหกร้อยกว่าคน” มีครึ่งหนึ่งที่มือเปื้อนเลือด และส่วนใหญ่จะทำไปมากกว่าหนึ่งชีวิต

ทำให้นายอำเภอโจวโกรธจนเลือดขึ้นหน้าจริงๆ

“ดำเนินคดีตามกฎหมายของแคว้นเป่ยเจาเถอะ” กฎหมายของแคว้นเป่ยเจามีความสมบูรณ์แบบมาก รวมถึงมีกฎระเบียบที่คุ้มครองทารกบัญญัติเอาไว้อยู่ เพียงแต่ปัจจุบันมีหลายคนไม่ไปรายงาน เพราะว่าไม่ได้ให้ความสำคัญนั่นเอง

ครั้งนี้ได้เชือดไก่ให้ลิงดูพอดี

นายอำเภอโจวพยักหน้า “ขอรับ”

“เด็กผู้หญิงในหมู่บ้านก็นั่งรถม้าของทางการไปรายงานตัวได้แล้ว แม้ผลที่ได้จะช้าไปหน่อย แต่จะต้องไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งสิทธิ์ของพวกนางได้...”