หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1289

ทันใดนั้นฟ้าจึงเริ่มร้องคำรามเสียงดัง ความมืดสลับกับแสงสว่างในท้องฟ้ายามค่ำคืน

เม็ดฝนเม็ดใหญ่พลันตกลงมาพร้อมเสียงฟ้าร้องอันก้องดัง

ลู่เจาเจาจึงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง “ฝนตก ฝนตกแล้ว!” นางรีบกระโดดลงจากอ้อมแขนของเด็กหนุ่ม เพราะกับวิ่งออกไปที่หน้าประตู

ก่อนจะได้ยินเสียงโห่ร้องดีใจอยู่นอกสถานีพักแรม

ในขณะที่พระราชวังตงหลิงเริ่มจุดพลุดอกไม้ไฟ

แสงไฟหลากสีส่องสว่างท้องฟ้ามืดมิด ดอกไม้ไฟอันเจิดจ้าก็เบ่งบานอย่างงดงาม

ทว่าในตอนนั้นเองลู่เจาเจากลับตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง

ตัวของนางโอนเอนไปมา พร้อมกับภาพฉากหนึ่งที่ปรากฏขึ้นมาในใจ

'ต้องมีแสงสว่าง... '

เสียงพึมพำดังขึ้นอย่างเย็นชา แสงแดดอันแรงกล้าพลันขจัดความมืดมิดและกระจายไปทั่วโลก นำแสงอาทิตย์แรกมาสู่ทั้งสามดินแดน

'ต้องมีสี่ฤดูกาล...'

โลกอันร้อนอบอ้าวจึงมีสี่ฤดูแตกต่างกันอย่างใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว

'ต้องมีลม...'

สายลมวูบหนึ่งพัดมากระทบใบหน้าทำให้รู้สึกเย็นสบาย

'หนาวจังเลย...'

จู่ๆ ลู่เจาเจาก็เอามือกุมศีรษะและล้มตัวลง เด็กหนุ่มปรากฏตัวขึ้นข้างหลังพร้อมกับอุ้มนางเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

“นะ นี่...ข้าประสาทหลอนหรือเปล่า” นางถามออกไปด้วยความรู้สึกวิงเวียนศีรษะ

เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร แต่ลู่เจาเจาไม่ได้ต้องการคำตอบ

ในไม่ช้านางก็กระโดดด้วยความดีใจ “ข้าเรียกฝนได้แล้ว ข้าเรียกฝนได้แล้ว!” ก่อนฉีกยิ้มราวกับมีดวงดาวนับพันเปล่งประกายในดวงตา

“ใช่ เจ้าเป็นคนเรียกมา…” เด็กหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นลู่เจาเจาจึงมองเขาอย่างประหม่า “เจ้าอยากให้แดนเทพจับได้เชียว เจ้าคือเต๋าสวรรค์ หากพวกเขาจับได้ว่าเจ้าตระหนักรู้ในตัวเอง แถมยังกลายร่างได้อีก ข้าว่าพวกเขาคงไม่ยอมแน่”

เทพเจ้าคิดไปว่าตนเองเป็นเจ้าของดินแดนทั้งสาม ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

พวกเขาจะทนได้อย่างไรหากรู้ว่าเต๋าสวรรค์ตระหนักรู้ในตนเอง และเหนือกว่าสิ่งมีชีวิตทั้งปวง

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

“ได้สิ”

ลู่เจาเจายังเอียงศีรษะพร้อมกับมองเขาอย่างสงสัย “เจ้าคือเต๋าสวรรค์ แล้วกลายร่างได้อย่างไรกัน แถมยังตระหนักรู้ในตนเองอีก” ในความทรงจำของลู่เจาเจา ดูเหมือนว่าเขาจะมีชีวิตอยู่มาตลอด

มันนานมาก มากจนจำไม่ได้ว่าเต๋าสวรรค์ปรากฏตัวข้างกายนางตั้งแต่เมื่อใด

เด็กหนุ่มพลันมีรอยยิ้มในดวงตา “เพราะมีคนต้องการข้าน่ะสิ”

ข้าก็เลยมา

ในคืนฝนตกหนัก นางร้องไห้ให้กับอาอู๋ผู้ที่ตั้งท้องอย่างโดดเดี่ยวในบ้านหลังคามุงจากและรอความช่วยเหลือ

แม่ของนางนอนตายอยู่บนพื้น เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน นางทำได้เพียงมองผู้เป็นแม่จากไป ต้องหวาดกลัวและสิ้นหวังมากเพียงใด...

ลู่เจาเจาจับมือเย็นเฉียบของนางไว้แน่น “อาหมาน อาหมาน!”

น้ำเสียงของนางฟังดูจริงจังมากกว่าปกติ!

“อาหมาน มองข้าสิ!”

“ไม่ต้องกลัว นางไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังมีพวกเรา!”

“ไม่ต้องกลัวนะ เจ้าทำดีมากแล้ว” ตั้งแต่อาอู๋ตั้งท้อง อาหมานก็สนใจดูแลนางมากโดยตลอด แม้จะลุกไปเข้าห้องน้ำตอนกลางคืน นางก็จะยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู

ทุกครั้งที่กินข้าว นางจะสังเกตว่าอาอู๋กินไปมากแค่ไหน บางครั้งที่อาอู๋รู้สึกกินข้าวไม่ลง อาหมานก็จะทำของว่างน่ากินๆ ไปให้อาอู๋ในตอนกลางดึก

ลู่เจาเจามองเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง

อาหมานที่ร้องไห้พยายามระงับความกลัวและพยักหน้าอย่างแข็งขัน “นางจะไม่ตายใช่หรือไม่”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “ไม่แน่นอน ตราบใดที่มีข้าอยู่ที่นี่”

นางเหลือบมองอาหมานพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

พวกเขาทั้งสองรีบวิ่งไปที่เรือนของอาอู๋อย่างรีบร้อย โดยไม่มีเวลากางร่ม บรรยากาศในลานบ้านดูอึมครึมเล็กน้อย ขณะที่แม่นมกำลังอุ้มซ่านซ่านด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เพื่อไม่ให้เขาวิ่งไปมา

ซ่านซ่านเม้มริมฝีปากแน่นพร้อมกับมองไปที่ประตู เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากข้างใน ดวงตาของเด็กน้อยจึงเริ่มแดงก่ำ