หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1284

ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ ภายในหัวใจของนางก็ราวกับถูกมีดกรีด

ขันทีอาวุโสยิ้มตอบว่า “อุ๊ย ไทเฮาท่านเป็นถึงไทเฮาที่สูงศักดิ์ ฝ่าบาทยังต้องเรียกท่านว่าเสด็จแม่ จะพบไม่ได้ได้อย่างไร......”

“องค์หญิงเจาหยางมีบุญคุณช่วยชาวบ้านต่อฝ่าบาท เป็นแขกที่มาจากแดนไกล และเป็นจักรพรรดินีแคว้นใต้......นี่......”

“ไทเฮา รอฝ่าบาททรงงานเสร็จแล้ว จะต้องไปเยี่ยมท่านที่ตำหนักฉือหนิงพบท่านแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

“ประชาชนเร่ร่อนไร้ที่อยู่ จะชักช้าไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีอาวุโสพูดไม่มีช่องโหว่ และบนใบหน้าแขวนรอยยิ้ม

ไทเฮามองลู่เจาเจาหนึ่งครั้ง เด็กอายุไม่กี่ปีนับเป็นแขกผู้มีเกียรติอะไร

เด็กผู้หญิงสืบทอดตำแหน่งจักรพรรดิ แคว้นใต้เลอะเลือนจริงๆ!

หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างกระตุกชายเสื้อของไทเฮา “ท่านอาหญิง......” นางมองตำหนักใหญ่ตาปริบๆ เขินอายจนแก้มแดงแล้ว

ไทเฮาตบหลังมือของนาง แล้วพูดเสียงเข้มว่า “เจ้าบอกฝ่าบาท”

“ตอนนี้เขาอายุสิบแปดปีบริบูรณ์แล้ว วังหลังยังไร้คน และใต้เข่ายิ่งไร้ทายาท ตระกูลเซวียนข้าสายเลือดน้อย บรรพบุรุษใต้พิภพก็ไม่กล้าหลับตา!”

“ตอนอายุเท่าเขา อดีตฮ่องเต้ก็มีสามองค์ชาย สององค์หญิงแล้ว......”

“เขาคิดจะถ่วงเวลาไปถึงเมื่อไร?”

“คัดเลือกหญิงงามในปีนี้ เขาไม่เห็นด้วยก็ต้องเห็นด้วย!”

“เจ้าถ่ายทอดคำนี้ไปบอกฝ่าบาท พรุ่งนี้ก็ดำเนินงานเรื่องคัดเลือกหญิงงาม!” ไทเฮาพูดจบ หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างก็พยุงนางจากไป

ขันทีอาวุโสถอนหายใจเงียบๆ

ในตอนนี้เหล่าขุนนางทั้งหลายและเผ่านทีอุดรออกมาจากประตูตำหนักพอดี

ขันทีอาวุโสหันไป......

แทบจะคุกเข่าลงไปในทันที

เขาปิดปากตัวเองไว้แน่น มองทุกคนอย่างหวาดกลัว จากนั้นยกมือตบหน้าตัวเองหนึ่งครั้ง!

ส่วนลู่เจาเจาก็ปิดปากแน่น ให้ตายเถอะ ลืมเรื่องนี้ไปเลย!

ตอนประชุมจะกินผลไม้นิลไม่ได้

ผลไม้นิลมีอีกชื่อว่าลูกหม่อน ในสีดำติดสีแดง แต่ละลูกเต็มไปด้วยน้ำ

เหล่าขุนนางอาวุโสทุกคนตอนนี้ปากดำและเผยฝันที่สีดำผสมแดงกันหมด ลู่เจาเจาหัวไหล่สั่น จบสิ้นแล้ว......

นางมองไปข้างใน ฮ่องเต้ตงหลิงกำลังเช็ดปากอย่างสงสัย สองมือไหว้หลังเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

รอขุนนางเดินออกจากในตำหนักใหญ่

ลู่เจาเจาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเป็นระยะ เหล่าขุนนางอาวุโสมองหน้ากัน ทยอยปิดปากวิ่งหนี

อายุสั้นแน่ๆ!

“อารมณ์ดีขนาดนี้เชียว?” ฮ่องเต้ตงหลิงย่อตัวลง เช็ดน้ำดำแดงตรงปลายนิ้วให้นางอย่างอ่อนโยน

ลู่เจาเจาพยักหน้า หัวเราะจนน้ำตาเล็ดแล้ว

ขันทีใหญ่แค่มองนางเงียบๆ จากนั้นเดินไปยืนอยู่ข้างหลังฮ่องเต้

ฮ่องเต้ตงหลิงที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เสื้อยับเล็กน้อยในตอนนี้ สีหน้าเย็นชา ในดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร ตรงหน้ายังมีผู้หญิงที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยคุกเข่าอยู่คนหนึ่ง ก็คือหลานสาวที่รับใช้ไทเฮาอยู่ข้างกายก่อนหน้านี้

หญิงสาวหน้าตาสวยกำลังคุกเข่าเขินอายอยู่ข้างกายไทเฮา “ท่านอาหญิงได้โปรดตัดสินด้วย”

ฮ่องเต้ตงหลิงมองทุกอย่างตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา “ดี ดี ดีจริงๆ!”

“ไทเฮาคนหนึ่ง ถึงกับใช้วิธีต่ำช้าเช่นนี้......”

“ท่านคงไม่ได้คิดว่า ข้าไม่กล้าทำอะไรท่านหรอกใช่ไหม? ถึงได้ให้ผู้หญิงคนนี้ปีนขึ้นเตียงของข้า!” ฮ่องเต้ตงหลิงแทบจะแค่นหัวเราะ

ไทเฮารู้สึกกลัว ภายใต้สายตาของเขา แต่นึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นไทเฮา เป็นแม่ในนามของเขา เขาจะกล้าฆ่าแม่หรือ?

“ถึงแม้ว่าข้าไม่ได้ให้กำเนิดเจ้า แต่ข้าเห็นเจ้าเหมือนรู้แท้ๆ ไม่เคยคิดจะมุ่งร้ายต่อเจ้าเลย”

“ข้าไม่รู้สึกละอายใจ!”

“นางชั้นต่ำในวังมีความคิดจะปีนขึ้นเตียง เป็นอวี้เอ๋อร์ไม่ระวังตกหลุมพราง ถึงเกิดเรื่องในวันนี้”

“อวี้เอ๋อร์เป็นบุตรสาวตระกูลใหญ่ ตอนนี้เสื่อมเสียชื่อเสียง เจ้าต้องให้คำอธิบายหนึ่งกับนาง”

เซวียนจี้ชวนก้มนางมองนาง “อธิบายหรือ? ต้องการตำแหน่งแม่แผ่นดินหรือไม่?”

หญิงสาวเขินหน้าแดง หมุนชายเสื้อ ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย

“เจ้าคู่ควรหรือ!!” คำพูดเย็นชาของเขา ทำให้หญิงสาวตัวแข็งทื่อในทันที