หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1283

ถึงขั้นที่ว่า คนรุ่นใหม่ไม่เชื่อว่าแดนศักดิ์สิทธิ์มีอยู่จริง ยิ่งไม่เชื่อว่าบรรพบุรุษมาจากแดนศักดิ์สิทธิ์ และได้กลายเป็นมนุษย์ปกติทั่วไป......

นี่ยิ่งทำให้คนปวดใจ

ถึงแม้ว่าหัวหน้าเผ่าด่าลู่เจาเจาหลายประโยค แต่ว่าภายในหัวใจไม่เคยเกลียดนางเลย

ตอนนั้นเพราะเผ่านทีต้องการให้คนมาบูชาเยอะๆ จงใจเปลี่ยนปริมาณน้ำฝน ลดปริมาณน้ำฝนลง ลับหลังไม่รู้ว่าทำให้ประชาชนพลันถิ่นไร้ที่อยู่ไปไม่รู้เท่าไหร่

ทั้งหมดนี้เป็นการลงโทษที่สมควรได้รับ

เมื่อก่อนนักพรตจื้อสวี่ อยู่เบื้องบนรู้สึกว่ามนุษย์ไม่มีค่าควรสนใจ

แต่ตอนนี้ถึงเพิ่งเข้าอกเข้าใจมากขึ้น

หัวหน้าเผ่ารวมถึงสมาชิกในเผ่าลุกขึ้นมาโบกมือไปที่ประตูตำหนัก “เผ่านทีอุดรอยากกลับไปแดนศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง จะต้องทำความดีให้มากๆ สะสมบุญเยอะๆ”

“ตอนนี้การขอฝนเพื่อทุกคน เป็นโอกาสที่ดีที่สุด”

ลู่เจาเจาแอบพยักหน้า จิตใจของเผ่านทีอุดรรุ่นใหม่ค่อนข้างดี

ข้างนอกประตู นางกำนัลยกของว่างเข้ามาในตำหนัก

“องค์หญิงคิดถึงฝ่าบาท จึงส่งผลไม้นิล……ที่สดใหม่เนื้อนุ่มมาโดยเฉพาะพ่ะย่ะค่ะ” ขันทียิ้มและยื่นจานใบเล็กไปตรงหน้าฮ่องเต้ตงหลิง

เขารู้ฮ่องเต้ชอบฟังคำพูดแบบไหน แน่นอนว่าคำนี้ทำให้เซวียนจี้ชวนใบหน้าเปื้อนยิ้ม

เหล่าขุนนางก็อยู่ประชุมในตำหนักด้วย

ผลไม้ที่ลู่เจาเจาส่งมา จึงให้เหล่าขุนนางรวมถึงเผ่านทีอุดรคนละจานเล็กได้พอดี

ช่วงเวลานี้ภัยแล้งรุนแรงมาก เดิมทีผลไม้สดใหม่ก็หายากมากแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงนี่ยังเป็นผลไม้นิล การเก็บรักษาและขนส่งปกติก็ยากลำบากมาก อยู่ที่ตงหลิงเรียกได้ว่าเป็นของล้ำค่า

ทุกคนกำหนดรายละเอียดการขอฝนไปพลาง ชิมผลไม้ที่องค์หญิงส่งมาไปพลาง จึงดูผ่อนคลายขึ้น

เผ่านทีอุดรมีรากนที ตอนที่ออกจากแดนศักดิ์สิทธิ์ก็นำเมล็ดพันธุ์วิญญาณออกมาส่วนหนึ่ง ถึงแม้ปลูกผลไม้ระดับผลไม้ทิพย์ออกมาไม่ได้ แต่อย่างไรก็มีพลังวิญญาณเล็กน้อย

ดังนั้นจึงไม่ค่อยสนใจผลไม้ในโลกมนุษย์มากนัก

ในขณะนี้เห็นฮ่องเต้ชอบ จึงให้เกียรติฮ่องเต้หยิบเข้าปากไปหนึ่งลูก

กัดลงไปเบาๆ น้ำก็กระจายไปทั่ว

พลังวิญญาณเอ่อล้นเข้ามาในทันที ความเหนื่อยล้าและไม่สบายใจหายไปหมดสิ้น

ความหอมของผลไม้กระจายไปทั่วปาก รสหวานหวานทำให้ทุกคนตาลุกวาว

“นะ......นี่เป็นผลไม้ทิพย์!!”

“และยังเป็นผลไม้ทิพย์ที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ ต้องใช้น้ำพุวิญญาณในการรดน้ำดูแล ผลไม้ทิพย์ระดับสูงที่ใช้พลังวิญญาณเพาะเลี้ยง แม้แต่ที่แดนศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นของล้ำค่า!”

“คิดไม่ถึงว่าจะเอามาต้อนรับแขก!” แววตาดูถูกของหัวหน้าเผ่า กลายเป็นหนักอึ้งในทันที

ถึงแม้ร่างกายหัวหน้าเผ่าเป็นคนธรรมดา แต่ฐานเป็นคนแดนศักดิ์สิทธิ์ ในใจมีความเย่อหยิ่งต่อคนธรรมดา

ความเย่อหยิ่งนี้ ไม่ว่าผ่านไปกี่ยุคกี่สมัยก็จะไปหายไป

แต่ตอนนี้......

กลับรู้สึกเขินอายไม่น้อย