หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1277

“ชีวิตคนถือเป็นอะไรกันล่ะขอบรับ นายท่าน ฐานะของท่านนั้นถูกกำหนดให้เส้นทางเต็มไปด้วยเลือด！ ท่านกลับมาเกิด หรือว่าท่านยังไม่แน่ใจขอรับ” เจี้ยนอวี่มองไปที่เขาอย่างสิ้นหวัง

ซ่านซ่านเงยหน้าขึ้นมองฟ้าอย่างลึกซึ้งด้วยท่าทางเจ็บปวด

“อย่าได้ลังเล...”

“เหมือนกับกระบี่เจาหยางในมือของนางที่ตัดศีรษะผู้คน！”

เจี้ยนอวี่เจี้ยนเฟิง...

“มีร่องรอยบนร่างกายที่สมบูรณ์ของนาง บนโลกใบนี้จะหาที่อุดมสมบูรณ์ได้” ซ่านซ่านแทบจะร้องไห้ออกมา

“ทำลายค่ายกลเถอะ...”

ความสำคัญของชีวิตคนงั้นหรือ

ไม่สิ ไม่ ไม่ ความสำคัญของชีวิตข้า！

“เจ้าชาติชั่วหันชวน เจ้าทำให้นายท่านลำบากแล้ว！！”

“แผ่นดินกว้างใหญ่จะให้ท่านมาเกิดในตระกูลของลู่เจาเจาให้ได้ เขาคิดจะทรมาณท่าน！！” ถ้าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจใครจะเชื่อกัน

“สักวันหนึ่งข้าจะฆ่าพวกแดนเทพ และเอาศีรษะของหันชวนมาให้ได้！ และเอาเลือดมาล้างความอัปยศให้นายท่าน！”

เจี้ยนเฟิงโกรธจนกัดฟัน

ตอนนี้พลังของนายท่านยังไม่กลับมาทั้งหมด ลู่เจาเจาทำเครื่องหมายบนตัวเขาอีกครั้งคงไม่ใช่ว่าทำอะไรไม่ได้แล้วหรอกนะ

“รีบทำลายค่ายกล！” ซ่านซ่านมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง เขาได้สร้างเงาขขึ้นมา เขากลัวเหลือเกินว่าลู่เจาเจาจะออกมาฆ่าเขาจากที่ไหนสักที่

เจี้ยนเฟิงและเจี้ยนอวี่ทนไม่ไหว นี่คือความพยายามอย่างอุตสาหะตลอดหลายปีของพวกเขา

“นายท่าน ตอนนี้ท่านเปลี่ยนใจคิดจะทำให้ลู่เจาเจาสับสนและอยู่กับนาง รอจนพลังกลับคืนมาใหม่ใช่หรือไม่ขอรับ” เจี้ยนอวี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

สายตาของเจี้ยนเฟิงมีความยินดีอยู่ในนั้น “นายท่าน！ แผนนี้ใช้ได้ขอรับ！！”

“ตอนนี้พวกท่านมีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด ลู่เจาเจาจะให้ความสำคัญกับสายเลือด รอให้พลังของท่านกลับมาท่านก็จะสามารถสู้กับนางได้！ ฆ่าแดนเทพและเด็ดหัวหันชวนมา！”

“พอถึงตอนนั้นแล้วลู่เจาเจากับหันชวนก็จะกลายเป็นผุยผง เทพมารชีเจวี๋ยจะสามารถครองทั้งสามภพได้！”

“นายท่าน ข้าน้อยเชื่อฟังท่าน！” ดวงตาอนร้อนแรงของเจี้ยนเฟิงมองมาที่เขา

ซ่านซ่าน...

ที่จริงแล้วเขาไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น

แต่ว่าเอาที่พวกเขามีความสุขแล้วกัน

เจี้ยนเฟิงและเจี้ยนอวี่หันหลังกลับทันที “ทุกคนฟังคำสั่งข้า ทำลายค่ายกลเดี๋ยวนี้！”

“เจ้านายน้อยขอรับ ค่ายกลใหญ่ถูกสร้างจากเส้นเอ็นมังกรตงหลิง รอทำลายมันแล้ว ที่นี่จะพังลง พวกข้าน้อยจะพาท่านออกจากที่นี่”

ซ่านซ่านพยักหน้า มิน่าเล่าตั๊กแตนในตงหลิงถึงได้รุนแรงมาก

คนชุดดำจำนวนนับไม่ถ้วนได้แยกย้ายออกไปโดยไม่ถามอะไร

ผ่านไปไม่นาน ใต้เท้าของเขาก็สั่นไหว ก้อนหินบริเวณรอบๆ ร่วงลงมา

“นายท่าน ข้าน้อยจะพาท่านออกไป！” เจี้ยนเฟิงและเจี้ยนอวี่อุ้มซ่านซ่านขึ้นและเปิดประตูแสง

มีเสียงดังก้องอยู่ด้านหลังของเขาสามารถทำให้ผู้คนตกใจกลางดึกได้

“นายท่าน ท่านได้รับควาภักดีที่ข้าน้อยมีต่อท่านหรือยังขอรับ”

“ครั้งก่อนเจี้ยนอวี่กลับมาบอกว่าท่านกำลังเติบโต และได้ปลุกส่วนหนึ่งของความทรงจำขึ้นมาแล้ว และเกรงว่าท่านจะอยู่เพียงลำพังถ้าไม่มีเงินจะทำอะไรไม่สะดวก”

“จึงได้ส่งคลังสมบัติให้ท่านโดยเฉพาะ”

“นายท่าน ท่านน่าจะรู้ตำแหน่งแล้วใช่หรือไม่ขอรับ”

จอมมารชีเจวี๋ยประกอบด้วยความปรารถนามากมาย ความปรารถนาที่มากที่สุดนั้นอยู่ในโลกมนุษย์นั้นคือ ความอยากรวย

จอมมารชีเจวี๋ยย่อมได้ความรู้สึกนี้มาอย่างลึกซึ้ง

ซ่านซ่านจ้องตาเขาอย่างสับสน “คลัง...คลังสมบัติเหรอ”

“คลังสมบัติอะไยหยอ”

เจี้ยนอวี่พูดยิ้มๆ ว่า “เป็นสิ่งที่ท่านเก็บสะสมมาหลายปีขอรับ ความร่ำรวยที่ท่านสะสมมาหลายปีไง...”

“หรือว่าท่านยังไม่ได้ยินเสียงเรียกขอรับ คลังสมบัติมีจิตหยั่งรู้ของท่าน มันจะเรียกท่านด้วยตัวเอง”

“ในนั้นมีทรัพย์สมบัติมากมาย ทั้งเงินทองเพชรนิลจินดา แม้กระทั่งหุบเขาและข้าววิญญาณ...ค่ายกลในคลังสมบัตินั้นซ้อนทับกับค่ายกลอีกที คนปกติเขาไปล้วนแต่สิ้นชีวิต”

“มีเพียงแค่ท่านที่เข้าใกล้มันได้ขอรับ ค่ายกลจึงจะไม่ทำงาน”

“แปลก...สองวันก่อน เห็นได้ชัดว่าข้าสัมผัสได้ว่าคลังสมบัติถูกเปิดออก” ใบหน้าของเจี้ยนอวี่เต็มไปด้วยความสงสัย คลังสมบัติของนางท่าน คนภายนอกไม่สามารถเปิดออกได้โดยง่าย

“ใบหน้าของนายท่านทำไมถึงได้ซีดขนาดนี้ล่ะขอรับ” เจี้ยนเฟิงขยับเข้ามาดูใกล้ๆ

ใบหน้าเล็กๆ ของนายท่านจู่ๆ ก็ขาวซีด ร่างของเขาโซเซและล้มลง