หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1252

สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือ ในคืนแต่งงานเผ่ามังกรใช้ไข่มุกวิญญาณคู่ชะตาซ่อมแซมดวงตาแห่งน้ำพุ

ไม่แปลกใจเลย ที่ดวงตาแห่งน้ำพุไม่ปฏิเสธไข่มุกวิญญาณ

แต่นาง กลับเจ็บปวดจนต้องกลิ้งไปมาในห้องหอใหม่

ผิวหนังทุกตารางนิ้วของนางกำลังซึมเลือดออกมา กระดูกทั่วร่างกายราวกับถูกหลอมละลายอย่างมีชีวิต เจ็บปวดจนกระทั่งปลายนิ้วก็ไม่สามารถขยับได้ เหมือนปลาที่กำลังจะตาย นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นอย่างยากลำบาก

“สีหน้าจะไม่ซีดได้ยังไง…” นางลูบแก้มเบา ๆ ความเจ็บปวดในคืนนั้น ยังคงเป็นฝันร้ายที่นางไม่สามารถสลัดหลุดได้จนถึงทุกวันนี้

จู๋มั่ว เจ้ายังไม่แม้แต่จะกล่าวคำขอโทษกับข้าด้วยซ้ำ

เฟิ่งอู๋จะยอมได้อย่างไร

นางพิงรถม้าด้วยสีหน้าเฉยเมย จนกระทั่งลู่เจาเจาและซ่านซ่านเข้ามา นางจึงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“เตรียมโลงศพให้ข้าพร้อมหรือยัง?”

“เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าจะลงมือ เจ้าจำไว้ว่าต้องขุดข้าขึ้นมา…” เฟิ่งอู๋พูดอย่างจริงจัง

ลู่เจาเจาถอนหายใจ ถึงแม้ว่าจู๋มั่วจะเซ็นสัญญาเป็นข้ารับใช้กับนาง แต่นางก็ปฏิบัติต่อจู๋มั่วอย่างเสมอภาคเสมอมา และถือว่าจู๋มั่วเป็นเพื่อนแท้

นางเคยพูดเป็นนัยหลายครั้งแล้ว ช่างเถอะ…

จู๋มั่วติดหนี้ชีวิตครึ่งหนึ่งอยู่ข้างนอก นี่เป็นกรรมของเขา

“ตกลง เจ้าอย่าทำร้ายตัวเองล่ะ”

รถม้าส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเคลื่อนไปข้างหน้า ยิ่งเดินทางไปไกลเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกถึงความร้อนระอุของพื้นดิน ราวกับว่าผืนดินกำลังลุกเป็นไฟ มีผู้คนล้มตายอยู่ทั่วทุกหนแห่ง

หลายคนเดินไปเรื่อย ๆ แล้วก็ล้มลง และไม่ลุกขึ้นมาได้อีกเลย

เมื่อใกล้จะถึงเขตแดนตงหลิง ขบวนรถม้าก็ถูกโจมตี

พวกผู้ลี้ภัยอดทนไม่ไหว ในที่สุดก็ลงมือเข้าจู่โจมพวกเขา

ในตอนกลางคืน จู๋มั่วและจุยเฟิงไม่กล้าประมาท จึงร่วมกันเฝ้ายามกับอารักขา

ซ่านซ่านนอนอยู่ในอ้อมแขนของแม่นม สูดดมกลิ่นเบา ๆ

เขาจับแขนพี่สาว ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า “ที่รัก...ที่รัก…”

ลู่เจาเจามองเขาด้วยความสงสัย “เป็นบ้าอะไรตอนดึก สมบัติอะไรกัน?” มืดมิดไปหมด มองไม่เห็นอะไรเลย

ซ่านซ่านกระโดดด้วยความร้อนใจ

“เงิน เงิน... กลิ่นของข้าว…” เขาชี้ไปที่จมูก เขาได้กลิ่นสมบัติแล้ว

ลู่เจาเจากระโดดขึ้นทันที

“ถ้ำ!”

“อยู่ทิศทางไหน?” ลู่เจาเจากระโดดขึ้นพร้อมกับร้องออกมา

ซ่านซ่านตกใจเพราะนาง พลางชี้ไปทิศทางตงหลิง “ทางนั้น... หา ซ่านซ่านหา…”

ไม่นานนัก เสียงร้องโหยหวนและเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ดังมาจากในป่า

เสียงร้องโหยหวนดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนจะมุ่งหน้ามาทางพวกเขา

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย…” ชายหลายคนร้องไห้วิ่งออกมา ดูเหมือนมีบางอย่างกำลังไล่ตามพวกเขาอยู่ในความมืด

“นั่นใคร? อย่าเข้ามาใกล้!” จู๋มั่วขมวดคิ้ว ตะโกนด้วยความโกรธ

ดูเหมือนมีบางอย่างกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ในป่า

ชายหลายคนหน้าซีดเผือด กางเกงเปียกชุ่ม มีของเหลวสีเหลืองและขาวไหลลงมาจากหว่างขา จู๋มั่วขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ…

ขาของชายคนนั้นสั่นเทา ชี้ไปข้างหลังด้วยความหวาดกลัว “มีสัตว์ประหลาดกินคน ขอร้องช่วยพวกเราด้วย มีสัตว์ประหลาดกินคน…”

ทันทีที่พูดจบ สัตว์ประหลาดตัวแข็งทื่อ ตาแดงก่ำก็เข้ามาใกล้ด้านหลัง

ชายหลายคนกรีดร้อง วิ่งไปหลบหลังจู๋มั่ว

“ฮึ่ม…”

“ฮึ่ม…” เสียงคำรามน่าสะพรึงกลัวดังออกมาจากลำคอของสัตว์ประหลาด ผมของมันยาวรุงรังปกคลุมใบหน้าจนเห็นเพียงดวงตาสีแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือด

มันเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าและแข็งทื่อ ไม่เหมือนกับคนทั่วไป

“ถอยไปเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่ากระบี่ของพวกเราไม่ปรานี!” จุยเฟิงและจู๋มั่วขวางทางเอาไว้ กระบี่วิญญาณในมือเปล่งประกายแสงเย็นยะเยือกน่ากลัว

“ฆ่าพวกเขา! ฆ่าพวกเขาเร็วเข้า!”