หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1268

“พวกท่าน...คือชาวหมู่บ้านหลิงผิงหรือ” ลู่เจาเจาจำได้ว่าชาวบ้านที่นี่ถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ไปแล้ว แทบจะไม่เหลือใครรอดชีวิตเลย

“ท่านอาจารย์ ในหมู่บ้านหลิงผิงแห่งนี้ไม่มีชาวบ้านที่เคยอยู่อาศัยเดิมอยู่อีกแล้ว ทุกคนตายกันหมดแล้ว...พวกเราหลบหนีภัยพิบัติมาตั้งรกรากกันที่นี่ อาจารย์น้อยท่านนี้ เป็นเด็กน้อยเคราะห์ดีที่รอดชีวิตจากหมู่บ้านตอนนั้นมาได้หรือ เหตุใดจึงไม่เคยได้ยินเรื่องราวของท่านมาก่อน" ท่านผู้ใหญ่บ้านรู้สึกสะเทือนใจ และก็รู้สึกแปลกใจด้วยเช่นกัน

“เขาได้รับการช่วยเหลือจากข้าไว้ แล้วพาขึ้นเขาไปน่ะ”

ผู้ใหญ่บ้านรู้สึกรู้สึกสะเทือนใจอย่างยิ่ง “นับว่าเป็นโชคดีในโชคร้ายจริงๆ”

“เอ้า! รีบไปเชิญสะใภ้เถาให้มาดูหน่อยเถิด”

“สะใภ้เถาเป็นชาวบ้านดั้งเดิมของหมู่บ้านหลิงผิง ในวันนั้นนางกลับบ้านเกิดพอดี จึงรอดพ้นจากเหตุการณ์ร้ายมาได้ หลายปีมานี้ ก็ยังคงเฝ้าบ้านอยู่ที่นี่ไม่ยอมไปไหนเลย รีบไปเชิญนางมาสิ...” ผู้ใหญ่บ้านกล่าวด้วยความดีใจยิ่งนัก ทันใดนั้นเอง ก็มีเด็กชายคนหนึ่ง รีบวิ่งอย่างกระตือรือร้นไปเรียกนางโดยพลัน

เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยจูงมือคุณนายผมหงอกเดินเข้ามาใกล้ ลู่เจาเจาจึงรีบหยิบศิลาวิญญาณออกมาสองเม็ด มอบให้เด็กน้อย

เด็กหญิงยิ้มตาหยีด้วยความดีใจทันที

คุณนายท่านนี้ดูอายุเพียงสี่ห้าสิบปี แต่กลับมีผมหงอกทั้งศีรษะ ดูโทรมราวกับคนแก่ชราผ่านโลกมานานอย่างนั้น

“สะใภ้เถาเป็นคนน่าสงสารมากคนหนึ่ง กลับบ้านเกิดไป กลับมาอีกทีทั้งหมู่บ้านก็ถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์หมดแล้ว สามี พ่อแม่สามี น้องชายสามี อีกทั้งลูกชายลูกสาว ไม่มีใครรอดสักคนเลย ผมของนางขาวโพลนในคืนเดียว แถมยังสติไม่ค่อยดี คล้ายคนบ้าอีกด้วย”

ในเวลานี้ ทันทีที่สะใภ้เถาได้ยินว่ามีคนรอดชีวิตอยู่อีกคน นางก็รีบวิ่งมาที่นี่ด้วยความร้อนรน พร้อมกับน้ำตานองหน้า

เมื่อเห็นคนทั้งสองผู้งามดั่งเทพเซียน ก็ชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย

ผมเผ้ารุงรังของนางปลิวสะบัดไปมา พลางเงยหน้าขึ้นมองเสวียนอวี้ด้วยความสงสัย

“ท่านเซียนน้อย ท่านมีนามว่าอะไรรึ” เสียงของสะใภ้เถาแหบพร่า แววตาที่จ้องมองมาเปี่ยมด้วยความหวังและความระมัดระวังในคราเดียวกัน

เสวียนอวี้ก้มหน้าลง แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ "ข้าคือหลานชายคนเล็กของตระกูลเสวียน ชื่อเสวียนอวี้"

"ตั้งแต่อายุได้หกขวบ พ่อก็ส่งข้าไปเรียนในเมือง ตั้งแต่นั้นมาก็กลับมาเยี่ยมบ้านแค่ในช่วงเทศกาลเท่านั้น สะใภ้เถา ท่านยังจำข้าได้ไหม”

เขาเงยหน้าขึ้น มองไปยังสะใภ้เถาด้วยสายตาสงบนิ่ง

สะใภ้เถาเอียงศีรษะเล็กน้อย พึมพำเบาๆ ว่า "เสวียนอวี้...เสวียนอวี้...ลูกหลานตระกูลนักปราชญ์..."

หลังจากที่คิดทบทวนอยู่พักใหญ่ นางก็ยิ้มออกมา "ใช่แล้ว ใช่แล้ว ที่บ้านตระกูลเสวียนมีหลานชายคนหนึ่งชื่อเสวียนอวี้ เคยได้ยินมาว่าเจ้าหนูผู้นี้เป็นเด็กฉลาดมาก ถูกส่งไปเล่าเรียนในเมืองตั้งแต่เด็กๆ เลย"

"ตระกูลเสวียนรักหลานชายคนนี้ยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก เสวียนอวี้เอ๋ย..."

"ในหมู่บ้านนี้เหลือเพียงเราทั้งสองคนแล้ว..." จู่ๆ สะใภ้เถาก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาทันที ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดเสวียนอวี้พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญปานใจจะขาด

เสวียนอวี้ชะงักไปเล็กน้อย เขาก้มหน้าลงต่ำ ไหล่ของเขาดูเหมือนจะสั่นระริก

“เอาล่ะ เอาล่ะ หนุ่มน้อยตระกูลเสวียนนับว่ามีบุญวาสนามาก หลายปีมานี้ได้ติดตามเซียนไปฝึกตน ถือว่ามีชีวิตที่ดีมากๆ แล้วนะ" ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยขึ้นเพื่อปลอบโยนนาง

สะใภ้เถาใช้เวลาสักครู่จึงสงบลงได้

"ตอนนี้...นางเป็นอยู่อย่างไรหรือขอรับ" เสวียนอวี้มองสะใภ้เถาพลางเอ่ยถามด้วยเสียงดังกังวาน

“นางน่าสงสารมาก บ้านเกิดของนางอยู่ที่หมู่บ้านข้างเคียง แต่นางก็ไม่ยอมกลับไป เอาแต่เฝ้าดูแลบ้านเรือนอยู่เพียงลำพัง ชาวบ้านในหมู่บ้านจึงช่วยเหลือดูแลนางอยู่เสมอ..." เพราะอย่างไรเสีย พวกเขาล้วนเป็นผู้อพยพเข้ามาอยู่อาศัย และเข้ามาครอบครองบ้านเรือนของคนในหมู่บ้านนี้ จึงควรจะดูแลเอาใจใส่กันบ้าง

เสวียนอวี้เกรงว่าสะใภ้เถาอาจจะถูกกลั่นแกล้ง จึงได้มอบสิ่งของเครื่องใช้มากมายให้แก่ชาวหมู่บ้านหลิงผิง เพื่อให้ชาวหมู่บ้านหลิงผิงดูแลเอาใจใส่สะใภ้เถาเป็นอย่างดี