หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1247

ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม พวกเขาได้ล้อมขบวนรถม้าไว้แล้ว

“จะทนทุกข์ทรมานอยู่ไย ข้าจะส่งนางไปเอง!” เขาพูดพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยเจตนาฆ่า

“อยากลองก็ก้าวเข้ามา จะไม่ให้เจ้าได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อย!” จุยเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หญิงสาวที่กำลังอุ้มลูกน้อยตัวสั่นเทา ก่อนจะรีบหันหลังและหายเข้าไปในฝูงชน

เมื่อเห็นท่าทางดุร้ายของเขา กลุ่มคนก็หวาดกลัวและถอยห่างออกไป ไม่กล้าเข้าใกล้อีก

เมื่อฝูงชนสลายตัวไป จุยเฟิงก็หรี่ตาลงเล็กน้อย มือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

แม้เขาจะเป็นเผ่าปีศาจ แต่ก็ไม่ต้องการสร้างบาปโดยไม่จำเป็น

การใช้คำพูดข่มขู่พวกเขา ถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน พระอาทิตย์แผดเผาจนอากาศบิดเบี้ยว

แม้ว่าอุณหภูมิภายในรถม้าจะกำลังสบาย แต่ทุกคนก็ถืออาหารอยู่ในมือแต่กินไม่ลง แม้แต่ซ่านซ่านก็ยังดื่มนมจากขวดนมอย่างระมัดระวังจนหมดเกลี้ยง มือเล็ก ๆ ถือขนมปังแทะอย่างทะนุถนอม และยังกินเศษขนมปังที่ตกบนเบาะจนหมดเกลี้ยง

“ไปพักข้างหน้ากันเถอะ” จุยเฟิงมองไปรอบ ๆ แล้วหยุดพักที่หน้าเนินเขา

ผู้ลี้ภัยดูเหมือนจะติดตามขบวนรถม้าอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะความดุร้ายของจุยเฟิง

เมื่อขบวนรถม้าหยุดพัก ผู้ลี้ภัยก็พักอยู่รอบ ๆ ด้วยเช่นกัน

เมื่อลู่เจาเจาและซ่านซ่านลงจากรถม้า ดวงตาของผู้ลี้ภัยก็เป็นประกาย

ลู่เจาเจาเกิดมาพร้อมความน่ารักของหิมะและน้ำแข็ง ส่วนซ่านซ่านก็ขาวอวบอ้วนเช่นกัน สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าพวกเขามีอาหารเพียงพอและไม่เคยลำบาก

สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ลู่เจาเจา

เมื่อเห็นจู๋มั่วประคองอาอู๋ที่กำลังตั้งครรภ์ลงจากรถม้า เกือบทุกคนก็จ้องมองมาที่นาง

ทันทีที่รถม้าจอด กลุ่มผู้ลี้ภัยก็กระจัดกระจายออกไปหาอาหาร แต่ส่วนใหญ่ยังคงอยู่รอบขบวนรถม้า ไม่นานก็เริ่มมีการปะทะกันเกิดขึ้น

“ข้าเห็นผลไม้ป่านี้ก่อน ห้ามแย่ง!”

“ใครเก็บได้ก่อน ก็เป็นของคนนั้น!”

ผลไม้ป่าแห้ง ๆ ที่ไม่มีน้ำ ถูกส่งต่อกันไปมาในหมู่ผู้ลี้ภัย ทำให้เกิดการต่อสู้กันจนเลือดตกยางออก

ในที่สุด หนึ่งในชายฉกรรจ์ก็อาศัยความช่วยเหลือจากพี่น้องของเขา บีบผลไม้ไว้แน่น

เขาคั้นน้ำออกมาเล็กน้อย หยดลงในปากของแม่ผู้ซึ่งหมดสติไปนานแล้ว

“รีบไปหาแหล่งน้ำเร็วเข้า!” ชายคนนั้นตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า

ตลอดทางที่เดินมา ไม่มีแหล่งน้ำ มีคนล้มลงไปนับไม่ถ้วนแล้ว

ซ่านซ่านสวมเสื้อผ้าสั้น เดินโซเซไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เหยียบก้อนหินเล็ก ๆ ล้มก้นกระแทกพื้น ซ่านซ่านตัวน้อยที่สวมกางเกงขาสั้นร้องไห้เสียงดัง “อ๊า…”

“ร้อน ร้อน ร้อน…” เด็กน้อยรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ก้นขาว ๆ แดงก่ำเพราะความร้อน…