หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1217

จู๋มั่วกับจุยเฟิงตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง รีบอุ้มนางขึ้นมา

แต่กลับพบว่าตัวนางร้อนราวกับไฟ

ซ่านซ่านหมอบอยู่ที่ธรณีประตู จู่ๆ ก็ยิ้มกว้างจนเห็นฟันแต่ไม่เห็นตา

เห็นเขาพิงกำแพง แล้วเเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

ภายในห้อง

“ทำไมถึงได้ร้อนเช่นนี้?” จู๋มั่วรู้สึกเหมือนกำลังอุ้มกองไฟ

“ดูหว่างคิ้วของเจาเจาสิ!” จุยเฟิงหรี่ตาลง เห็นรอยประทับสีแดงระหว่างคิ้วของนางราวกับมีชีวิตขึ้นมา ราวกับมีชีวิตกำลังเคลื่อนไหวอยู่

จุยเฟิงขยี้ตา “ข้าตาฝาดไปหรือเปล่า?”

ทันใดนั้น……

ลู่เจาเจาเบิกตากว้างขึ้นมาทันที แววตาไม่เหมือนกับความอ่อนแอเมื่อครู่นี้ ทำให้จุยเฟิงตกใจจนต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เขายกมือขึ้นปิดหน้าอก เมื่อครู่นี้เขารู้สึกหวาดกลัวจนหนาวเหน็บไปทั้งตัว

แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เคยพบว่า เขาไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของลู่เจาเจาอีก

ถึงกับต้องหลบหน้าอยู่ตลอด เขาก้มหน้าลง มีความหวาดกลัวที่บอกไม่ถูก

ลู่เจาเจาลุกขึ้นยืน จู๋มั่วถามอย่างโง่เขลาว่า “เมื่อกี้เจ้าเป็นอะไรไป? ทำไมอยู่ๆ ถึงหมดสติไป ทำเอาตกใจหมด”

“จงไป๋กับเสียนถิงคงช่วยไม่ได้แล้ว เจ้า...เจ้าทำใจเถอะ”

“พวกเขาไม่มีแก่นพลังเทพแล้ว ใครจะช่วยพวกเขาได้ เจาเจา...เราจะต่อสู้กับสวรรค์ได้อย่างไรกัน?”

“ถ้าอยากให้เขาฟื้นขึ้นมาได้ มีทางเดียวคือ ต้องให้เขาเป็นเทพอีกครั้ง...”

“แม้แต่มหาเทพยังต้องได้รับการอนุญาตจากสวรรค์ก่อนจะแต่งตั้งเทพองค์ใหม่ เจาเจา ยอมแพ้เถอะ...”

ลู่เจาเจาดูเหมือนจะสงบลงอย่างสิ้นเชิง นางยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง

จงไป๋และเสียนถิงเหลือร่างเพียงครึ่งเดียว กำลังสลายกลายเป็นแสงดาวอยู่ตรงหน้า

อาหมานร้องไห้จนพูดไม่ออก หัวใจเจ็บปวดจนตัวสั่นไปหมด

ทำไมนางถึงรู้สึกเจ็บปวดในใจเช่นนี้ นางไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ และทำไมต้องเจ็บปวด

ลู่เจาเจาไม่พูดอะไรเลย ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางดูเงียบงันผิดปกติ

จู๋มั่วรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ยกมือขึ้นสะกิดนางเบา ๆ “เจ้าโง่ไปแล้วหรือ? ทำไมไม่พูดอะไรเลย?”

จุยเฟิงทำเสียงข่มขู่ พร้อมกับเสียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ

“เจ้ากำลังทำบ้าอะไร? รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!! อยากเริ่มใหม่หรือไง?” เขาพูดพลางดึงจู๋มั่วที่กำลังงุนงงให้ถอยกลับไป

จู๋มั่วทำหน้างุนงง “เริ่มใหม่อะไรหรือ?”

จุยเฟิงก้มหน้าลง ไม่ยอมตอบ

ในใจเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นี่คือลู่เเจาเจา แต่ก็เหมือนไม่ใช่ลู่เจาเจา เขา...แม้แต่กับหันชวน ก็ไม่เคยรู้สึกถึงกลิ่นอายที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย

มันเหมือนกับ การยอมจำนนที่ฝังลึกอยู่ในกระดูก

ลู่เจาเจานั่งอยู่หน้าเตียง ยื่นมือไปแตะจงไป๋ แต่ปรากฏว่ามือของนางทะลุผ่านร่างของเขาไป ร่างกายของเขาโปร่งแสงราวกับจะหายไป……

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน