หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1242

เหมือนเม็ดฝนโปรยปรายลงมาที่ขอบหน้าต่าง ทะลุผ่านแสงแดดส่องประกาย สักพักก็ปกคลุมไปทั่วกระจก มองขึ้นไปบนหลังคาที่เหลือเพียงแผ่นกระเบื้องโปร่งแสงผืนเดียว กลับถูกปกคลุมจนมิด

“ตั๊กแตน!!”

“เกิดภัยพิบัติตั๊กแตนระบาดแล้ว ทำไมถึงเกิดภัยพิบัติตั๊กแตนได้!”

“ตอนนี้เป็นช่วงเก็บเกี่ยวพอดี ปีนี้ก็แล้งอยู่แล้ว ถ้าเกิดภัยตั๊กแตนอีกจะทำอย่างไรดี!” สาวใช้หน้าซีดเผือด ไม่รู้ว่าภัยตั๊กแตนจะกินบริเวณกว้างแค่ไหน

เสียงหึ่ง ๆ ไม่จางหายไปสักที ลู่เจาเจาชักกระบี่แล้วผลักประตูออกไป

“องค์หญิง!” สาวใช้ร้องตกใจ

ยังไม่ทันได้ห้าม ลู่เจาเจาก็หันกลับมาปิดประตู

เบื้องหน้ามีแต่ตั๊กแตนบินว่อนเต็มฟ้า

นางไม่เคยเห็นตั๊กแตนตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน บินกันจนมืดฟ้ามัวดิน แม้แต่แสงจันทร์ก็ยังสลัวไร้ประกาย

ทุ่งหญ้าสีเขียว และต้นไม้ใหญ่ใบหนาทึบ ในพริบตาก็กลายเป็นพื้นที่โล่งเตียน

แม้แต่ก่อนที่ลู่เจาเจาจะไล่ พวกมันก็หายไปภายในพริบตา

ในชั่วพริบตา พวกมันก็บินไปที่ไกล ๆ

ทิ้งไว้เพียงความเสียหายเบื้องหลัง

เสียงร้องไห้ดังมาจากระยะไกล จากนั้นเสียงร้องไห้จากทุกทิศทุกทางก็มารวมกัน

“สวรรค์ ปีนี้แล้งอยู่แล้ว แล้วก็ยังมีตั๊กแตนอีก นี่ท่านจะเอาชีวิตพวกเราหรือ!!” บนถนนยาว เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่ว

ทุกคนสามารถคาดเดาได้ว่า ทุ่งนาอาจจะไม่มีอะไรเหลือเลย

เมืองเหลียนหัวเปิดไฟตลอดทั้งคืน ทุกคนต่างยุ่งอยู่กับการปลอบชาวบ้าน ในขณะเดียวกันก็ส่งคนออกไปสืบข่าว

เมื่อฟ้าสาง ข่าวก็มาถึง

แต่ร้ายแรงกว่าที่ทุกคนคิด

“ไม่ใช่แค่เมืองเหลียนหัว แคว้นต่าง ๆ ก็ประสบภัยจากตั๊กแตนในพื้นที่ขนาดใหญ่ ตั๊กแตนบินไปทางเหนือ ผ่านไปที่ไหนก็ไม่มีพืชผลเหลือเลย”

“ราชสำนักได้เปิดยุ้งฉางเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ และชนชั้นสูงต่าง ๆ ก็กำลังช่วยเหลือผู้ประสบภัย”

ผู้คนต่างหวาดกลัว

โลกมนุษย์กำลังวุ่นวาย ในขณะนี้วังมังกรก็ทรมานไม่แพ้กัน

ท้องฟ้ายังไม่สว่าง เหนือวังมังกรก็ปรากฏนิมิตหมายอันเป็นมงคล กลีบดอกไม้ที่เกิดจากพลังเทพโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า มังกรและหงส์พันกันบนท้องฟ้า รุ้งกินน้ำทอดสะพานหลากสีสันกลางอากาศ ปลาต่างกระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนานบนผิวน้ำ

ช่างเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความคึกคักและมีชีวิตชีวาเสียจริง!

เสียงดนตรีอันไพเราะดังก้องไปทั่ว ช่างเป็นบรรยากาศที่น่ายินดี

ภายในวังมังกรได้จัดงานเลี้ยงไว้พร้อมสรรพ ราชามังกรทำสีหน้าบึ้งตึงขณะต้อนรับเหล่าท่านเซียนอยู่หน้าประตู แม้ภายนอกจะยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ภายในใจกลับกำลังสบถไม่หยุด นี่มันงานเลี้ยงหย่ามิใช่หรือ? ทำไมแขกถึงได้มากกว่างานแต่งงานเสียอีก???

ราชามังกรทำหน้าฉงน พร้อมพึมพำกับตัวเองว่า “นี่มันไม่สมเหตุสมผล!”

“ตอนงานแต่งงานครั้งก่อน ข้าก็เชิญแค่เหล่าท่านเซียนจากสามชั้นฟ้าขึ้นไปเท่านั้น เตรียมโต๊ะไว้สามสิบหกโต๊ะ แต่บางส่วนก็ปิดด่านฝึกตน บางส่วนก็ออกท่องเที่ยว ทำให้มีแขกมาร่วมงานไม่ถึงสามสิบโต๊ะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน