หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1243

อัครมหาเสนาบดีเต่าเชิญแขกเข้ามาในประตูด้วยตนเอง

บรรยากาศภายนอกเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน แต่ภายในวังมังกรกลับมีบรรยากาศที่ค่อนข้างเงียบเหงา

วังมังกรส่องประกายด้วยทองและหยก ตกแต่งด้วยผ้าไหมสีแดงที่แขวนอยู่ทั่วทุกแห่ง เฟิ่งอู๋ในชุดเจ้าสาวสีแดงและเครื่องประดับศีรษะรูปหงส์ มองตัวเองในกระจกอย่างเย็นชา

“เขามาหรือยัง?” เฟิ่งอู๋นั่งนิ่ง ๆ

มือขาววางอยู่บนหน้าท้อง ราวกับกำลังปกป้องบางสิ่ง

สาวใช้ชิงเฟิ่งที่อยู่ด้านหลังมีดวงตาแดงก่ำ “ยังไม่มาเจ้าค่ะ”

ราวกับมีเสียงถอนหายใจ แต่ก็อาจจะไม่มี

เฟิ่งอู๋หลับตาลงเล็กน้อย ถ้าเขากล้าที่จะมายืนต่อหน้านาง บางที นางอาจจะใจอ่อน

ไม่มีใครอยู่ข้างนอก

“คลุมไว้เถอะ” นางพูดเสียงเบา

ชิงเฟิ่งค่อย ๆ คลุมผ้าคลุมสีแดงลงบนหัวของนาง ปิดบังสายตาของนาง ปิดบังใบหน้าของนาง

“ถึงฤกษ์งามยามดีแล้ว ออกจากประตูมังกร” เสียงหงส์ตัวน้อยตะโกนดังมาจากข้างนอก

ตะโกนสามครั้ง จู๋มั่วจึงลังเลที่จะเดินไปหานาง

คนในเผ่าหงส์ไม่มีใครมีสีหน้าที่ดี ทุกคนมองเขาด้วยความโกรธแค้น จู๋มั่วเงียบไม่พูดอะไร มองไปที่องค์หญิงเผ่าหงส์ที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู แต่งกายด้วยชุดสีแดงเต็มตัวอย่างเหม่อลอย

นางสวมผ้าคลุมหน้าสีแดง เหมือนกับตอนที่แต่งงานครั้งแรก

เขาไม่เคยเห็นหน้านางด้วยซ้ำ

ก่อนแต่งงาน นางมาที่วังมังกรด้วยตัวเองเพื่อถามเขาว่าเขาสนใจการแต่งงานครั้งนี้หรือไม่ เขาต้องการแต่งงานกับนางจริงหรือไม่?

ในเวลานั้น จู๋มั่วเกลียดนาง เขาตอบตกลงโดยที่ไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ำ

ส่งผลให้เขาไม่เคยเห็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาจนถึงทุกวันนี้

ภรรยาที่แต่งงานอย่างถูกต้องตามประเพณี

เขาตะลึงงัน รู้สึกถึงเพียงความร้อนในอกอย่างฉับพลัน

เขารีบล้วงสิ่งของในอ้อมกอดออกมาอย่างร้อนรน มันเป็นถุงผ้าไหม

นี่คือสิ่งที่ลู่เจาเจาให้เขา นางบอกว่า เราพบกันแล้ว ข้าต้องเข้าข้างเจ้าบ้าง

แต่ก็แค่บ้างเท่านั้น

ท้ายที่สุด จู๋มั่วก็ทำผิดครั้งใหญ่ ทำให้คนอื่นต้องอับอาย

จู๋มั่วกำถุงผ้าไว้แน่น เขาเข้าใจนิสัยของลู่เจาเจา นางเป็นคนยุติธรรม คิดว่านางคงอยากจะห้ามเขาไม่ให้หย่า

เพราะว่า เขาเป็นฝ่ายทำผิดต่อองค์หญิงเผ่าหงส์

จู๋มั่วมองถุงผ้า แล้วโยนมันลงไปในแปลงดอกไม้ ตกลงไปในพุ่มดอกไม้

ชิงเฟิ่งกลอกตา และส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา

“ยังไม่รีบมาส่งองค์หญิงออกไปอีก!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน