หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1193

เจ้าหน้าที่ทางการปิดปากพวกเขาทันที “ตามกฎหมายแล้ว ผู้ใดก็ตามที่สวมสิทธิ์ผู้อื่นจะต้องตัดรากถอนโค่นและต้องรับโทษโบยสามสิบไม้”

“และต้องลงทัณฑ์ต่อหน้าสาธารณชน”

“ส่วนใครที่อายุมากก็ให้บุตรมารับโทษแทน” เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้ที่ถูกลงโทษก็ล้วนเป็นลูกหลานอันเป็นที่รักของเหล่าผู้เฒ่าทั้งสิ้น

รอบบริเวณตกอยู่ในความโกลาหล ทุกคนคุกเข่าอยู่บนพื้นและพากันก้มหัวกราบยอมรับผิด แต่เจ้าหน้าที่ไร้ซึ่งความปรานี รีบสั่งให้คนเข้าควบคุมตัวไว้ทันที และแบ่งเจ้าหน้าที่ออกเป็นกลุ่มกลุ่มละสองคนเพื่อทำการลงทัณฑ์ต่อหน้าสาธารณชนทันที

“เพี๊ยะเพี๊ยะ...เพี๊ยะเพี๊ยะ...” ไม้ที่หนักๆตีลงที่ร่างกายอย่างแรง มีเสียงกรีดร้องของผู้ชายดังก้องอยู่ที่ข้างหู

เสียงนั้นดังต่อเนื่องไม่หยุด จนท้ายที่สุดแม้แต่จะร้องโหยหวนออกมาก็ร้องไม่ออกแล้ว

โบยถึงขั้นเนื้อหนังฉีกขาด เลือดไหลอาบจนทำให้คนไม่กล้ามองไปตรง ๆ

คนชราในบ้านตบต้นขาและร้องไห้โฮ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แม้แต่ฮูหยินเฒ่าวั่งที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการสวมสิทธิ์ก็ถูกจับออกมา แต่นางชรามากและไร้ลูกชายลูกสาว หากโดนโบยสามสิบไม้ เกรงว่าแค่โบยสามไม้ก็น่าจะรับไหว

ฮูหยินเฒ่าวั่งร้องไห้ทันที “ลูกชายของข้าเพิ่งตาย ให้ลูกสะใภ้เป็นคนรับผิดแทนข้า ให้ลูกสะใภ้รับการโบยสามสิบไม้แทนข้าเถอะ”

เจาตี้ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย แต่นางยังคงหดร่างกายที่สั่นเทาเอาไว้

ลู่เจาเจาตบมือนางเบา ๆ “อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ท่านแม่ของเจ้าร่างกายอ่อนแอ คนในครอบครัวไม่มีใครเป็นผู้นำได้...จะต้องมีคนก้าวออกมา”

เจาตี้พูดด้วยเสียงเบาๆว่า“ข้าสามารถทำได้หรือ?” ในแววตาของนางราวกับมีแสงเปล่งประกายออกมา

ลู่เจาเจายิ้ม “แน่นอนว่าย่อมได้”

สถานที่นี่มีกลิ่นเลือดเต็มไปหมด และก็มีเสียงร้องไห้อย่างโศกเศร้า เจาตี้กำหมัดแน่นพยายามปกปิดมือที่สั่นเทาของตัวเองก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม “นายท่าน ข้าคือหลานสาวของนาง และเป็นหลานสาวที่ถูกแย่งสิทธิ์นั้นไป”

“พ่อของข้าฆ่าลูกสาวหลายคนด้วยมือของเขา เขาสมควรตายแล้ว”

“ท่านแม่ของข้าเดิมที่ไม่ใช่คนในหมู่บ้านนี้ แต่นางถูกลักพาตัวมาที่หมู่บ้านนี้ ไม่สิถูกขายมาต่างหาก!” แม่ของนางเคยหลบหนีออกไปอยู่หลายครั้งในตอนแรก แต่ก็ถูกจับกลับมาและถูกทุบตีอย่างรุนแรงทุกครั้ง

ต่อมานางคลอดลูกสาวออกมาหลายคน ก็ยิ่งกลายเป็นว่ามีโซ่ตรวนให้ห่วงไปไหนไม่ได้อีก

“ขอนายท่านได้โปรดพิจารณาให้ความเป็นธรรมด้วย ท่านแม่ของข้าคลอดน้องสาวคนที่ห้าออกมายังไม่ได้อยู่ไฟเลยสักวัน การลงโทษด้วยการโบยสามสิบไม้เป็นการเอาชีวิตของนางได้เลย เจาตี้ยินดีรับโทษแทนท่านแม่...” เจาตี้คุกเข่าลงบนพื้นและร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ทุกคำพูดที่พูดออกมานั้นทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกตกใจมาก

“นางแพศยา ช่างชั้นต่ำเหมือนแม่ของเจ้าไม่มีผิด! นั่นเป็นพ่อแท้ ๆ ของเจ้านะ หมายความว่ายังไงที่ว่าเป็นโทษที่สมควรได้รับ!!” ฮูหยินด่ากราด แต่ไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านี้ก็ถูกเจ้าหน้าที่อุดปาก

“เขาเป็นผู้ให้ชีวิต เขาจะจัดการเสียอย่างและจะทำไมเล่า? นางไร้ค่าอย่างเจ้าขวางทางเกิดของหลานชายข้า มีเพียงแต่ต้องจัดการทิ้งเท่านั้นจึงจะไม่กล้ามาเกิดที่ตระกูลของข้าอีก แต่น่าเสียดายที่ลูกชายของข้ายังไม่มีลูกชายก็จากไปก่อนเสียแล้ว...” ฮูหยินร้องไห้และด่าทอด้วยความโกรธ

“เจาตี้ชีวิตของเจ้านะ พ่อของเจ้าเอาไปก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เขาเป็นคนให้ เขาจะเอาไป ผิดอะไรงั้นหรือ?”

จู๋มั่วมีสีหน้าประหลาดใจทันที “ข้าละตกใจหมดเลย ข้ายังคิดอยู่เลยว่านางจะรับโทษแทนยายเฒ่าที่เหี้ยมดั่งเสือคนนั้นจริง ๆเสียอีก ”

อาอู๋แอบกลอกตาขาวให้ และสีหน้าที่รังเกียจก็ปรากฏออกมาแทนคำพูดและมองเจาตี้ด้วยความชื่นชมเล็กน้อย

ตอนนี้ความกตัญญูถือเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง ถ้าแม่นางน้อยคนนี้ก้าวขึ้นไปเอ่ยตำหนิฮูหยินเฒ่า เกรงว่าจะทำให้เจ้าหน้าที่ไม่พอใจได้

แต่นางกลับถอยก่อนและค่อยก้าวต่อเช่นนี้ จะยิ่งทำให้เจ้าหน้าที่รู้สึกเห็นอกเห็นใจจริงๆ ในภายภาคหน้าพวกเขาจะต้องดูแลสองแม่ลูกไม่น้อย

“ลงทัณฑ์” เจ้าหน้าที่ไม่ใจอ่อนแต่อย่างใด และสั่งให้คนลงทัณฑ์ทันที

โบยสามสิบไม้เพียงพอที่จะเอาชีวิตนางได้แล้ว

เสียงของไม้หนักๆ ดังสนั่นทั้งหมู่บ้านทั้งคืน ทั้งหมู่บ้านล้วนแต่มีสีหน้าซีดขาว ตกตะลึงอย่างมากและร้องไห้ครวญครางกันทั่วหน้า

“ที่ด้านบนของภูเขาด้านหลังหมู่บ้าน มีคูน้ำสายหนึ่งถูกเรียกว่าคูน้ำทารก” ลู่เจาเจาพูดอย่างเรียบเฉย ทำเอาชาวบ้านที่ได้ยินถึงกลับตัวอ่อนยืนไม่อยู่ และขนลุกไปทั้งตัว

“ในเมื่อเกิดมาแล้วก็ถือว่าเป็นหนึ่งชีวิต ย่อมต้องได้รับจัดการตามกฎหมายของเป่ยเจา...”

เจ้าหน้าที่ตอบรับอย่างเคารพ “มานี้สักสองสามคน ตามข้าไปเก็บกระดูกที่ภูเขาด้านหลัง พรุ่งนี้ข้าจะนำเรื่องนี้เสนอต่อนายอำเภอ ข้าจะต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้กับวิญญาณที่บริสุทธิ์ที่ตายไปอย่างอนาถให้จงได้”