หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1282

“เผ่านทีอุดร ไม่เคยได้ยินมาก่อน” ลู่เจาเจาไม่เคยได้ยินชื่อเผ่านี้ในความทรงจำของนางเลย

“เผ่านี้สันโดษมาหลายปี เป็นเผ่าที่หลีกเลี่ยงโลกภายนอก ฝ่าบาทเคยบอกว่า แต่ก่อนพวกเขาไม่ได้ชื่อเผ่านทีอุดร ... ว่ากันว่าพวกเขาเชี่ยวชาญด้านการขอฝน บ่าวไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ รอเข้าวังแล้วท่านค่อยถาฝ่าบาทเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่เจาเจาพยักหน้า

เมื่อนางเข้าวัง ฮ่องเต้ก็กำลังต้อนรับเผ่านทีอุดรอยู่ในห้องทรงพระอักษร

“รีบไปเตรียมน้ำชาและขนม องค์หญิงน้อยเสด็จแล้ว” ขันทีสั่งให้ห้องเครื่องเตรียมของว่าง

ลู่เจาเจาโบกมือ พลางหยิบตะกร้าเล็ก ๆ ออกมาจากรถม้า

บนตะกร้ามีใบอ่อนสีเขียวสดปกคลุมอยู่ ในช่วงภัยพิบัติที่ไม่มีพืชพันธุ์ใด ๆ เจริญเติบโตได้ ใบไม้เหล่านี้มีค่ามาก ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีกลิ่นหอมหวานอบอวลอยู่ในอากาศอีกด้วย

“ช่วยจัดใส่จานให้ทุกคนได้ชิมหน่อย”

นี่คือผลไม้เล็ก ๆ ที่เติบโตข้างบ่อน้ำพุวิญญาณในมิติ มีใบสีเขียวสดและส่งกลิ่นหอมสดชื่น ช่วงนี้มีผลเล็ก ๆ เหล่านี้เติบโตขึ้นมากมาย ลู่เจาเจาแบ่งผลไม้เหล่านี้ส่วนหนึ่งไว้ที่ศาลาพักม้า และนำอีกส่วนหนึ่งมาให้เซวียนจี้ชวน

วันนี้เผ่านทีอุดรมาเข้าเฝ้าพอดี ลองชิมด้วยกันก็ดี

ขันทีหัวเราะและกล่าวขอบคุณ “ภัยพิบัติทางธรรมชาติในปัจจุบัน ผลไม้สดกลับมีค่ามากกว่าทองคำเสียอีก”

ผลักประตูห้องทรงพระอักษร ลู่เจาเจาวิ่งเข้าไปด้วยฝีเท้าเล็ก ๆ

คนเผ่านทีอุดรสวมชุดขาวและมีผมสีขาว ดูเหมือนจะมีบุคลิกสง่างาม

หลังจากลู่เจาเจาเข้าไปในห้องโถง นางไม่รายงานตัวหรือคำนับใด ๆ เซวียนจี้ชวนก็อุ้มนางขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติและวางนางลงบนบัลลังก์มังกร

“ฝ่าบาท พระธิดามีพรสวรรค์ยอดเยี่ยม เหมาะแก่การฝึกฝนเป็นอย่างยิ่ง” เผ่านทีอุดรกล่าวสอพลอด้วยรอยยิ้ม

ฮ่องเต้ตงหลิงหยุดยิ้มเล็กน้อย

“ผู้อาวุโสสายตาฝ้าฟางแล้วหรือ ลองดูอีกครั้งไหม?” เซวียนจี้ชวนแสยะยิ้ม เย้ยหยัน ทันใดนั้นก็แผ่ความน่าเกรงขามออกมา

เผ่านทีอุดรชะงัก ผู้อาวุโสตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ “ข้าตาฝ้าฟางแล้ว สมควรโดนตี สมควรโดนตี” ใจเขาเต้นระรัวด้วยความกลัว มีข่าวลือว่าฮ่องเต้ตงหลิงโหดเหี้ยม แต่ตอนนี้เขากลับยิ้มอย่างอ่อนโยน

ใครก็ตามที่เห็นครั้งแรก คงคิดว่าเป็นบุตรสาวแน่ ๆ !!

“เจาเจา เผ่านทีอุดรบอกว่าสามารถขอฝนได้ พรุ่งนี้จะมีพิธีขอฝน” ฮ่องเต้ตงหลิงอธิบายให้เจาเจาฟังอย่างละเอียด

“ขอฝน??”

“ในแดนศักดิ์สิทธิ์มีผู้ที่เชี่ยวชาญในขอฝน แต่ไม่ใช่เผ่านทีอุดร…” นางไม่มีความประทับใจใด ๆ ต่อเผ่านทีอุดร

หัวหน้าเผ่านทีอุดรมีสีหน้าเศร้าโศก ถอนหายใจลึก ๆ

“เดิมที เราไม่ได้เรียกว่าเผ่านทีอุดร”

“ทั้งหมดนี้ เป็นความผิดของลู่เจาเจา!! เทพกระบี่เจาหยางในตำนาน!” หัวหน้าเผ่ากัดฟันแน่น ดูเหมือนจะกินคนได้

ลู่เจาเจา??

มันเกี่ยวอะไรกับข้า!! แม้แต่การกินคนก็ยังสามารถใส่ร้ายกันได้? นางเบิกตากว้างด้วยความไม่พอใจ!

หลังจากที่ลู่เจาเจาสืบพบความจริง ในระหว่างการกวาดล้างเผ่ามังกร ก็ได้จัดการสั่งสอนเผ่านทีอย่างรุนแรงไปพร้อมกัน

ขับไล่พวกมันออกจากเขตแดนนที เนรเทศไปยังนทีอุดรในโลกมนุษย์

ยิ่งไปกว่านั้น ยังยึดชื่อของเผ่านที ไม่ให้พวกเขาหลอกลวงผู้คนได้อีกต่อไป!

แม้กระทั่งเมื่อคนอื่นถามถึงพวกเขา ลู่เจ้าเจาก็ตอบไปอย่างไม่ใส่ใจว่า “พวกเขาหรือ? ย้ายบ้านแล้ว ตอนนี้เรียกว่าเผ่านทีอุดร”

ตั้งชื่อพวกเขาว่าเผ่านทีอุดรโดยตรง

ตั้งแต่นั้นมาก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในดินแดนทางเหนือ ไม่กล้าออกมาอีกเลย

ลู่เจาเจามองไปทางซ้ายทีขวาทีด้วยความรู้สึกผิด นางไล่พวกเขาไปนทีอุดรและตั้งชื่อพวกเขาว่าเผ่านทีอุดร มันถูกต้องแล้ว!

เป็นนางเองที่ทำ!

“ตอนนี้ได้ยินว่าเกิดภัยแล้งรุนแรงในโลกมนุษย์ คนในเผ่าของเราถึงกล้าออกมาขอฝน เฮ้อ…” หัวหน้าเผ่าถอนหายใจยาว ๆ อยากกลับไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์จริง ๆ

“ขอเพียงแค่ได้สะสมบุญกุศลเพิ่มขึ้น ก็จะได้กลับไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์”

“ที่นั่น คือบ้านของเรา”

“ไม่กลัวว่าฝ่าบาทจะหัวเราะเยาะ รุ่นปู่ย่าตายายที่เคยทำผิดพลาดไปนั้นเกลียดลู่เจาเจาเข้ากระดูกดำ แม้กระทั่งก่อนตายก็ยังสาปแช่งเทพกระบี่เจาหยาง”

“แต่พวกเราเกิดในโลกมนุษย์ เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ ทำงานตอนพระอาทิตย์ขึ้น พักผ่อนตอนพระอาทิตย์ตกดิน ดังนั้นเราจึงเข้าใจมนุษย์มากกว่า” โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานที่ที่ลู่เจาเจามอบหมายให้พวกเขาอยู่ทางเหนือ สภาพอากาศเลวร้ายมาก พวกเขามีชีวิตอยู่โดยขึ้นอยู่กับสภาพอากาศโดยสิ้นเชิง