หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1222

“ไม่ใช่ธุระของเจ้า” เด็กชายน้ำตาไหลพรากไร้เสียงสะอื้น กอดซ่านซ่านแน่นด้วยเสียงแหบพร่า

ในความมืด มีความเงียบสงัดอย่างน่าขนลุก

ซ่านซ่านเห็นความสิ้นหวังและความพังทลายบนใบหน้าของทุกคน เขาไม่เข้าใจ ดูเหมือนเขาจะขาดความเห็นอกเห็นใจ…

“ต่อไปข้าไม่กล้าวิ่งไปทั่วอีกแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว... ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าผิดไปแล้ว...”

“ข้าอยากกลับบ้าน…” เด็กที่ขดตัวเป็นก้อนพึมพำในขณะหลับ

ซ่านซ่านเบิกตากลมโต เมื่อนึกถึงตอนนี้ ลู่เจาเจาคงร้องไห้ฟูมฟายด้วยความกังวล เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เฮอะๆ…

หัวเราะไปหัวเราะมา เขาก็หัวเราะออกมา

แล้วมองไปด้านข้างด้วยความตกใจ ตกใจหมดเลย

นึกว่าลู่เจาเจามาซะอีก…

ทันใดนั้นก็หลับตาลงอย่างมีความสุขและหลับไปอย่างสงบ …

เขารู้ตั้งนานแล้ว บางทีอาจเป็นความทรงจำที่สลักอยู่ในกระดูกของเขาตั้งแต่เขาเกิด เขารู้ตั้งนานแล้ว ว่าเขาแตกต่างจากคนธรรมดา

เขาไม่ใช่มนุษย์

เขาไม่เข้ากับคนธรรมดา

เขาไร้ซึ่งความเมตตาสงสารและความเห็นอกเห็นใจ แม้ภาพตรงหน้าจะน่าสังเวชสักเพียงใด ก็ไม่อาจทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหวได้แม้แต่น้อย

แม้กระทั่ง รอให้ถูกขายต่อเป็นครั้งที่สอง แล้วจึงมองหาผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเอง

และจากไปโดยไม่ลังเล

เขาไม่ใช่ผู้ช่วยให้รอด ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ไม่เกี่ยวกับเขา

เขา ไม่ใช่ลู่เจาเจา!

เขาควรกลับไปยังโลกของเขา

ตอนเช้า... อาจจะเป็นตอนเช้าก็ได้ ตอนที่เขาลืมตาขึ้น เขารู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว เปลือกตาหนักอึ้งอย่างมาก

เขาหาวออกมา รู้สึกเจ็บคอเล็กน้อย

ซ่านซ่านอยากจะอ้าปากพูด แต่รู้สึกว่าร่างกายอ่อนล้า แม้แต่แขนก็ยกไม่ขึ้น

แย่แล้ว…

เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้ตัวเองยังเป็นเด็ก แม้จะมีพลังมากมาย แต่ร่างกาย...ก็ยังเป็นแค่เด็กทารก!

เมื่อวานเดินทางทั้งวัน กลางคืนก็ต้องพักในที่อากาศหนาวเย็น

ผ่านไปคืนเดียว ตัวก็ร้อนไปหมด

คนแรกที่รู้สึกถึงความผิดปกติคือม่ายเฟิงที่อุ้มเขาอยู่ ม่ายเฟิงรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งมือและเท้า แต่เด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเขากลับร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนเขารู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย เขาตกใจกดหน้าผากแนบกับหน้าผากของซ่านซ่าน และพบว่าเขาร้อนไปทั้งตัว

“เสี่ยวหูลู่…”

“เจ้าหูลู่ เจ้าหูลู่ เจ้ารีบตื่นเร็วเข้า…” น้ำเสียงของม่ายเฟิงสั่นเครือ

“เจ้าหูลู่ กั่วกั่ว…เจ้าอย่าตายนะ น้องอย่าตายนะ” เขาตื่นตกใจ กั่วกั่วคือน้องชายของเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน