หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1269

สะใภ้เถาเดินโซซัดโซเซเรื่อยเปื่อยไปทั่วๆ หมู่บ้าน จนมาถึงหลังเขาโดยที่ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่

ที่ด้านหลังเขาเป็นสถานที่ฝังศพของคนทั้งหมู่บ้าน ตระกูลเสวียนก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน

เด็กที่เสียชีวิตจะไม่ได้ฝังในสุสานบรรพบุรุษ แต่เนื่องจากเสวียนอวี้เป็นเด็กฉลาดหลักแหลมมาก เขาได้รับการโปรดปรานจากคุณท่านเป็นอย่างยิ่ง จึงได้รับอนุโลมให้ฝังในสุสานบรรพบุรุษเป็นกรณีพิเศษ แต่จะไม่มีการตั้งป้ายหลุมศพ เพราะเด็กเล็กเกินไป จะเป็นการรบกวนการกลับชาติมาเกิดของพวกเขาได้

ณ ขณะนั้นเอง สะใภ้เถาก็จ้องมองไปยังหลุมศพตระกูลเสวียนด้วยสายตาสงสัย แล้วเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆ

ข้างหลุมศพตระกูลเสวียน มีเนินดินเล็กๆ อยู่กองหนึ่ง ซึ่งดูก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นหลุมศพของเด็กน้อย

“เสวียนอวี้ เสวียนอวี้ หลับแล้ว เสวียนอวี้หลับแล้ว...” นางชี้ไปที่เนินดินนั้นแล้วตะโกนออกมา แต่เพียงไม่นาน นางก็ลืมเรื่องราวทุกอย่างไปหมดสิ้น กลับมานั่งกอดหมอนร้องเพลงกล่อมเด็กเบาๆ อีกครั้ง

ตอนนั้น นางมีบุตรชายวัยทารกอยู่คนหนึ่ง นับตั้งแต่ครอบครัวของนางเสียชีวิต นางก็ติดอยู่กับอดีตเสมอมา อารมณ์ของนางนั้นสลับกันไปมาระหว่างความสับสนมึนงงและความรู้สึกตัว

แน่นอนว่าไม่มีใครใส่ใจกับคำพูดของนางเลย

ด้านนอกหมู่บ้าน

ลู่เจาเจาได้พาเสวียนอวี้ออกมายืนอยู่ที่นอกหมู่บ้านแล้ว นางสังเกตท่าทางของเสวียนอวี้อย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นสีหน้าของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ จึงเอ่ยขึ้นว่า “เสวียนอวี้ กระบี่เจาหยางมีพลังทำลายล้างสูงมาก ในทุกสิบปี ลูกศิษย์ทุกคนจะต้องได้รับการทดสอบจิต ข้ากลัวว่าจิตมารจะปรากฏตัว และก่อให้เกิดความหายนะแก่โลก”

“พรุ่งนี้เจ้าสำนักจะทำการถามจิตของเจ้าอีกครั้ง...ถ้าหากว่ายังไม่ผ่าน...” ลู่เจาเจากล่าวออกมาด้วยท่าทีลังเล

“ก็จะถูกปลดเปลื้องการฝึกฝนทั้งหมด และถูกขับออกจากสำนัก” สำนักกระบี่นั้นมีกฎระเบียบที่เข้มงวดกับลูกศิษย์อย่างมาก พรสวรรค์นั้นเป็นเรื่องรอง สิ่งสำคัญคือจิตใจ

เสวียนอวี้จ้องนางเขม็ง

“หากข้ามิใช่ศิษย์ของท่าน ท่านจะยังเหลียวแลข้าอยู่หรือไม่”

ลู่เจาเจามีสีหน้าฉงนสงสัยทันที รู้สึกว่าเขาพูดจาเพ้อเจ้อจริงๆ

“ข้า...” เขามองลู่เจาเจาเขม็ง มองอยู่นานก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ช่างเถิด...ข้ารู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว แล้วยังจะหวังอะไรเล่า” สีหน้าของเสวียนอวี้ไม่สดใส แต่พยายามฝืนยิ้มออกมา

“ท่านกลับไปก่อนเถิด ศิษย์ขอเดินเล่นผ่อนคลายในเมืองสักพัก พรุ่งนี้ เสวียนอวี้จะชี้แจงแก่ท่านเอง จะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน" เสวียนอวี้หันหลังให้นาง น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย

"อืม ระวังตัวให้ดีด้วย ช่วงนี้พวกแดนมารเริ่มเคลื่อนไหวอีกแล้ว ไม่รู้ว่ากำลังวางแผนอะไรกันอยู่" ลู่เจาเจาขมวดคิ้วแน่น

แม้เหล่ามารจะถูกปกครองโดยแดนเทพ แต่พวกมันก็พยายามต่อต้านอยู่เสมอ จนถึงปัจจุบันก็ยังไม่ยอมจำนนโดยสมบูรณ์

เสวียนอวี้พยักหน้ารับคำ ลู่เจาเจาจึงจากไป

หลังจากที่ลู่เจาเจาจากไปแล้ว เสวียนอวี้ก็เก็บความสงบเยือกเย็นเข้าไปภายในทันที

ทั่วทั้งร่างกายของเขาแผ่กลิ่นอายของความรู้สึกห่างเหินและเย็นชาออกมา

ขณะนั้น มีชายคนหนึ่งจูงมือเด็กน้อยเดินออกมาจากหมู่บ้านอย่างเร่งรีบ เมื่อเห็นเสวียนอวี้ที่อยู่ไม่ไกลก็แสดงสีหน้าดีใจมาก