หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1278

ซ่านซ่านจับชายเสื้อเขาแน่น เงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าหวาดกลัวและสิ้นหวัง “นั่นคือ...คลังสมบัติของข้าหรือ?”

“คลังสมบัติของข้าเรอะ?!!” เขาแทบจะกระโดดโลดเต้น

เจี้ยนเฟิงเจี้ยนอวี่ทำหน้างุนงง “แน่นอนว่าเป็นคลังสมบัติของท่าน ข้างในมีสมบัติล้ำค่าที่ท่านสะสมมาเป็นพันปี”

“นายท่าน หลังจากเปิดคลังสมบัติแล้ว ท่านต้องซ่อนให้มิดชิด อย่าให้ลู่เจาเจารู้นะขอรับ!”

ซ่านซ่านจ้องมองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย

ทันใดนั้น…

เสียงร้องไห้ดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้น “ว๊า…” ฮือ ๆ ๆ ๆ…

“ฮือ ๆ ๆ ๆ…” เขาหน้าแดงก่ำ กอดตัวเองอย่างหมดหนทาง ร้องไห้ปานจะขาดใจ

“เจ้าพูดช้าไป!!”

ให้ตายสิ นั่นมันคลังสมบัติของข้า!!

เขาตกใจนึกถึงตอนที่ตัวเองนำทางให้ลู่เจาเจาอย่างภาคภูมิใจ แล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองเปิดประตู นึกถึงตอนที่ตัวเองเดินนำหน้า…

มิน่าล่ะ ที่รอบ ๆ ทางเดินเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

แต่พอเขาเดินเข้าไป ทุกอย่างก็เงียบสงบ

ที่แท้…

ที่นี่มันบ้านเกิดแสนสุขของเขา!!

ซ่านซ่านทรุดตัวลงนั่งกับพื้น กุมศีรษะร้องไห้โฮ

ฮือ ๆ ๆ ๆ…

ข้าไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ฮือ ๆ ๆ…

ซ่านซ่านร้องไห้กลับไป

ตอนเช้าตื่นขึ้นมา ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำและบวมเหมือนถั่วขนาดใหญ่ เหลือเพียงรอยแยกเล็ก ๆ เท่านั้น

“คุณชายน้อย! เกิดอะไรขึ้นกับดวงตาของท่าน!!”

“รีบไปตามหมอมาเร็วเข้า คุณชายน้อยลืมตาไม่ขึ้น ตาแดงก่ำและบวมไปหมด” แม่นมอุ้มเขาไปหาลู่เจาเจาด้วยความร้อนใจ

แม้แต่ลู่เจาเจา เมื่อเห็นสภาพของเขา ก็ยังเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจมากที่สุดคือ ซ่านซ่านมีสีหน้าไร้อารมณ์ราวกับไม่มีความต้องการใด ๆ เหมือนกับว่าเพิ่งผ่านการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรงมา…

หลังจากตรวจดูแล้ว หมอพูดอย่างช้า ๆ ว่า “คุณชายน้อยไม่ได้เป็นโรคตา เขาแค่ร้องไห้จนตาบวม”

“ใช้ผ้าขนหนูร้อนประคบไข่ร้อนก็พอแล้ว”

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

ลู่เจาเจาหมอบลงข้าง ๆ ซ่านซ่าน แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ซ่านซ่าน เจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า บอกพี่หญิงสิ พี่หญิงจะจัดการให้เอง!” เพราะเห็นแก่สมบัติ ลู่เจาเจาก็เลยยอมตามใจเขาหน่อย

ซ่านซ่านลืมตาขึ้นมองพี่สาว

จากนั้นก็เม้มปาก บิดปากเบี้ยว น้ำตาก็เริ่มไหลลงมาอีก

ลู่เจาเจาทำหน้างง ซ่านซ่านเป็นอะไรไป?

“เมื่อคืนที่ผ่านมา ตำหนักหมิงซินพังถล่มลงมา วังหลวงวุ่นวายกันทั้งคืนเลย”