หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1278

ซ่านซ่านจับชายเสื้อเขาแน่น เงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าหวาดกลัวและสิ้นหวัง “นั่นคือ...คลังสมบัติของข้าหรือ?”

“คลังสมบัติของข้าเรอะ?!!” เขาแทบจะกระโดดโลดเต้น

เจี้ยนเฟิงเจี้ยนอวี่ทำหน้างุนงง “แน่นอนว่าเป็นคลังสมบัติของท่าน ข้างในมีสมบัติล้ำค่าที่ท่านสะสมมาเป็นพันปี”

“นายท่าน หลังจากเปิดคลังสมบัติแล้ว ท่านต้องซ่อนให้มิดชิด อย่าให้ลู่เจาเจารู้นะขอรับ!”

ซ่านซ่านจ้องมองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย

ทันใดนั้น…

เสียงร้องไห้ดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้น “ว๊า…” ฮือ ๆ ๆ ๆ…

“ฮือ ๆ ๆ ๆ…” เขาหน้าแดงก่ำ กอดตัวเองอย่างหมดหนทาง ร้องไห้ปานจะขาดใจ

“เจ้าพูดช้าไป!!”

ให้ตายสิ นั่นมันคลังสมบัติของข้า!!

เขาตกใจนึกถึงตอนที่ตัวเองนำทางให้ลู่เจาเจาอย่างภาคภูมิใจ แล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองเปิดประตู นึกถึงตอนที่ตัวเองเดินนำหน้า…

มิน่าล่ะ ที่รอบ ๆ ทางเดินเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

แต่พอเขาเดินเข้าไป ทุกอย่างก็เงียบสงบ

ที่แท้…

ที่นี่มันบ้านเกิดแสนสุขของเขา!!

ซ่านซ่านทรุดตัวลงนั่งกับพื้น กุมศีรษะร้องไห้โฮ

ฮือ ๆ ๆ ๆ…

ข้าไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ฮือ ๆ ๆ…

ซ่านซ่านร้องไห้กลับไป

ตอนเช้าตื่นขึ้นมา ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำและบวมเหมือนถั่วขนาดใหญ่ เหลือเพียงรอยแยกเล็ก ๆ เท่านั้น

“คุณชายน้อย! เกิดอะไรขึ้นกับดวงตาของท่าน!!”

“รีบไปตามหมอมาเร็วเข้า คุณชายน้อยลืมตาไม่ขึ้น ตาแดงก่ำและบวมไปหมด” แม่นมอุ้มเขาไปหาลู่เจาเจาด้วยความร้อนใจ

แม้แต่ลู่เจาเจา เมื่อเห็นสภาพของเขา ก็ยังเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจมากที่สุดคือ ซ่านซ่านมีสีหน้าไร้อารมณ์ราวกับไม่มีความต้องการใด ๆ เหมือนกับว่าเพิ่งผ่านการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรงมา…

หลังจากตรวจดูแล้ว หมอพูดอย่างช้า ๆ ว่า “คุณชายน้อยไม่ได้เป็นโรคตา เขาแค่ร้องไห้จนตาบวม”

“ใช้ผ้าขนหนูร้อนประคบไข่ร้อนก็พอแล้ว”

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

ลู่เจาเจาหมอบลงข้าง ๆ ซ่านซ่าน แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ซ่านซ่าน เจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า บอกพี่หญิงสิ พี่หญิงจะจัดการให้เอง!” เพราะเห็นแก่สมบัติ ลู่เจาเจาก็เลยยอมตามใจเขาหน่อย

ซ่านซ่านลืมตาขึ้นมองพี่สาว

จากนั้นก็เม้มปาก บิดปากเบี้ยว น้ำตาก็เริ่มไหลลงมาอีก

ลู่เจาเจาทำหน้างง ซ่านซ่านเป็นอะไรไป?

“เมื่อคืนที่ผ่านมา ตำหนักหมิงซินพังถล่มลงมา วังหลวงวุ่นวายกันทั้งคืนเลย”

ในชั่วข้ามคืน พวกเขาขุดเป็นทางเดินและสร้างบันไดลงไปถึงใต้ดินแล้ว

“ข้าจะจูงมือเจ้า ระวังหน่อยนะ” เซวียนจี้ชวนจูงมือนางลงบันไดอย่างระมัดระวัง

ใต้ดินมืดมิด มีคนจุดคบไฟขึ้นแล้วหลายจุด

แต่สิ่งที่น่าตกใจคือ ใต้พื้นดินที่ฮ่องเต้บรรทมอยู่ กลับมีร่องรอยของผู้คนอาศัยอยู่ และดูเหมือนจะมีจำนวนไม่น้อย…

สีหน้าของทุกคนในกลุ่มตงหลิงดูไม่ดีนัก

“ตรวจสอบ! ตรวจสอบให้ละเอียด! นี่คือตำหนักบรรทมของฮ่องเต้ เส้นลมปราณมังกรของตงหลิง ไม่รู้ว่าถูกใครยึดครองไปตั้งแต่เมื่อไหร่!”

รอบกายฮ่องเต้คุกเข่าลงไปเป็นกลุ่มใหญ่

ลู่เจาเจาเดินไปยังหน้าผาที่พังทลาย ยิ่งมองยิ่งตกใจ

นี่มัน...ค่ายกลหลักของชีเจวี๋ยที่ผู้ใต้บังคับบัญชาชีเจวี๋ยวางไว้!

นางเพ่งมองร่องรอยอย่างละเอียด แล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่ตำหนักหมิงซินถล่มเมื่อคืน คาดว่า...ค่ายกลนี้ถูกทำลายเมื่อคืนนี้เอง

ใครเป็นคนทำลายมัน?

ภาพใบหน้าเล็ก ๆ ที่ร้องไห้คร่ำครวญของซ่านซ่านในวันนี้ผุดขึ้นมาในใจของลู่เจาเจาโดยไม่ทราบสาเหตุ เขาคงได้พบกับผู้ใต้บังคับบัญชาเมื่อคืนนี้แล้วใช่ไหม?

เจาเจาาขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางตึงเครียด

“ค่ายกลนี้ ต้องเป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้เกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติอย่างต่อเนื่องในโลกมนุษย์ และทำให้ชาวบ้านสูญเสียเหตุผลแน่” เซี่ยอวี้โจวมองไปรอบ ๆ ในที่สุดใครจะมีความสามารถที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ในการทำลายค่ายกลนี้ได้!

ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ ก็เห็นมีคนมาจากด้านบนเพื่อรายงานกะทันหัน