หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1275

เสวียนอวี้พยักหน้า และพูดเสียงดังว่า “ศิษย์ทราบดีขอรับ”

จงไป๋มองไปที่เสวียนอวี้และพูดเสียงเบาว่า “ท่านอาจารย์ พวกเขาติดสินโทษกับเสวียนอวี้กันเองหรือขอรับ ทำไมเสวียนอวี้ถึงได้ดูอ่อนแรงเช่นนี้...”

“เป็นไปไม่ได้ ศิษย์ของข้า ต่อให้ถูกฆ่า ก็ไม่ต้องถึงมือคนอื่น”

ศิษย์หลายคนเมื่อนึก ก็จริงดังว่า

“เสวียนอวี้ ยื่นมือออกมาไว้บนกระจกส่องจิตมาร” ผู้อาวุโสคุมกฎเอ่ยเสียงขรึม

เสวียนอวี้มีรูปร่างสูงบาง หน้าตาหล่อเหลา ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง เขายื่นมืออกไปไว้บนกระจกส่องจิตมารโดยไม่พูดอะไร...

จงไป๋มองไปยังคลื่นน้ำบนกระจกอย่างตื่นเต้น

กานถังพูเสียงเบาว่า “เสวียนอวี้ถูกขับออกจากสำนัก เช่นนั้นข้าก็หลายเป็นศิษย์น้องหกใช่หรือไม่”

ทุกคนต่างพากันมองหน้านาง

กานถังยิ้มแห้ง

ลู่เจาเจาหลับตาลงเล็กน้อย นางไม่อยากมอง

“หืม...” จงไป๋เบิกตากว่าอย่างประหลาดใจ จากนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความยินดีอย่างถึงที่สุด

“ท่านอาจารย์ เสวียนอวี้ไม่มีจิตมารแล้ว！！”

“ท่านอาจารย์ เสวียนอวี้จะไม่ถูกทำลายวิชาและถูกขับไล่ลงจากภูเขาแล้ว！！” จงไป๋ยังคงแสดงท่าทีอย่างศิษย์พี่ใหญ่ ในเวลานี้เขาประหลาดใจระคนดีใจ

“เจ้าสำนัก ผู้อาวุโส จิตมารของเสวียนอวี้ได้ถูกกำจัดไปแล้ว！” เขารีบรายงานต่อหน้าเหล่าผู้อาวุโส

เสวียนอวี้หน้าซีด มุมปากแย้มยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก

เจ้าสำนักจึงคลายใจลงและเข้ามาตบบ่าของเสวียนอวี้ “เจ้าหนุ่มอย่างเจ้าทำให้ข้าตกใจหมด อาจารย์เจ้าเปลืองแรงกายแรงใจกับเจ้าไปไม่น้อย อย่าทำให้นางผิดหวังล่ะ”

“ดี ดี ดี ในเมื่อกำจัดจิตมารได้แล้ว เรื่องนี้ก็ให้จบเท่านี้”

“เสวียนอวี้ตั้งใจบำเพ็ญให้ดี” เจ้าสำนักเห็นใบหน้าของเขาถึงแม้ว่าจะอ่อนแรง แต่ดวงตานั้นกลับกระจ่างใส และไม่มีเงื่อนงำอย่างที่ผ่านทางดวงตาดังปกติ

ดูเหมือนว่าปมนั้นจะได้รับการแก้ไขแล้ว เจ้าสำนักจึงวางใจ

ผู้อาวุโสทุกคนออกไปแล้ว เสวียนอวี้จึงสูดหายใจเข้าลึกแล้วเดินเข้าไปหาลู่เจาเจาทีละก้าว

เขาเงยหน้าขึ้นและสบตาลู่เจาเจาโดยตรง

ดวงตาที่ปกติสงบนิ่ง ไม่มีความนัยซ่อนอยู่ในดวงตานั้นอีกต่อไปแล้ว

คิ้วที่ขมวดแน่นของลู่เจาเจาค่อยๆ คลายออก

เสวียนอวี้คุกเข่าตรงหน้าลู่เจาเจา เสียงของเขาเหมือนจะร้องไห้และฟังดูเย็นชาเช่นกัน “ท่านอาจารย์ ขอท่านอย่าได้ทิ้งศิษย์เลย”

“เสวียนอวี้ผิดไปแล้ว”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเสวียนอวี้จะตั้งใจบำเพ็ญ และไม่คิดฟุ้งซ่านอีก ขอร้องท่านอาจารย์...อย่าได้ทิ้งศิษย์”

จงไป๋มองไปที่อาจารย์ และมองไปที่เสวียนอวี้

ทั้งสองคนนี้กำลังเล่นใบ้คำอยู่หรือ คนที่มีใจเพียงรู้จักการบำเพ็ญนั้นเห็นแล้วไม่เข้าใจ

กานถังเอียงคอมองอาจารย์ และมองไปที่เสวียนอวี้ จากนั้นนางก็เบิกตากว้าง

“ถ้าหากว่ามีโอกาสจะต้องไปเยี่ยมเขาให้ได้ ดูเหมือนว่าเขาอยู่ในเผ่ามารจะไม่ค่อยอยู่สบายนัก...” ลู่เจาเจาเป็นกังวล กับศิษย์หลายคนนางได้พบหน้ากันแล้ว เหลือเพียงเสวียนอวี้ที่ยังใช้ชีวิตที่น่าสังเวชอยู่ในโลกมาร

ลู่เจาเจาถอนหายใจแรง เสวียนอวี้น่าสงสารจริงๆ

เขาน่าจะเป็นคนที่เกลียดมารมากที่สุด

นางคิดถึงเสวียนอวี้ในใจสารพัด นางขดตัวนอนและหลับลึกลงไปอีกครั้ง

ท่านแม่บอกว่าความหนาวเริ่มมาจากเท้า เก็บท้องและหดเท้าเข้าด้วยกันจะได้ไม่ได้รับความเย็น นางเชื่อฟังท่านแม่มาก

เมื่อนางหลับลง ห้องฝั่งตรงข้ามก็เปิดออกเล็กน้อย

ซ่านซ่านรีบมายืนข้างประตู

“เจ้านายตัวน้อย...”

“เจ้านายตัวน้อย...รีบตื่นเร็ว...”

“เจ้านายตัวน้อย...อย่าทำให้คนอื่นตกใจ！จำเอาไว้อย่าทำให้เขาตกใจ！” เสียงที่ดังข้างพูดนั้นชัดเจน แต่ละครั้งที่พูดออกมานั้นมีความเร่งร้อนขึ้นทุกครั้ง

ตอนนี้เขาเพิ่งจะหนึ่งปีกว่า ยังเดินไม่มั่นคงเลย เขาเดินไป๋ไปมาราวกับลูกเป็ด

“เจ้าอยู่ที่ไหน” เขาพึมพำเสียงเบา

เขาเดินตามเสียงออกไปข้างนอก ดูเหมือนว่าทั่วทั้งเรือนนี้จะหลับไหลและไม่รู้ตัว

เขาเดินเพียงลำพังไปยังถนนอันมืดมิดแต่กลับไม่รู้สึกกลัว