หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1276

สายลมอ่อนๆ พัดพาเหล่าใบไม้ที่ร่วงโรยจนเป็นเกลียว เขาเดินไปตามถนนคนเดียว

บางครั้งก็จะพบตั๊กแตนอยู่สองสามตัว แต่เขาก็ไม่ได้มองมันอย่างละเอียด

เสียงที่เรียกเขานั้นราวกับว่าได้ใช้วิธีลึกลับในการให้เขาได้ยิน

เขาเดินไปข้างหน้าทีละก้าว...

เขาหยุดลงด้านนอกกำแพง ซ่านซ่านเอียงคออย่างสับสนเล็กน้อย “เจ้านายน้อย เปิดประตูลับ...”

ซ่านซ่านยกมือขึ้นวาดกลางอากาศ หัวสมองของเขาขาวโพลนแต่เขากลับยกมือขึ้นวาดได้

จนกลายเป็นรูปแบบบางอย่างบนอากาศ ทันใดนั้นเองกลุ่มก้อนแสงสว่างขนาดใหญ่ก็ปรากฏตรงหน้าเขาราวกับเป็นประตูสู่แสงสว่าง

ซ่านซ่านเดินเข้าไปในนั้นอย่างไม่ลังเล

ดูเหมือนว่าจะมีทางเดินอันมืดมิดทอดอยาวอยู่ในประตูแห่งแสง เขาเดินอยู่สักพัก ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ลืมขึ้น

พระราชวังใต้ดินขนาดใหญ่ทำให้เขาตกตะลึง

วินาทีที่ปลายเท้าของเขาแตะลงกับพื้น มีเสียงพูดพร้อมกันจากรอบตัวว่า “ยินดีต้อนรับเจ้านายกลับมา！” เสียงนั้นดังจนทำให้หูหนวก แต่แฝงไปด้วยความตื่นเต้นอยู่ในนั้น

ซ่านซ่านมองไปโดยรอบ รอบตัวเขามีคนชุดดำยืนรายล้อมอยู่เต็มไปหมด

คนที่เป็นผู้นำสองคนไม่ได้สวมหน้ากาก ทั้งสองคนหน้าตาคล้ายกันมาก เขารู้จักคนทั้งคู่

ตอนที่เผชิญหน้ากับลู่เจาเจา ตัวเขาได้ทำร้ายพวกเขาไปในหนึ่งดาบ

“ทั่น...แผลหายยังขอรับ” เสียงของเขายังมีความเด็ก ฟังดูแล้วน่าเอ็นดู

คนชุดดำตรงข้ามนั้นซ่านซ่านจำเขาได้ สีหน้าของเขาดูตื่นเต้น “ขอบพระคุณเจ้านายน้อยที่ลงมืออย่างปราณีขอรับ เจี้ยนอวี่หายดีแล้วขอรับ”

“เจ้านายน้อย ข้าน้อยมีนามว่าเจี้ยนอวี่ขอรับ เป็นมือซ้ายของท่าน”

“ส่วนนี่คือมือขวามีนามว่าเจี้ยนเฟิง พวกเราเป็นฝาแฝดกันขอรับ และเป็นกำลังให้กับท่านมาโดยตลอด”

นิสัยของเจี้ยนเฟิงนั้นค่อนข้างเปิดเผย ในเวลานี้เอ่ยอย่างเขาทั้งโกรธและโมโห “เจ้านายน้อย เจ้าสุนัขหันชวนถึงกับกล้าทำร้ายท่าน！！”

“ในแดนเทพที่แท้ก็เต็มไปด้วยพวกเจ้าเล่ห์ ！ เขาหลอกพวกเรา！”

“ตอนนั้นท่านถูกลู่เจาเจาจับตัวเอาไว้และถูกขังไว้ในแดนเทพมาตลอด เขาบอกว่าให้ท่านมาเวียนว่ายตายเกิดในโลกมนุษย์และกลับไปข้างบน！แต่ให้ตายเถอะ ถึงกับให้ท่านมาเกิดในตระกูลของลู่เจาเจา！！ และกลายเป็นน้องชายแท้ๆ ของเทพกระบี่เจาหยาง！！”

“นายท่านของข้า ลำบากท่านแล้ว”

“ท่านอยู่กับนางจะต้องลำบากมาแน่เลยขอรับ”

“ชาติก่อนท่านแพ้ให้กับลู่เจาเจา ชาตินี้ยังถูกนางกดหัวตั้งแต่ยังเด็ก นายท่าน...ชีวิตของท่านทำไมถึงได้ลำบากนักนะ” ดวงตาของเฟินเจี้ยนแดงก่ำ เขาร้องไห้โดยไม่ส่งเสียออกมา

“ครั้งก่อนท่านเปิดเผยตัวตนของตัวเอง นางคงจะรังแกท่านอยู่เป็นประจำใช่หรือไม่ แล้วก็ทรมาณท่านด้วยหรือไม่” เฟิงเจี้ยนเช็ดน้ำตา

ซ่านซ่านได้ฟัง ใบหน้าเล็กๆ นั้นตึงเครียดพร้อมพยักหน้า

“นาง...นางร้ายกาจมาก！！”

ผู้พิทักษ์สองคนเป็นห่วงเขาเหลือเกิน “นายท่าน ท่านทรมาณแล้ว！ ต้องโทษเจ้าหันชวนนั่น เจ้าเดียรัจฉาน！！ เขาให้ทางรอดกับท่านที่ไหนกัน เขาอยากจะเอาชีวิตท่านต่างหาก！”

“นายท่าน ท่านคงอยู่อย่างลำบากมากกระมัง จะต้องเอาตัวรอดจากความตายใช่หรือไม่” น้ำตาของเจี้ยนเฟิงแทบจะไหลมาอยู่รอมร่อ ถึงแม้ว่าเจี้ยนอวี่จะยังน้ำตาไม่ไหล แต่ดวงตาของเขาแดงก่ำ