หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1274

“พวกเราคือหนึ่งเดียวกันมาแต่แรก เจ้ากำจัดข้าออกไป คนที่จะลำบากก็คือเจ้า！”

มือของเสวียนอู่เต็มไปด้วยเลือดสด แสงสีแดงอยู่ในกำมือของของ ใบหน้าของเขาได้ซีดขาวราวกับกระดาษ ราวกับว่ามันไรซึ่งสีเลือด

“ข้าจะให้เจ้ากลับสู่สังสารวัฏ อนาคตจะเป็นเช่นไร เจ้าจะได้เป็นคนกำหนดเอง”

มารจิตดิ้นรนอยู่ในเงื้อมมือของเขา “เสวียนอวี้ เจ้าอย่าได้เสียใจภายหลัง！ สักวันหนึ่งลู่เจาเจาจะเป็นของข้า！”

เสวียนอวี้พิงกำแพง เขาเจ็บปวดเสียจนไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ ชุดสีฟ้าเหลือบขาวของเขาเต็มไปด้วยรอยเลือด

ตอนที่เขาเดินทางติดตามลู่เจาเจานั้น เขาเคยได้ไปแดนปรภพ

ในขณะนั้นเองเขาได้ไปช่วยชีวิตคนคนหนึ่งเอาไว้ ตอนนั้นเขารีบร้อนลงจากเขา จึงได้เรียกอีกฝ่ายมาและได้มอบจิตมารอันอ่อนแอให้กับอีกฝ่ายไป

“เรื่องนี้รบกวนท่านแล้ว หว่างว่าท่านจะปิดปากเงียบ” หลังจากที่กำจัดมารจิตแล้ว ตัวเขาก็ไม่สามารถสงบนิ่งได้อีก

“วางใจเถอะ ศิษย์พี่เสวียนอู่มีบุญคุณเคยช่วยชีวิตข้า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่นับว่าเป็นอะไร” การเข้าสู่งสังสารวัฏของวิญญาณที่น่าเวทนานั้นเป็นเรื่องปกติในปรภพ

แม้กระทั่งการกลับสู่สังสารวัฏนั้นวิญญาณจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรูปร่างขึ้นและค่อยๆ สมบูรณ์ขึ้น

เสวียนอวี้เดินเซกลับมายังภูเขาสัจธรรม เขาเหม่อมองแสงไฟสีเหลืองอันอบอุ่นภายในเรือนเล็ก

เชาก้มหน้าลงและพึมพำเสียงเบาว่า

“ดวงจันทร์สวมควรอยู่บนท้องฟ้า ไม่ใช่อยู่ในโคลนตม...” ข้าไม่ผิด

ฟ้าเพิ่งจะสาง เสวียนอวี้ก็ศิษย์ของนิกายกระบี่พามายังห้องโถงใหญ่

ลู่เจาเจากุมศีรษะ นางรู้สึกเพียงปวดหัว

“เจ็บจัง...ใครมาแอบตีหัวข้าตอนข้าหลับกัน” นางกุมหัว แก้มที่เคยมีเจือไปด้วยฤทธิ์สุรานั้นจางไป ดวงตาของนางกระจ่างใส

“ท่านอาจารย์ ท่านจำอะไรไม่ได้เลยหรือขอรับ” จงไป๋มองนางอย่างหวาดกลัว

“ข้าจะไปจำได้อย่างไรกัน ข้าดื่มสุราไปหน่อย กินปูหมักสุราไปสองตัว แล้วก็กลับไปพัก” ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความใสซื่อแล้วหาวออกมา

ท่าทางอันเกียจคร้าน ไหนเลยจะดูเหมือนกับเทพกระบี่ที่แข็งแกร่งที่สุดในสามภพ

นางทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่น ที่แท้กลิ่นสุราก็หายไปหมดแล้ว

เหลือเพียงความหอมเบาบาง

นางเงยหน้ามองไปทางหน้าต่างก็เห็นว่ากลีบดอกไม้อ่อนนุ่มสีขาวต่างพากันประชันกันเบางบาน ดูสวยงามเป็นอย่างมาก สีสันอย่างหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิได้เพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง

“ปัญหาอยู่ที่สุรา ท่านดื่มสุราจนเมามายในโลกเซียน ท่านเจ้าสำนักไม่ได้นอนมาทั้งคืนและไปขอให้ท่านปู่ไปยอมรับผิดกับท่านย่า”

“ท่านเจ้าสำนักกำลังโมโหอยู่เลย”

ลู่เจาเจาชะงักไป ดื่มเยอะไปงั้นหรือ

นางลุกขึ้นจากที่นอนนุ่ม จนทำให้สมบัติหล่นกระจายลงพื้น...นางได้มาเมื่อคืนนี้

ลู่เจาเจา...

“บัลลังก์ของมหาเทพทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ？！” นางชี้ไปยังบัลลังก์หยกอันสว่างไสวของมหาเทพที่อยู่อีกทุท