หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1253

“พวกนางเสียสติไปแล้ว ไม่ใช่คนอีกแล้ว”

“พวกนางเห็นคนก็กัด คนที่ถูกกัดจะติดเชื้อ จะแพร่กระจาย แล้วก็จะกลายเป็นแบบพวกนาง ไม่เป็นคน ไม่เป็นผี ขอร้องล่ะ ฆ่าพวกนางเถอะ!” ชายหลายคนที่อยู่ด้านหลังตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อเห็นว่าจุยเฟิงและจู๋มั่วเป็นผู้บำเพ็ญตน ก็มีสีหน้าดีใจขึ้นมาทันที

จู๋มั่วไม่พูดอะไร เพียงแต่มองไปที่ลู่เจาเจา

“ไม่ถูก พวกนางยังมีสติอยู่บ้าง ยังไม่คลั่งทั้งหมด” ลู่เจาเจาก้าวไปข้างหน้า พลางขมวดคิ้วสวยของนาง

“เด็กน้อยอย่างเจ้ารู้เรื่องอะไร? พวกนางหมดทางช่วยแล้ว คลั่งไปแล้ว ยังไม่รีบกำจัดพวกนางอีก! ถ้ารอให้พวกนางคลั่ง กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักความเจ็บปวด และไม่รู้จักความกลัว! รีบฆ่าพวกนางเร็วเข้า!” ชายร่างสูงหลายคนกลัวจนฉี่ราด เสียงของพวกเขามีแววร้องไห้ปนอยู่

สัตว์ประหลาดหลายตัวที่อยู่ตรงข้ามไม่ได้มีรูปร่างสูงใหญ่ ดูเหมือนว่า...จะเป็นผู้หญิง

ร่างกายของพวกนางแข็งทื่อ อ้าปากค้าง ส่งเสียงฮึ่ม ๆ ออกมาจากลำคอ แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้

ลูกตาของพวกนางหมุนอย่างยากลำบาก จ้องมองไปที่ผู้ชายหลายคน

“พวกนางยังมีสติอยู่บ้าง ดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจยั่วยุพวกเรา!” จุยเฟิงมองออก แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมจากไป สายตาจ้องมองอย่างดุร้ายไปที่ผู้ชายหลายคนที่อยู่ข้างหลัง

“พวกคุณทำอะไรไป?” ลู่เจาเจาถามเสียงเบา

“เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ สาบานต่อฟ้าดินเลย ในยุคที่วุ่นวายแบบนี้ แค่อยากจะมีชีวิตรอด ใครจะกล้าทำอะไรกัน เราอพยพหนีภัยมา หวังเพียงแค่จะมีชีวิตอยู่รอดเท่านั้น”

“พวกเรามาพักแรมในป่า แต่ไม่คิดว่าจะถูกสัตว์ประหลาดพวกนี้ล้อมโจมตี”

“ขอร้องท่านผู้เมตตาช่วยด้วยเถิด พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย”

“สัตว์ประหลาดโจมตี ต้องการเหตุผลด้วยหรือ?”

“พวกนางไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เราต้องไม่ปล่อยให้พวกนางไป! ต่อให้แขนหักขาขาด พวกนางก็จะคลานออกมาด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดเพื่อกัดคน พวกนางไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว” ชายร่างสูงสะอื้นออกมาจากลำคอ

“น้องชายของข้าถูกพวกนางกัดตายไปแล้ว” เขาพูดด้วยความเศร้าโศกอย่างที่สุด

สัตว์ประหลาดหลายตัวดูเหมือนจะเข้าใจความหมาย ความเกลียดชังรุนแรงก็พลุ่งพล่านในแววตา เสียงคำรามในลำคอยังคงมีความเศร้าโศกเจือปนอยู่ด้วย

พวกนางไม่กลัวแม้แต่จุยเฟิงและจู๋มั่ว พยายามที่จะพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

หลายคนดูเหมือนจะตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างสุดขีด ร้องไห้ฟูมฟายน้ำตาไหลพรากออกมา

หนึ่งในนั้นเห็นว่าจุยเฟิงไม่สะทกสะท้านเลย จึงมีเจตนาฆ่าอันเยือกเย็นฉายออกมา

เขาเข้าใกล้คนที่ดูอ่อนแอและบอบบางที่สุดอย่างเงียบ ๆ

ลู่เจาเจา

มือใหญ่ของชายคนนั้นคว้าไปที่คอของลู่เจาเจา คอเล็ก ๆ นั้นสามารถบีบได้ด้วยมือเดียว

“ฮ่า ทำไมต้องบังคับข้า!” แววตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความดุร้ายและแม้กระทั่งรอยยิ้มที่มุ่งร้าย

คำพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงกลุก ๆ ออกมาจากลำคอ

เขาเห็นเด็กสาวตัวเล็กผอมบาง ดูเหมือนจะไร้กระดูก นางเอียงศีรษะเล็กน้อย แล้วมองเขาด้วยสายตาไร้เดียงสา

เลือดพุ่งออกจากปากเขาเป็นจำนวนมาก

เขาค่อย ๆ ก้มศีรษะลง เห็นมือข้างหนึ่งของเด็กสาวล้วงเข้าไปในอกของเขาแล้ว

กำแน่นที่ตำแหน่งที่มีบางสิ่งกำลังเต้นอยู่ ค่อย ๆ บีบแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

“อึก... อึก... ไม่ ไม่…” เขาพูดไม่ออก ฟันเต็มไปด้วยเลือด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ในดวงตาของเขาสะท้อนภาพของลู่เจาเจาที่กำลังยิ้มแย้ม

ปีศาจ ปีศาจ

เป็นปีศาจ!

เขาเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างถูกบีบแตก ร่างกายอ่อนยวบลงและล้มลงอย่างช้า ๆ

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก กลุ่มโจรที่บ้าคลั่งและหยิ่งยโสยังไม่ทันได้ตั้งตัว

“เจ้าไปหาเรื่องใครไม่หา ไปหาเรื่องนางเนี่ยนะ?!” เซี่ยอวี้โจวส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ ชีเจวี๋ยยังอยู่ใต้การบังคับบัญชาของนาง ไม่กล้าจะเป็นแม้แต่น้องชาย ต้องเป็นหลานชายเท่านั้น!

ชายหลายคนหันหลังกลับและพยายามจะหนีทันที