หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1194

เขานำเจ้าหน้าที่ทางการห้าถึงหกคนไปบนภูเขา โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของชาวบ้านเลยแม้แต่น้อย

ไม่นานหนัก เจ้าหน้าที่ทางการก็เดินโซเซลงเขามาด้วยสีหน้าตกใจ

ในแววตาของเขามีความตื่นตระหนกเล็กน้อย และก็คุกเข่าลงกับพื้นทันทีก่อนจะพูดว่า “องค์หญิงเจาหยาง ขอท่านช่วยดูแลสถานที่นี่แทนชั่วคราวได้หรือไม่ขอรับ ผู้น้อยจะกลับเมืองไปรายงานต่อนายอำเภอ” เขาคิดว่าคูน้ำทารกเป็นเพียงกระดูกของเด็กทารกไม่กี่ศพ

แต่เมื่อเห็นภาพนั้นจริง ๆ เลือดที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกายถึงกลับหยุดสูบฉีด และความเย็นวาบก็พุ่งจากฝ่าเท้าขึ้นมาถึงกระหม่อม

ในคูน้ำมีกระดูกสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนกองอยู่ กระดูกที่ขาวโพลนและเย็นยะเยือกนั้นมีรอยฟันของสัตว์ป่ากัดแทะเต็มไปหมด

เกรงว่าเพิ่งคลอดออกมาก็ถูกนำมาทิ้งไว้บนภูเขาแล้ว

บางคนก็คงถูกสัตว์ป่ากัดตายทั้งเป็น

บางคนก็ถูกขุดฝั่งจนกระดูกหัก นอนอยู่ในคูน้ำและมองดูตัวเองตายไปอย่างไร้หนทาง ภาพนั้นทำให้เขาสั่นสะท้านและสั่นหลังเย็นวาบไปทั้งตัว

ลู่เจาเจาพยักหน้าตอบรับ จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ควบม้าตรงกลับไปในเมืองทันที

เจาตี้มองนางด้วยดวงตาที่เป็นประกาย “ข้า...ข้าฝันอย่างหนึ่ง ในความฝันพั่นตี้พี่สาวของข้าบอกว่า นางได้พบกับคนสูงศักดิ์และประทานชื่อให้ใหม่ว่าอวี้เจิน”

“องค์หญิง เจาตี้ก็อยากให้ท่านประทานชื่อให้เพคะ”

นางรออยู่ตลอดเวลารอให้พี่สาวบอกว่าจะมาช่วย ในที่สุดนางก็มีความหวังของตัวเองแล้ว

“อวี้จู”

“เจ้าชื่ออวี้จูเป็นอย่างไร?” ลู่เจาเจาเอียงศีรษะและยิ้มให้นางอย่างสดใส

ดวงตาของเด็กสาวที่ผอมแห้งจนถึงกระดูกเปล่งประกายออกมาอย่างเจิดจรัสและดวงตาของนางยังเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น “ดีเจ้าค่ะ พี่สาวชื่ออวี้เจิน ส่วนข้าก็ชื่ออวี้จู”

ฟังดูเหมือนแม่หญิงที่ถูกโอบล้อมไปด้วยความสุข

นางไม่ชอบชื่อเดิมของตัวเอง

เจาตี้ เจาตี้ ชื่อนั้นฟังดูแล้วเหมือนกับการเกิดมาของนางเป็นอะไรที่เหลือทน ไม่มีใครต้อนรับและตั้งตารอการเกิดมาของนาง

ตกกลางคืนเจ้าหน้าที่ทางการก็รีบพานายอำเภอมาที่นี่โดยไม่แม้แต่จะหยุดพัก

ลู่เจาเจาได้กลับไปพักผ่อนที่ห้องเรียบร้อยแล้ว นายอำเภอทำความเคารพและโค้งคำนับที่หน้าประตู จากนั้นก็นำคนขึ้นไปบนภูเขา

ทั้งหมู่บ้านถูกเฝ้าเอาไว้อย่างเข้มงวด

ปัจจุบันนี้ผู้ชายมีสถานะที่สูงกว่าผู้หญิง ผู้หญิงต้องพึ่งพาผู้ชายเพื่อมีชีวิตอยู่ ซึ่งมันเป็นความจริงที่ไม่อาจโต้แย้งได้

แต่เป่ยเจาก็มีกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่ ตอนที่ยังอยู่ในท้องบิดามารดาสามารถตัดสินใจได้ว่าจะให้ทารกที่อยู่ในครรภ์มีชีวิตอยู่หรือตายได้

แต่ถ้าหากเกิดมากลายเป็นทารกแล้วก็คือหนึ่งชีวิต

บิดามารดาไม่สามารถพรากชีวิตไปได้ตามอำเภอใจ

นายอำเภอเหงื่อตกเต็มศีรษะทันทีตอนที่ปืนขึ้นไปบนเขา เขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อไม่หยุด และในใจรู้สึกกระวนกระวายอย่างมาก

ในใจรู้สึกคับแค้นใจจนกัดฟันแน่น

“กระดูกเหล่านี้?” เจ้าหน้าที่ทนดูไม่ได้ กระดูกดูเล็กมาก ท่อนเล็ก ๆแค่นิดเดียวเอง ใครได้มองก็ต้องน้ำตาไหล

มีคนในบริเวณรอบแอบเช็ดน้ำตาเงียบ ๆแล้ว

“ต่างบอกว่าแม้แต่เสือยังไม่กินลูกตัวเอง คาดไม่ถึงว่าจะมีพ่อแม่ที่โหดเหี้ยมเช่นนี้...” ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของเมืองผิงกวนคงจะเสียหายทั้งเมือง

“เก็บรวบรวมทั้งหมดให้เรียบร้อย จะต้องหากระดูกของเด็กที่น่าสงสารเหล่านี้ให้ครบ”

“แล้วค่อยหาโอกาสฝังให้ใหม่อีกครั้ง”

เจ้าหน้าที่หลินพยักหน้า เขาทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเท่านั้น “เกรงว่าแม้แต่กระดูกคงจะหาได้ไม่ครบ พวกเขายังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย แต่กลับถูกฝูงหมาป่าฉีกแบ่งออกเป็นอาหาร คาดว่าคงเหลืออะไรไม่มากแล้ว”

นายอำเภอโจวก็เข้าใจดี แต่ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว

“ให้กุนซือดูแลด้านล่างเขาให้ดีๆ ส่วนเหล่าหลินค่อยเก็บรวบรวมศพอยู่ข้างบน ส่วนข้าจะลงไปสอบสวนคดีนี้ด้วยตัวเอง!” ใบหน้าที่เย็นชาของนายอำเภอโจวเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

กลางดึกแล้วแต่ก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังอยู่ในหมู่บ้านและแสงไฟก็ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ

เสียงร้องโหยหวนขอความเมตตาดังอย่างต่อเนื่อง

ลู่เจาเจานอนหลับอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกแต่เพียงว่าเสียงนั้นดังมาก ดังจนต้องเอาผ้าห่มมาคลุมหัวเอาไว้และซุกตัวอยู่ข้างใน ผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงของเจ้าตัวเล็กนอนกรนเสียงดังขึ้นมา

ภายในห้องมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย เด็กหนุ่มดีดนิ้วเบา ๆ กางอาณาเขตภายในห้อง

ลู่เจาเจาที่กำลังนอนหลับในความฝันหลับลึกในทันที