หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1283

ถึงขั้นที่ว่า คนรุ่นใหม่ไม่เชื่อว่าแดนศักดิ์สิทธิ์มีอยู่จริง ยิ่งไม่เชื่อว่าบรรพบุรุษมาจากแดนศักดิ์สิทธิ์ และได้กลายเป็นมนุษย์ปกติทั่วไป......

นี่ยิ่งทำให้คนปวดใจ

ถึงแม้ว่าหัวหน้าเผ่าด่าลู่เจาเจาหลายประโยค แต่ว่าภายในหัวใจไม่เคยเกลียดนางเลย

ตอนนั้นเพราะเผ่านทีต้องการให้คนมาบูชาเยอะๆ จงใจเปลี่ยนปริมาณน้ำฝน ลดปริมาณน้ำฝนลง ลับหลังไม่รู้ว่าทำให้ประชาชนพลันถิ่นไร้ที่อยู่ไปไม่รู้เท่าไหร่

ทั้งหมดนี้เป็นการลงโทษที่สมควรได้รับ

เมื่อก่อนนักพรตจื้อสวี่ อยู่เบื้องบนรู้สึกว่ามนุษย์ไม่มีค่าควรสนใจ

แต่ตอนนี้ถึงเพิ่งเข้าอกเข้าใจมากขึ้น

หัวหน้าเผ่ารวมถึงสมาชิกในเผ่าลุกขึ้นมาโบกมือไปที่ประตูตำหนัก “เผ่านทีอุดรอยากกลับไปแดนศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง จะต้องทำความดีให้มากๆ สะสมบุญเยอะๆ”

“ตอนนี้การขอฝนเพื่อทุกคน เป็นโอกาสที่ดีที่สุด”

ลู่เจาเจาแอบพยักหน้า จิตใจของเผ่านทีอุดรรุ่นใหม่ค่อนข้างดี

ข้างนอกประตู นางกำนัลยกของว่างเข้ามาในตำหนัก

“องค์หญิงคิดถึงฝ่าบาท จึงส่งผลไม้นิล……ที่สดใหม่เนื้อนุ่มมาโดยเฉพาะพ่ะย่ะค่ะ” ขันทียิ้มและยื่นจานใบเล็กไปตรงหน้าฮ่องเต้ตงหลิง

เขารู้ฮ่องเต้ชอบฟังคำพูดแบบไหน แน่นอนว่าคำนี้ทำให้เซวียนจี้ชวนใบหน้าเปื้อนยิ้ม

เหล่าขุนนางก็อยู่ประชุมในตำหนักด้วย

ผลไม้ที่ลู่เจาเจาส่งมา จึงให้เหล่าขุนนางรวมถึงเผ่านทีอุดรคนละจานเล็กได้พอดี

ช่วงเวลานี้ภัยแล้งรุนแรงมาก เดิมทีผลไม้สดใหม่ก็หายากมากแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงนี่ยังเป็นผลไม้นิล การเก็บรักษาและขนส่งปกติก็ยากลำบากมาก อยู่ที่ตงหลิงเรียกได้ว่าเป็นของล้ำค่า

ทุกคนกำหนดรายละเอียดการขอฝนไปพลาง ชิมผลไม้ที่องค์หญิงส่งมาไปพลาง จึงดูผ่อนคลายขึ้น

เผ่านทีอุดรมีรากนที ตอนที่ออกจากแดนศักดิ์สิทธิ์ก็นำเมล็ดพันธุ์วิญญาณออกมาส่วนหนึ่ง ถึงแม้ปลูกผลไม้ระดับผลไม้ทิพย์ออกมาไม่ได้ แต่อย่างไรก็มีพลังวิญญาณเล็กน้อย

ดังนั้นจึงไม่ค่อยสนใจผลไม้ในโลกมนุษย์มากนัก

ในขณะนี้เห็นฮ่องเต้ชอบ จึงให้เกียรติฮ่องเต้หยิบเข้าปากไปหนึ่งลูก

กัดลงไปเบาๆ น้ำก็กระจายไปทั่ว

พลังวิญญาณเอ่อล้นเข้ามาในทันที ความเหนื่อยล้าและไม่สบายใจหายไปหมดสิ้น

ความหอมของผลไม้กระจายไปทั่วปาก รสหวานหวานทำให้ทุกคนตาลุกวาว

“นะ......นี่เป็นผลไม้ทิพย์!!”

“และยังเป็นผลไม้ทิพย์ที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ ต้องใช้น้ำพุวิญญาณในการรดน้ำดูแล ผลไม้ทิพย์ระดับสูงที่ใช้พลังวิญญาณเพาะเลี้ยง แม้แต่ที่แดนศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นของล้ำค่า!”

“คิดไม่ถึงว่าจะเอามาต้อนรับแขก!” แววตาดูถูกของหัวหน้าเผ่า กลายเป็นหนักอึ้งในทันที

ถึงแม้ร่างกายหัวหน้าเผ่าเป็นคนธรรมดา แต่ฐานเป็นคนแดนศักดิ์สิทธิ์ ในใจมีความเย่อหยิ่งต่อคนธรรมดา

ความเย่อหยิ่งนี้ ไม่ว่าผ่านไปกี่ยุคกี่สมัยก็จะไปหายไป

แต่ตอนนี้......

กลับรู้สึกเขินอายไม่น้อย

ฮ่องเต้เฒ่าตงหลิงรักและเอ็นดูอยู่ช่วงหนึ่ง จึงให้กำเนิดเสวียนอินและเซวียนจี้ชวนตามกันมา

นางมีนิสัยเงียบ ไม่ชอบประจบสอพลอและเพราะรูปโฉมงดงาม ถูกเหล่าสนมในวังเห็นเป็นศัตรูตัวฉกาจ

ไม่กี่ปีหลังคลอดลูกก็สูญเสียความโปรดแล้ว

เมื่อฮ่องเต้เฒ่าอายุมากขึ้น เหล่าองค์ชายก็โตขึ้นแล้ว และตงหลิงแพ้สงครามพอดี เสวียนอินจึงถูกส่งไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับเป่ยเจา

เซวียนจี้ชวนเดินทางไปด้วยฐานะตัวประกันทางการเมือง

พระสนมหลินล้มหมอนนอนเสื่ออยู่ในวังเป็นเวลานาน ขอร้องใครก็ไร้ผล สุดท้ายก็เสียชีวิตในวัง

คนที่เป็นไทเฮาในตอนนี้ ก็คือเฉินฮองเฮาที่เป็นแม่ใหญ่

“ฝ่าบาทอยู่ที่ไหน?” ไทเฮาสวมชุดหรูหรา ยังมีหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งเดินตามหลัง

หญิงสาวมองประตูตำหนักอย่างเขินอาย ในดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ขันทีอาวุโสที่ไม่มีมาดเมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เจาเจา พูดด้วยความนอบน้อมและห่างเหิน “ใต้หล้าเกินภัยแล้ง ฝ่าบาทกำลังหารือเรื่องสำคัญกับขุนนางอาวุโส ไทเอามีเรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

อย่าเห็นว่าเขาถ่อมตนอยู่ต่อหน้าลู่เจาเจา แต่เผชิญหน้ากับขุนนางอาวุโส ไทเฮาล้วนยืนตัวตรงทั้งนั้น

“ทำไม? ลู่เจาเจายังเข้าตำหนักได้ตามอำเภอใจ ข้าเป็นถึงไทเฮาจะเข้าไปไม่ได้หรือ?”

ไทเฮามองลู่เจาเจาอย่างเกลียดชัง ความโกรธที่ยากจะปกปิด

ลูกชายของนางชิงเป็นสายตรงล้มเหลว แม้แต่ชีวิตก็รักษาไว้ไม่ได้

ลูกชายของพระสนมหลินชั้นต่ำคนนั้น กลับเป็นชาวประมงเก็บประโยชน์ กลายเป็นฮ่องเต้แล้ว!