หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1221

“ทำไมไม่มีเสียงร้องไห้เลย? ไม่ใช่ว่าถูกพวกเขาตัดลิ้นไปแล้วหรือ?” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดพลางสะอื้นไห้จากมุมห้อง

“ตอนที่ข้าถูกจับตัวมา มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งขัดขืน พวกเขาเลยตัดลิ้นเขาออก แล้วก็ไม่ได้รับการรักษาที่ทันท่วงที เด็กคนนั้นก็เลยตายระหว่างทาง พวกเขาก็โยนร่างเขาลงแม่น้ำไปเลย…” เด็กผู้หญิงพูดไปก็ตัวสั่นไปด้วย

ซ่านซ่านไม่พูดอะไร กลัว? หวาดกลัว?

เขายกมือขึ้นมาแตะที่หัวใจของตัวเอง หัวใจยังคงเต้นช้าและเป็นจังหวะ แม้แต่ในกระแสเลือดก็ยังส่งเสียงร้อง เขากำลังตื่นเต้น……

ความกลัวหรือความหวาดกลัวอะไรกัน? เขาคงไม่มีสิ่งเหล่านี้

โอ้ ไม่ใช่สิ

ตอนกลางคืนที่พี่หญิงถือกระบี่เจาหยางมาจ่อที่คอเขา เขาก็เคยรู้สึกกลัว

แต่ตอนนี้ เขาหนีออกมาแล้ว!

เมื่อพรุ่งนี้เขาถูกขายออกไป เขาจะได้ออกไปจากฝันร้ายนั้นตลอดไป!

“น้องชาย? น้องชาย?”

“เจ้าไม่ต้องกลัวนะ พี่มาแล้ว พี่จะกอดเจ้าไว้ ไม่ต้องร้องไห้นะ ที่นี่มันปิดทึบ ร้องไห้หนักมากจะหายใจไม่ออก…” เด็กชายพูดเสียงขึ้นจมูก เหมือนจะเคยร้องไห้มาก่อน

เขาคลำไปข้างๆ ซ่านซ่าน จับชายกระโปรงได้ “เอ๊ะ…”

“เหมือนนางจะใส่กระโปรง ไม่ใช่น้องชายนี่…” เด็กชายทำหน้าตกใจ

“เป็นไปไม่ได้ เมื่อครู่ตอนคนลักพาตัวเด็กผลักเขาเข้ามาเบามาก ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงจะขายไม่ได้ราคา ถูกเตะเข้ามากันทั้งนั้น”

“เด็กผู้ชายราคาสูง กลัวจะช้ำแล้วขายไม่ได้ราคา” เด็กผู้หญิงพูดเสียงเบาๆ โดยที่ยังสะอื้นอยู่

เด็กชายอุ้มซ่านซ่านขึ้นมา ลูบแก้มซ่านซ่านเบาๆ “ไม่ร้องไห้งั้นหรือ?”

ในความมืด ใบหน้าของซ่านซ่านดูสงบนิ่ง น่ากลัวอย่างประหลาด

มองทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เด็กชายถูกเฆี่ยนตีจนเลือดไหลซึมออกมาจากเสื้อผ้า และแผลก็เริ่มตกสะเก็ดแล้ว

ทุกคนผมเผ้ายุ่งเหยิง เหมือนกับกองฟาง มีความหวาดกลัวและไม่สบายใจอยู่ในแววตา บางคนนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่มุมห้อง เหม่อลอย ไม่พูดไม่จา

บางคนถือหมั่นโถวบูดที่แสนมีค่าไว้ในมือ ค่อยๆ แทะทีละนิด เก็บแม้กระทั่งเศษขนมปังที่ร่วงหล่น

มีคนผลัดกันจิบน้ำดำๆ ในกะละมังบนพื้นทีละนิด ไม่กล้าดื่มมาก

บางครั้งหญิงสาวออกไปหลายวันติดต่อกัน ทำได้เพียงพึ่งพาอ่างน้ำและอ่างหมั่วโถวบูดๆ เพื่อประทังชีวิตเท่านั้น

หมั่นโถวาที่เพิ่งนำเข้ามาก่อนหน้านี้ถูกแย่งไปหมดแล้ว คนละสองสามชิ้น

เด็กชายกอดซ่านซ่านและนั่งพิงกำแพง ห้องใต้ดินเย็นและอับชื้น ซ่านซ่านยังเด็กและถูกอากาศหนาวเล่นงานอย่างกะทันหัน ทำให้ไอออกมาเบาๆ

เด็กชายชะงักไปครู่หนึ่ง แล้ววางซ่านซ่านไว้ข้างๆ เสียงกรอบแกรบก็ดังขึ้นในความมืด

ไม่นาน ซ่านซ่านก็ถูกห่อด้วยเสื้อผ้าที่อบอุ่น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน