หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1291

“ฮูหยิน ออกแรงมากกว่านี้หน่อยเจ้าค่ะ!”

“เจ้าแห่งมังกรคือความหวังในการกลับมารุ่งโรจน์อีกครั้งของเผ่ามังกร ห้ามเกิดอะไรผิดพลาดกับเขาเป็นอันขาด!” หมอตำแยพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ขณะที่อาอู๋เลือดท่วมไปทั้งตัวและเริ่มหายใจรวยรินเต็มทน

“ไม่ได้การแล้ว ต้องรีบเอาต้นหญ้าเซียนมาช่วยให้นางหายใจมั่นคงก่อน”

“หากเจ้าแห่งมังกรอยู่ในนั้นนานกว่านี้ อาจจะหายใจไม่ออก”

อาอู๋ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง พร้อมมองไปที่ประตูปิดสนิทและกัดฟันถามออกไปอาวูลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแอ เธอมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่และกัดฟัน “จู๋มั่วล่ะ เขาว่าอย่างไรบ้าง”

หมอตำแยตอบกลับโดยไม่เงยหน้าขึ้นแม้แต่น้อย “ฮูหยิน โปรดวางใจเถิด องค์ชายทรงห่วงใยท่านและเจ้าแห่งมังกรเสมอ หากท่านให้กำเนิดเจ้าแห่งมังกรได้ ท่านจะมีส่วนช่วยเหลือเผ่ามังกรมากเหลือเกิน!”

อาอู๋พลันหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา “ไม่มีอย่างอื่นแล้วหรือ”

“ฮูหยิน หาไม่ออกแรงแล้วจะคลอดลูกได้อย่างไร”

“สตรีทุกคนต่างต้องคลอดลูกกันทั้งสิ้น ท่านอย่าแง่งอนไปเลย ท่านน่ะเป็นมนุษย์ ถือเป็นพรอันยิ่งใหญ่ที่ได้ให้กำเนิดเจ้าแห่งมังกร ต่อไปท่านจะได้เพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์ไร้ที่สิ้นสุด เอาเถิด รีบออกแรงเร็วเข้า...” หมอตำแยเริ่มร้อนใจมากขึ้นเมื่อเห็นอาอู๋ดูท้อแท้ราวกับเริ่มสิ้นหวัง

“นำยาพันโคจรมาให้ข้า!” หมอตำแยที่เห็นสภาพน่าเวทนาเช่นนั้นของนาง ดวงตาจึงเริ่มฉายแววรังเกียจ

มนุษย์จะคู่ควรกับรัชทายาทเผ่ามังกรได้อย่างไร มนุษย์น่ะช่วยเหลือเผ่ามังกรไม่ได้เลยสักนิด มีแต่จะเป็นตัวถ่วงเปล่าๆ

ต่อไปเจ้าแห่งมังกรต้องอับอายขายขี้หน้าเพราะมีแม่เป็นมนุษย์เช่นนี้

“ท่านยาย นางทนไม่ไหวแล้ว!” ภูตปลาหลีที่เป็นผู้ช่วยตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง

“ใช้ยาพันโครจะรวมปราณพลังทั้งหมดไว้ที่ช่วงท้อง อย่างน้อยก็ทำให้เจ้าแห่งมังกรอาจมีชีวิตรอด! เอายาพันโคจรมาให้ข้า!” หมอตำแยตะโกนจนสุดเสียง

ภูตปลาหลีพลันมองออกไปนอกประตู “องค์ชายทอดทิ้งสตรีเผ่าหงส์เพื่อนาง ข้าคิดว่าพระองค์คงรักนางมาก ต่อไปองค์ชายต้องสืบทอดตำแหน่งราชา ท่านยาย...”

หมอตำแยจึงเหลือบมองนางแวบหนึ่ง

“ตอนที่เข้ามาเมื่อครู่ องค์ชายบอกว่าให้ปกป้องทั้งคู่หรือไม่”

ภูตปลาหลีอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“เพลานี้องค์ชายไม่ได้พูดสิ่งใดเลย เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือว่าชีวิตของใครสำคัญกว่ากัน ระหว่างเจ้าแห่งมังกรกับนางคนนี้” ชีวิตนี้ของนางทำคลอดมานับครั้งไม่ถ้วน ได้พบกับความรู้สึกทั้งจริงและเท็จมากมายในห้องทำคลอด

อีกอย่างนางคิดว่าองค์ชายเลือกถูกแล้ว

รักแท้หายากก็จริง แต่สักวันคงได้พบในชีวิตอันยืนยาวนี้

ตัวอย่างเช่น องค์ชายเคยรักใครบางคนแทบเป็นแทบตายถึง 3 ครั้ง หากจะบอกว่าครั้งนี้คือรักแท้ นางคงอยากหัวเราะออกมาจริงๆ

แล้วเจ้าแห่งมังกรล่ะ เผ่ามังกรรอคอยสมบัติล้ำค่านี้มานานนับพันปี

หากพูดตรงๆ ก็คือชีวิตของอาอู๋มิได้สำคัญเทียบเท่าชีวิตของเจ้าแห่งมังกรเลย

ภูตปลาหลีไม่ตอบอะไร เพียงแค่หยิบลูกบอลกลมสีเข้มออกมาจะอ้อมแขน ทำให้ อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพร...

อาอู๋ที่ร้องไห้คร่ำครวญเสียงดังกลับหยุดกะทันหันทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น

รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่รู้ว่ามันคือความขมขื่นหรือยอมแพ้

นางไม่ขัดขืนใดๆ และยังอ้าปากอย่างเชื่อฟัง

ในที่สุดนางก็ได้ปลดปล่อยภาระอันหนักอึ้งทั้งหมดออกไป

จู๋มั่ว ไม่คุ้มเอาเสียเลย

“อาอู๋เป็นอย่างไรบ้าง” หัวใจของจู๋มั่วเต้นแรงและรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

อาอู๋ อาอู๋...

“ปลาหลีน้อย บอกหมอตำแยนะว่าให้รักษาชีวิตแม่!”

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นให้รักษาชีวิตแม่! เจ้าต้องช่วยชีวิตอาอู๋ให้ได้! ยึดอาอู๋เป็นหลัก ส่วนเจ้าแห่งมังกร...จะรอดหรือไม่รอดก็ได้!”

“ปลาหลีน้อย เจ้ามัวอึ้งอะไรอยู่” จู๋มั่วตะโกนว่าภูตปลาหลีทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า

มือของภูตปลาหลีเริ่มสั่นเทา นางก้มหน้าลงไม่ยอมสบตากับจู๋มั่วอีกต่อไป

“เพคะ องค์ชาย”

“พาคุณชายน้อยออกไปก่อนเถิด เขาแอบเข้าไปซ่อนตัวใต้เตียงห้องคลอดเมื่อใดก็ไม่รู้”

“ห้องคลอดเปื้อนเลือด อาจทำให้เด็กตกใจกลัว” หลังจากพูดจบจึงผลักตัวซ่านซ่านออกมา และปิดประตูเสียงดัง

“ปลาหลีน้อย เจ้ายังไม่ได้บอกเลยว่าอาอู๋เป็นอย่างไรบ้าง”

“ทำไมอาอู๋จึงไม่ร้องไห้ นางไม่เจ็บไม่ปวดแล้วหรือ” จู๋มั่วถามอย่างกังวล แต่ปลาหลีน้อยกลับปิดประตูด้วยความตื่นตระหนกในใจ ไม่กล้าแสดงอาการแปลกๆ

หมอตำแยหันมามองประตูที่ปิดสนิท “อย่าคิดมาก มันสายไปแล้ว!”

“เร็วเข้า!”

ทว่าภูตปลาหลีกลับเอ่ยขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น “หากองค์ชายทรงคิดบัญชีย้อนหลังกับพวกเราล่ะ” นางเหลือบมองอาอู๋ที่ตัวซีดเซียวไร้สีเลือดบนเตียงด้วยความเห็นอกเห็นใจและหวาดกลัว