หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1267

เมื่อผนึกถูกคลายออก เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงอายปราณของลู่เจาเจา

“เจาเจา...” ดวงตาที่เคยสงบนิ่งของเขาดูเหมือนจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง กลายเป็นรอยยิ้มปรากฏขึ้น

“เรียกข้าว่าอาจารย์เถอะ เดี๋ยวถ้าเจ้าสำนักได้ยินเข้าจะถูกดุเอาอีก” ลู่เจาเจาทำหน้าดุใส่ สีหน้าของนางดูจริงจังและเคร่งขรึม

ในเวลาที่อยู่ต่อหน้าบรรดาศิษย์ นางมักจะวางท่าให้ดูน่าเกรงขาม

อย่างเช่น ตอนที่ศิษย์เพิ่งขึ้นเขาใหม่ๆ ยังคงติดอยู่กับความอยากอาหาร นางจึงแสดงตัวอย่างให้พวกเขาดู

ด้วยการพาศิษย์กินโอสถปี้กู่โดยไม่ต้องกินอาหารเป็นเวลาหนึ่งเดือน

สุดท้ายลูกศิษย์ก็อดอาหารได้สำเร็จ

ทว่านางกลับหิวจนฝันร้ายทุกคืน สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวแอบไปย่างไก่กินในถ้ำ กินไปน้ำตาไหลไป แล้วยังพร่ำบ่นว่าการดูแลเด็กๆ นี่มันยากจริงๆ

นางเป็นคนเกียจคร้านและไม่ค่อยกระตือรือร้น ไม่แม้แต่จะอยากเป็นเจ้าสำนักเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เพื่อดูแลเด็กๆ จึงต้องพยายามสร้างภาพลักษณ์ที่ดูเข้มงวดเอาไว้

ยาก...ยากจริงๆ

“เจ้ามีสีหน้าไร้ชีวิตชีวาอยู่เช่นนี้ตลอดเวลา ข้าไม่รู้เลยว่าจิตมารของเจ้าจะปรากฏขึ้นมาเมื่อไหร่"

“หรือเพราะเรื่องที่ตระกูลเจ้าถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์”

“เมื่อครั้งหมู่บ้านของเจ้าถูกทำลายล้าง แดนเทพก็ได้เข้ามาปราบปรามแดนมารจนสำเร็จแล้วนะ และราชามารก็ถูกสังหารจนตายที่นั่น ถือว่าเป็นการแก้แค้นให้กับครอบครัวของเจ้าทั้งหมดแล้ว”

“เหตุใดจึงยังคงยึดติดอยู่กับอดีต”

“หรือว่า ข้าพาเจ้ากลับบ้านเกิดสักหน่อยดีไหม” ลู่เจาเจามองหน้าเขา

เสวียนอวี้มองนางด้วยแววตาสุกใส หลังจากที่นิ่งเงียบมานาน ในที่สุดก็เอ่ยขึ้น “ดีขอรับ”

“เจ้าขึ้นเขามาสิบกว่าปีแล้ว ใช้ความพยายามมากกว่าคนอื่นกว่าจะเข้ามาเป็นศิษย์สำนักได้ เสวียนอวี้ เจ้าต้องรักษามันไว้ให้ดีนะ” เสวียนอวี้นับเป็นศิษย์ที่เข้ามาในสำนักกระบี่ช้าที่สุดก็ว่าได้

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขา

จงไป๋มีความสามารถพิเศษมาก สามารถดึงพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายได้ภายในสามวัน

ศิษย์คนอื่นๆ นั้นก็ใช้เวลาแตกต่างกันไป บางคนเจ็ดวัน บางคนหนึ่งเดือน

ศิษย์ชั้นนอกของสำนักกระบี่ที่ไม่มีพรสวรรค์มากนัก ใช้เวลาเต็มที่สามเดือน ก็ยังสามารถดึงพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายได้

แต่เสวียนอวี้กลับแตกต่างออกไป ร่างกายของเขาดูเหมือนจะปฏิเสธพลังวิญญาณ ครึ่งปีผ่านไป เขาก็ยังไม่สามารถดึงพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายได้เลย

ตัวเขานั้นยังไม่สว่างก็ออกไปฝึกเพลงกระบี่แล้ว และตื่นนอนเช้ากว่าศิษย์ทุกคนในสำนัก

เมื่อลงจากเขาก็มืดค่ำเสียแล้ว

ขาและมือสั่นเทาเพราะดึงพลังไม่สำเร็จ จึงไม่สามารถอดอาหารได้ และเหนื่อยจนไม่มีแรงแม้จะใช้ตะเกียบด้วยซ้ำ

หลายครั้งเขาถึงกับต้องคลานลงเขาเลยทีเดียว แม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังคงฝืนเข้าครัว เพื่อทำอาหารอร่อยๆ ไปให้ลู่เจาเจาในถ้ำเช่นเคย

จนกระทั่งครึ่งปีต่อมา ในที่สุดก็ดึงพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายได้สำเร็จ

ความขยันหมั่นเพียรของเขานั้น นับว่าอยู่ในอันดับต้นๆ ของทั้งสำนักกระบี่เลยทีเดียว

โชคดีที่หลังจากดึงพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายสำเร็จแล้ว เขาก็เผยให้เห็นถึงความสามารถเกินคนทั่วไป จึงถูกรับเข้าไปอยู่ที่ภูเขาสัจธรรม